အပိုင္း တစ္ဆယ့္ႏွစ္
ေႂကြလြင့္ခဲ့ရေငး အမွတ္တရ
အသက္ေတြႀကီးလာျခင္းဟာ အမွတ္တရေတြ ပိုတိုးလာခဲ့ျခင္းလို႔ ထင္တယ္။ ပင္ပန္းတဲ့ အခိုက္အတန႔္မွာေတာင္ ျပဳံးေနနိုင္ခဲ့ရင္ ဒါကလည္း အမွတ္တရ။ မင္းကိုမွ တမ္းတစြဲလမ္းမိလို႔ အတၱႀကီးခဲ့ ေႏြညေတြဟာလည္း အမွတ္တရ။ အနားမွာရွိေပးဖို႔ ဆြဲထားခဲ့တဲ့ လက္တစ္စုံကို ျပန္လွည့္ၾကည့္မိေတာ့ မျဖစ္နိုင္တာကိုလည္း အမွတ္ေတြရ။
အမွတ္တရဆိုတာ ေပ်ာက္ကြယ္သြားမယ့္ အရာေတြကို တမ္းတျခင္းလား။ ေပ်ာက္ကြယ္သြားမွာမို႔ အမွတ္ရျခင္းလား။ အခ်စ္နဲ႔ ေဝးရေတာ့လည္း ေႂကြလြင့္ခဲ့ရ။
လည္ျပန္ေငးၾကည့္မိသမၽွ အမွတ္တရေတြအနား မင္းရွိေနခဲ့လို႔ ပိုလြမ္းရပါတယ္။..............
ေရြဝါေရာင္နံနက္ခင္းတြင္ အရာရာသည္ ၿငိမ္းခ်မ္းျခင္းသေဘာကိုသာ ေဆာင္ေနသည္။ သစ္ပင္ေတြမွတဆင့္ ျဖတ္သန္းတိုက္ခတ္လာေသာ ေလႏုေအးသည္ ေကာင္ေလး၏ ပါးျပင္ကို ထိကပ္၍ အနမ္းျမျမေမႊးသည္၊ ေကာင္ေလး၏ဆံပင္မ်ားၾကား တိုးေဝွ႕၍ အၾကင္နာေႏြးေႏြးေပးသည္။ ေလႏွင့္အတူ ပါလာေသာ သစ္ပင္ပန္းမာန္မ်ား၏ လတ္ဆတ္ေသာအထိအေတြ႕က ထိုေကာင္ေလး၏ အျပဳံးကို ထပ္ေလာင္းအားျဖည့္ေနသေယာင္။
"ကေလးေရ။"
စီးနင္းလာေသာ စက္ဘီးကို ေဒါက္မေထာက္ဘဲ ေျမႀကီးေပၚ အလ်င္စလို လွဲခ်လိုက္ေတာ့ သစ္ရြက္ေႂကြေတြၾကား စက္ဘီးကေလး ပုံလ်က္သားပင္ လဲက်သြားေတာ့သည္။ ေကာင္ေလးကေတာ့ လွည့္ပင္မၾကည့္။ သေရခံဖိနပ္နီညိဳေရာင္ကို အိမ္အဝင္ဝမွာပင္ ၿပီးစလြယ္ခၽြတ္လိုက္ေသာေၾကာင့္ တဖက္ကေမွာက္၊ တဖက္ကလွန္။ ဖရိုမရဲဝတ္ထားေသာ ေက်ာင္းစိမ္းပုဆိုးမွာ ခါးပုံစရွည္ထြက္ေနၿပီး အကၤ်ီအျဖဴေလးမွာေတာ့ ဘယ္မွာေပပြလာသည္ မသိေအာင္ကို မဲညစ္ေပတူးလ်က္။ ခပ္တိုတိုညႇပ္ထားသည့္ ဆံပင္ေတြေၾကာင့္သာ မ်က္ႏွာကိုျမင္ၿပီး ဘယ္သူဘယ္ဝါမွန္း ခြဲျခားလို႔ရနိုင္ျခင္းျဖစ္သည္။
"သား ေရာင္ေန ဘယ္လိုျဖစ္လာတာလဲ။ ကေလးအခန္းထဲမွာ ရွိတယ္ေလ။ တိုးတိုးေအာ္ပါေကာင္ေလးရဲ့။ အကၤ်ီေတြလည္းၾကည့္အုံး ေပတူးလို႔။ ဟဲ့ လက္ေနာက္က ဘာဖြက္ထားတာလဲ။"
YOU ARE READING
လွတ်မြောက်ရန် မစွမ်းနိုင်သော (Trapped)
Poetryငါ့အချစ်က အတ္တတွေ မကင်းပေမဲ့ မင်းကြိုက်တဲ့ အဖြူရောင်ပါ။ -လင်း-
