Sailing to Reach You (five senses series #2)

Chapter 13

Fix

“Ha?” nalilito kong sabi, “Wha-what do you mean?”

“Ha? Ah, let’s have lunch together…  since I saved you earlier?” hindi niya pa siguradong saad.

I sighed. Dumadami na utang ko dito sa lalaking ‘to ah.
Tumango nalang ako at lalabas na sana nang magsalita nanaman siya.

“Where are you going?” nagtatakang tanong niya.

“Sa cafeteria…” sabay turo ko sa pintuan at ngumiti.

Tinuro niya ang upuan at siya naman at may sinabi sa intercom. Nang marinig ko kung ano iyon ay umupo ako na ako sa sofa.

“How long have you been working here, kanina ko pa napansin, you don’t have nameplate on your table.” tumingin ako sa lamesa niya at iyon din ang ginawa niya.

“Ah, I don’t have one. And I don’t want to put one.” he seriously said.

“Why?”

“Just that, I feel like I have nothing to be proud about when I have the nameplate. It is just like a display with no purpose on it." He said it with sadness in his eyes. I can clearly see that.

Ngumiti ako at nagalabas ng bondpaper at pentelpen, then I wrote,

Assistant Kian J.M.

May nakita akong tape sa lamesa niya kaya lumapit ako doon at idinikit narin ang bondpaper sa lamesa niya. He was just looking at me inttently kaya ngumiti ulit ako.

“You shouldn’t be too hard on yourself. You know, I can see that you’re doing a great job. Pinagtanggol mo nga ako kanina even though we won’t know what the consequences are. You should be proud with your job, you deserve your position. Campus crush ka tapos wala ka palang tiwala sa sarili mo?”

Mahinang tawa lang ang isinukli niya sa sinabi ko, then I mocked him, kaya ayon tuluyan na siyang tumawa.

“Minsan ‘di ko alam kung ginagawa mo nalang akong clown or joke eh.” Inis na saad ko.

“What’s wrong? You’re making me laugh, is that bad?” inosente niyang tanong.

“Tsk. Dapat may talent fee ako dito eh,” sabi ko at bumalik na sa sofa. “Ah! Bakit hindi nalang iyon yung pambawas ng utang ko sayo?”

“No.” simpleng tugon niya. Ngumuso ako at inirapan siya.

“Stop pouting Eula…” magrereklamo pa sana ako kaso biglang may kumatok. Lumapit naman si Kian doon at kinuha ang pagkain.

Nang ilapag niya iyon sa lamesa aya napansin kong hindi galing sa cafeteria ang pagkain.

“Where did you order?” tanong ko sa kanya.

“Sa restaurant on the first floor. Why?” tumango ako at kinuha na ang kutsara’t tinidor.

“I just like the food in cafeteria. Libre na, masarapp pa. Gumastos ka nanaman tuloy. Ibabaon mo ata akjo sa utang eh.” Saad ko at nagsimula nang kumain.

“Then bawasan natin.” Tugon niya.

Kunot-noo ko siyang tinitigan “How?”