Owned by Him

Epilogue

Nelle's POV

Lumipas ang ilang taon mula ng ikasal ako. Airon and I are still the same, pero masasabi kong totoo ang kasabihan ng mga matatanda na makikita mo ang tunay na pagkatao ng isang tao kapag nagsama na kayo sa isang bahay at lumipas ang panahon.

Totoo na may magbabago.

Hindi nababawasan ang pagmamahal nito sa akin, bagkus ay tila mas nadadagdagan pa at nag uumapaw sa paglipas ng panahon.

Mas expressive na ito ngayon kumpara noon, honest, sweet at higit sa lahat ay hindi na ganiyong mainitin ang ulo nito.

In every morning, maabutan ko itong katabi ko at nakatitig lang sa akin hanggang sa magising ako. Akala ko noong una ay mangyayari lamang ito ng isang beses, iyong kinaumagahan matapos ang kasal namin.

He'll appreciate me being with him and so on, katulad ng mga napapanood ko sa korean drama.

Pero pinakita nito sa akin na mali akong muli sa inaakala ko. Dahil mula ng magising ako na kasal ako rito, magpa sa hanggang ngayon ay ganiyon pa rin siya.

Parati ko itong naabutan sa paggising kong tulala at nakatingin sa akin.

Whenever I'll ask him about that habit of him, parati lamang ako nito ngingitian at hahalikan sa labi at sasabihin na maganda kasi ako.

Akala ko hindi magtatagal iyon at lilipas ang ilang linggo o buwan at titigil na rin ito sa kakaganiyon na, but I was once again wrong.

Ilang taon na ang lumipas ngayon pero ganiyon pa rin siya.

And now we're off to Xhaito's school dahil graduation nito.

Kahit may kahabaan ang byahe dahil sa traffic ay hindi manlang ako nabagot dahil sa mga kalandian na banat nito na sinamahan pa ng pang aasar.

That's one thing I noticed mula ng magsama kami. Ang kakaibang ugali nito na hindi ko kailanman naisip na mayroon siya.

Mapang asar rin ito at tila hindi nagpapatalo sa away, away na nauuwi sa tawanan.

Pero kapag totoong away, he never fails to say sorry. Napaka consistent nito sa paghingi ng sorry, kahit na minsan ay hindi naman niya kasalanan, he's still gonna say sorry.

"Love iyong anak natin may sariling mundo na" sabi ko pa rito ng mapalingon ako sa likod ng sasakyan.

Kung saan nariyon ang anak kong may nakasalpak na earphone sa tengga habang busy sa cellphone nito.

"Ikaw rin naman love, kapag nagsimula ka na riyan sa mga kdrama mo"

Tiningan ko naman ito ng masama. Na ito nanaman siya. Magsisimula nanaman ito ng pang aasar.

"Ikaw rin naman, kapag nagsimula ka na sa trabaho mo" ganti ko pa.

Nakita ko itong napangisi.

"At least iyon trabaho, iyong kdrama mo hindi. That kdrama you're watching are all for cheesiness, no sense at all"

Nanlaki naman ang mata ko sa sinabi nito.

"Abat! Hindi kaya oy! Nakikitawa ka pa nga nung minsan na nakinood ka, echosera ka"

Tinaasan ko ito ng kilay at inirapan na ikinatawa lamang nito.

"Mom please lower your voice"

Napalingon naman ako sa anak ko at nakitang nakatingin na ito sa amin ng ama niya habang tinatanggal ang earphone.

"Kayanga naman love, lower your voice. Kahit kailan napakalakas ng boses mo, sa trabaho, sa bahay, kahit nga sa kwarto—"

"Dad please stop. I don't wanna hear it"