Reformation of The Abandoned Princess

Ch-22

-Chapter 22-

.... Does he also want me to pat his head?

No. There's no way.

It's Damien were talking about.

Only the saintess can pat his head.

Nakasulat ito sa novel, sabi rito hindi nagugustuhan ni Damien na may humawak sa kanya maliban lang sa saintess.

Those people who touch him have their hands cut off immediately.

'But.... There is still a possibility that he wouldn't think of hurting me, is he?'

May utang na loob sa akin si Damien. And he looked up at me as his hero.

And I'll gonna be the noble lady he will gonna serve soon.

And I am also the only one who can help him achieve his long time desire.

He need me,

So there is really no way he would think of hurting me.

'Damien...'

Tinitigan ko si Damien at ngumiti.

I reach out my hand on his head.

Ramdam ko na natigilan siya at nanlalaking mga matang tumingin din sa akin.

"...M-my...lady...?"

'Please... Don't ever betray me... Damien'

sabi ko sa isip ko at ngumiti lang ng malaki.

Hinaplos ko ang buhok niya gaya ng ginagawa ko lagi kay Joseph.

Natigilan naman ako dahil sa sobrang malasutla ng buhok niya.

My eyes sparkled in an instant.

No way! How the hell did this guy maintain his hair like this!

It is so silky and comfortable to touch!

"Irene."

"Ah."

Napatigil ako sa ginagawa ko dahil biglang hinablot ni Kuya Abel ang kamay ko.

Napalingun naman ako sa kanya at napanguso.

Epal si Abel. Ansarap pa namang hawakan buhok ni Damien.

"Irene... nahihilo ako.."

mahinang sambit ni Kuya Abel at umiwas ng tingin.

Napalaki naman ang mga mata ko at hinarap siya ng maayos.

Hinawakan niya ang ulo niya na sa tantya ko ay sumasakit.

Agad namin siyang inalalayan ni Kevin, na hindi ko man lang napansin, na kanina pa nasa paligid.

"Brother. are u okay?"

nag aalala kong tanong. Umiling naman si Kuya na ikinabahala ko lalo.

Kunot noo kong hinarap si Kevin.

"Kevin. Call the doctor."

seryoso kong ani.

Tumango naman si Kevin at hinay hinay na binitiwan si Kuya at dali daling umalis.

At dahil dito ay ramdam ko ang bigat ni Kuya dahil ako nalang ang nakaalalay dito.

"M-My lady... I can help you!"

rinig kong ani ni Damien sa likod ko.

Magpapasalamat na sana ako kung hindi lang nagsalita si Kuya Abel.

"No."

matigas na sabi nito na ikinakunot lalo ng noo ko.

Problema ng lalaking ito?

Ang bigat kaya niya, hindi niya ba naiisip na nabibigatan ako at kailangan ng kapatid niya ng tulong, gosh!

"But, My lady is--"

"I said no. know your place and distance yourself away from my sister!"

malamig na malamig na sabi ni Abel na ikinatigil ko.

Nanlalaking mga matang tinitigan ko siya as if he had grown two heads.

"B-brother.. what are you---"

"Let's go."

Putol niya sa sasabihin ko at mabilis akong hinila papasok ng kwarto.

Sobrang bilis ng pangyayari na ang huli ko lang nakita ay ang nag aalalang mukha ni Joseph at si Damien na seryosong nakatitig lang sa akin.

Malakas na sinarado ni Kuya Abel ang pinto at agad dumiretso sa kama.

Nakakunot parin ang noo kong pinanood ang mga ginagawa niya.

Humiga na siya sa kama at wala naman akong magawa kundi ang maupo sa tabi nito.

Hindi niya parin ako binibitawan at mukhang wala siyang planong gawin ito.

Napabuntong hininga nalang ako ng malalim.

Im so confused, totally.

What's up with his attitude.

I maybe understand him if he only acted at how a sick person should actually act.

But, what's up with those 'distance yoursrlf away from my sister' and the way he roughly closed the door in their faces.

Is he misunderstooding something?

"Irene."

"Yes?"

"You shouldn't trust just anyone."

seryoso niyang ani. Tinitigan ko lang si Abel na nakatagilid at nakaharap sa kabilang direksiyon ng higaan.

Napahigpit naman ng konti ang hawak niya sa kamay ko.

I was surprised a little bit but then I can't help but smile.

He's worried about me, is he?

Nag alala siya na baka masaktan ako sa huli if I blindedly trust just anyone.

"Brother. Damien is someone that won't betray me. I can reassure you that.."

paninigurado ko.

"....."

Hindi umimik si Abel kaya akala ko ay mabilis na itong nakatulog.

Hinay hinay kong binawi ang kamay ko pero mabilis niya din itong hinawakan ng mahigpit.

"Ah. So gising ka pa pala haha.. by the way brother, masakit pa ba ulo mo?"

natatawa at nag aalalang kong tanong.

"Yes. so please let me hold your hand a little bit."

mahinang sagot nito at biglang gumalaw.

This time ay nakaharap na siya sa akin at kita ko ang nakakunot niyang mga noo, nakapikit na mga mata at animo'y namimilipit sa sakit.

My face softened.

I unconsciously reach out my hands to his forehead.

Minasahe ko ang nakakunot niyang noo kahit alam kong hindi ito nakakatulong na mawala ang sakit.

"Irene."

"Yes, brother?"

"I..I'm sorry... for all the things that I--"

"Don't speak yet baka lalo lumalala sakit ng ulo mo"

seryoso kong ani, napatakip naman siya ng bibig at napangiti ng konti.

Nawala ang kunot ang noo niya kaya naging maaliwalas tignan ang mukha nito.

----------------------**----------------------