Owned by Him

Forty

Nelle's POV

After that moment with him in the car last two days ago, we just exactly went to the grocery store to buy the foods I have listed.

Inside of the grocery store. Even if I am too busy picking up the ingredients and looking for something, and even if he's smiling and responding. I could still feel there's something wrong with him. I ask him what had really happened when I saw his serious face and how he tightly grip his phone, I knew from then that something must up.

But I still believe in him, so I did ask. But he refuse to tell it to me. Nagalit ako, pero hindi ko rin maitatangi na baka may malalim itong rason kung bakit nagawa nitong paglihiman akong muli.

Lying to me is a big deal, especially in our situation which caused me so much pain. But I don't know, I still give him the benefit of the doubt.

Now while I am in the office, working my ass off to divert my attention, which was actually not helping me at all, it's just making me more to think of him.

Airon, the night after the incident in the parking lot, told me he needed to go overseas, as to the reason he need to attend an important meeting and it will consume a week.

Doon pa lang nakumpirma na ang hinala ko. Pero pinayagan ko pa rin ito at umakto na nagtataka, nagtanong pa rin ako kung saang bansa iyon, anong klaseng meeting iyon at mga bakit.

Trying to figure out what's actually he's planning. But I got nothing but all lies. I could feel it.

Ng makapayag ako ay naggayak agad ito ng gamit niya, halata ang pagmamadali sa kilos nito dahil nakailang balik sa closet, sa banyo at ilang ikot sa kwarto para kunin ang mga bagay na kakailanganin niya.

He's not actually like that. Si Airon ang tipo ng lalaki na seryoso, may pagka mahinhin kung kumilos pero malakas, hindi rin ito makakalimutin sa mga bagay na alam niyang kailangan niya.

But on that night, ibang-iba ang Airon sa harap ko. Alam ko sa oras na iyon. Tama talaga ang hinala ko. Pero hinayaan ko lang siya at umakto na wala akong alam.

Gusto ko kasi na mag work out na this time ang mayroon kami. At kailangan ko magtiwala sa kanya. Because if we don't have trust, we don't have anything at all.

Ngayon dalawang araw na ang lumipas ng umalis siya ng madaling araw rin na iyon. At sa nakalipas na dalawang araw na iyon, nakakailang tawag ito sa isang araw, pero lahat ng tawag na iyon ay maiiksi lamang. Inaabot lamang ng sampong minuto mahigit o kumulang, pero tuwing gabi ay tila doon ito bumabawi.

Tumatawag ito around 9 in the evening kung kailan papatulugin ko na si Xhaito, makikipag kwentuhan ito at mangangamusta, at umaabot ang tawag na iyon ng isang oras mahigit.

Ok naman ang lahat kahit na umalis ito ng bansa, kahit na nasa ibang bansa ito, at ginagawa ang kung ano man na hindi nito masabi sa akin, patuloy pa rin naman itong nagtatrabaho.

He's still asking for reports, revision of the reports, meeting with other investors and client. Ok naman ang lahat, ok naman talaga.

Pero ako lang ang hindi. I don't know why pero simula ng umalis ito, parati na akong kinakabahan, nag aalala, alam ko na normal mag aalala sa taong mahal nila lalo na kung nasa malayo itong lugar.

Pero ang pakiramdam ko kasi ay iba. Parang any minute now may hindi ako magugustuhan na mangyayare, kakaiba yung pakiramdam ko.

Kaya para mabawas-bawasan iyon ay parati akong nangangamusta rito. Pinag uupdate kung nakauwi na ba siya o nakakain na. Sa ganung paraan nababawasan ang pag aalala ko.

Hindi pa rin talaga siya sapat. Pero ayos na iyon kaysa sa wala. Mahalaga ay sumusunod naman ito sa bilin ko.

I looked at my wrist watch and sighed.