Zawgyi
"ဘာေတြလုပ္ေနလို႔ ေငြက အဲ့ေလာက္ကုန္ေနတာလဲ မ ရာ"
"ဝနကလဲကြာ မ နည္းနည္းေလး သုံးတာပါ"
"တစ္ေန႔ထဲ သိန္း၅၀၀သုံးတာ နည္းလား ၿပီးေတာ့ အဲ့တာ ကုမၸဏီေငြေတြေလ"
စိတ္ရႈပ္စြာ ေျပာေနတဲ့ ဝနကို ၾကယ္တာရာ အေနာက္ကေန ဖက္လ္ုက္ၿပီး ေက်ာကို မ်က္ႏွာအပ္ထားလိုက္သည္။
"ဝနကလဲကြာ ဒီကိစၥက ဝနမေျပာရင္ ဘယ္သူမွမသိသလို ဝန ေျဖရွင္းလို႔ ရပါတယ္ ေနာ္ ဘာလဲ ဝနက မ ကို မခ်စ္ေတာ့ဘူးလား"
သူခြၽဲခြၽဲ ႏြဲ႕ႏြဲ႕ေလး ေျပာလိုက္ေတာ့ ဝနက ေနာက္လွည့္ၿပီး သု႔ကို ျပန္ဖက္လာသည္။ အဟက္ ဝနေက်ာ္စြာဆိုတဲ့ လူက သူ႔မာယာနဲ႔ သူ႔အလွေအာက္က ဘယ္တုန္းက ႐ုန္းထြက္ ႏိုင္ဖူးလို႔လဲ။
"ေနာက္ဆိုရင္ေတာ့ ဆင္ျခင္ေနာ္ မ ကို ကြၽန္ေတာ္မခ်စ္ေတာ့ဘူးဆိုတဲ့ စကားေတာ့ ေနာက္တစ္ခါမေျပာပါနဲ႔ေနာ္။ မ ကို ခ်စ္လို႔ မ စိတ္တိုင္းက် အရာရာ လုပ္ေပးခဲ့တာမဟုတ္လား"
"သိတာပါ့ မ လဲ ဆင္ျခင္ပါမယ္ေနာ္ ဒါနဲ႔ ဒီေန႔ ရွင္းေနာင္ဦး
ရဲ႕ တစ္ႏွစ္ျပည့္ေနာ္"
"ဟုတ္လား ေမ့ေတာင္ ေမ့ေနတယ္။ ကြၽန္ေတာ့္ စိတ္ထဲ မကလဲ လြဲရင္ ဘယ္သူမွမရွိဘူး"
"အဟက္ အပိုေတြ"
ေျပာၿပီး ဝနရဲ႕ ႏႈတ္ခမ္းကို လွမ္းနမ္းလိုက္သည္။ အနမ္းေတြ ျပင္းထန္လာၿပီး ခဏၾကာေတာ့ ႐ုံးခန္းထဲမွာ ၿငီးသံမ်ား မဖြ
္မရာ အသံမ်ားျဖင့္ ဆူညံသြားသည္။
အလုပ္ကိစၥ တင္ျပလို႔ လာတဲ့ ဝန္ထမ္းေတြကေတာ့ ႐ုံးခန္းအေရွ႕ကေန ၾကားရတဲ့ အသံေတြ ေၾကာင့္ ႏွာေခါင္းရႈံ႕ကာ ထြက္သြားၾကသည္။
ခဏၾကာေတာ့ ၾကယ္တာရာ ႐ုံးခန္းက ထြက္လာသည္။
"အြန္း ခဏေန ေရာက္မယ္ ။ အာ ေစာင့္ေနပါဆို ။ အခု လာၿပီဆိုကြာ"
ဖုန္းေျပာၿပီး ထြက္သြားတဲ့ ၾကယ္တာရာကို ဝန္ထမ္းမ်ားက တီးတိုး ေျပာေနၾကသည္။
"ဟဲ့ သူ႔ကိုယ္သူေတာ့ ဟုတ္လွၿပီ ထင္ေနမွာေပါ့ ငါတို႔အျမင္ေတာ့ အပ်က္မသာသာပါဟယ္"
