My Cutest Little Boy [ COMPLETED ]

part 14

~☘️

"No. 1"

ဖုန်း screen ကိုကြည့်ရင်း ချန်းယောလ်ရေရွတ်မိတယ်။ Lucky Bamboo နဲ့အတူ ဖုန်းပါဝယ်ပေးလိုက်တဲ့ တစ်ယောက်သောသူကိုသတိရမိရင်းနဲ့ ချန်းယောလ် သူ့ရဲ့အိမ်ကြီးထဲမှာ တစ်ယောက်တည်းထိုင်လျက် မနက်ခင်းတစ်ချိန်လုံးကို ဖြုန်းတီးခဲ့ပြီးဖြစ်တယ်။

တစ်ပတ်တောင်ရှိသွားပြီ။ ဘတ်ဟျွန်းနဲ့ထပ်ပြီး အဆက်အသွယ်ပြတ်နေခဲ့တာ။ ဖုန်းကိုကြည့်ရင်း ချန်းယောလ် ဘာမှမလုပ်နိုင်ခဲ့။
ဖုန်းဘယ်လိုခေါ်ရမယ်ဆိုတာ မသိသလို၊ ခေါ်ပြီးရင်လည်း ဘာအကြောင်းကိုပြောရမှန်းမသိပေ။ ဒီအတိုင်း အသံလေးဖြစ်ဖြစ်၊ မျက်နှာလေးဖြစ်ဖြစ် သူ့ကို တွေ့ချင်ရုံသက်သက်သာ။

အပြင်လောကကို ဆက်သွယ်ကြည့်ဖို့ကြိုးစားချင်ပေမယ့် တကယ်တမ်းတော့မလုပ်နိုင်။ အရွယ်ရောက်ခါစအချိန် (၁၈)နှစ်အရွယ်လောက်ကတည်းက လူ့ပတ်ဝန်းကျင်ကြီးနဲ့အဆက်အသွယ်ပြတ်ခဲ့တာ ငါးနှစ်တောင်ဆိုတော့ ချန်းယောလ်ကျင့်သားမရသေးပေ။

လိုအပ်ရင် အပြင်ခဏထွက်ပြီး store ဆိုင်မှာဈေးဝယ်ပြီး Bus ကားစီးပြီး ဆေးရုံသွားတာထက်ပြီး ပိုမလုပ်တတ်ခဲ့။

"ဘာများမှားနေတာလဲ"

နောက်တစ်ခေါက် ဖုန်း screen ကိုကြည့်ပြီး ရေရွတ်မိပြန်တယ်။ ထိုအချိန်ရုတ်တရက် ဖုန်းကတုန်ခါသွားခဲ့တယ်။

ခေါ်တဲ့သူက 'ဝတုတ်လေး' ဆိုတော့ဘယ်သူပါလိမ့်။

"အာ ငါ့သူငယ်ချင်းပဲ"

အမြန်အဆန်ပဲ ချန်းယောလ်ဖုန်းကိုင်ဖို့ကြိုးစားကြည့်တယ်။ ဒါပေမယ့် ဘယ်လိုလုပ်ရမလဲဆိုတာ မသိဘူး။ ဖြစ်ချင်ရာဖြစ်ဆိုပြီး အစိမ်းရောင်ဘက်ကို လက်ညှိုးလေးနဲ့ဆွဲမိသွားတယ်။

"Hello!!!! Hyung !!!!!"

ကလေးလေးရဲ့ အသံကိုစကြားလိုက်ရတယ်။
တော်ပါသေးရဲ့ကွာ။

"အင်း ပြော Jaemin-na"

"Hyung ဘာလုပ်နေတာလဲဗျာ...
ဖုန်းတန်းမကိုင်ဘဲ"

ချန်းယောလ် ခေါင်းလေးကိုကုပ်ကာ
ရှက်ရှက်နဲ့ ပြန်ဖြေရတယ်။