ထိုေန႔ကဂ်ိဳဆြန္းႏိုင္ငံတစ္ခုလံုး႐ုတ္တရပ္ႀကီးမိုးသည္းထန္
စြာရြာခဲ့သည္။အရပ္ေလးမ်က္ႏွာတစ္ခြင္မိုးတိမ္မဲႀကီးေတြ
အံုဆိုင္းလာၿပီးရြာခ်လိုက္တဲ့မိုးဟာ ၿမိဳ႕လမ္းမႀကီးေတြထက္
တူးေျမာင္းေတြေရျပည့္ကာလ်ွံက်မေလာက္။နန္းေတာ္ႀကီး
ထဲ႐ုတ္႐ုတ္သဲသဲ ျဖစ္သြားရၿပီးခ်န္ေယာင္းမင္းသားမွာမွန္း
ခ်က္နဲ႔ႏွမ္းထြက္မကိုက္သည္မို႔ေနာက္ထပ္ေျမေခြးလိုအၾကံ
ဥာဏ္တစ္ခုထပ္စဥ္းစားေနၿပီးေဟေဆာင္းမင္းသမီးကေတာ့
ေရသူ၏ေသြးေတြရႊဲနစ္ေနတဲ့႐ုပ္အေလာင္းကိုေပြ႔ကာနန္း
ေတာ္ရင္ျပင္ထဲတစ္ေရြ႔ေရြ႔ထြက္ခြာသြားေသာခ်စ္ရသူ၏ပံု
ရိပ္ကိုမ်က္ရည္ေတြၾကားကမလႊတ္တမ္းေငးၾကည့္ေနမိသည္။
ဇီးသီးေလးေတြကဇီးပန္းပင္ႀကီးကပဲသီးသလိုေဂ်ာင္ကု ၏
ႏွလံုးသားသည္လည္းအခ်ိန္တန္သူမဆီသာျပန္ေရာက္ဖို႔
ေမ်ွာ္လင့္ပါသည္။ငယ္စဥ္ကတည္းခ်ည္ေႏွာင္ထားတဲ့သံ
ေယာဇဥ္က ဒုနဲ႔ေဒးမို႔႐ုတ္ခ်ည္းျပတ္ရခက္သည္။သူမသည္
နန္းေဆာင္ထက္တိုင္လံုးေတြကိုမွီကာအသဲကြဲသူပမာ႐ုတ္ခ်ည္းငိုခ်လိုက္မိသည္။
ဟာလာဟင္းလင္းရင္ခြင္က်ယ္ႀကီးနဲ႔ဗလာသက္သက္အရာ
ရာၿပီးဆံုးသြားၿပီလို႔ခံစားရတာဘာေၾကာင္ပါလိမ့္။
အခုဂြၽန္ေဂ်ာင္ကုဆိုတဲ့လူရဲ႕ႏွလံုးသားကိုရသြားတာဘယ္
သူလဲ။လိမ္ညာမူ႔ေတြလွည့္စားမူု႔ေတြလူမဆန္တဲ့လုပ္ရပ္
ေတြၾကား...
ေဟေဆာင္းကိုေရာ တစ္ကယ္ခ်စ္ခဲ့ရဲ႕လား ဂြၽန္။
ကိုယ့္ကိုကိုယ္အရံူးသမားလို႔ေဟေဆာင္းခံစားလာရၿပီး
ေအာင့္တက္လာေသာ ရင္ဘတ္တစ္ေနရာကိုသတိမူမိကာ
လက္ကေလးနဲ႔ခပ္ဖြဖြသာဖိထားမိပါသည္။
မိုးေတြနဲ႔အၿပိဳင္က်ဆင္းလာတဲ့သူမမ်က္ရည္ေတြကို
ေဂ်ာင္ကုျမင္မည္မဟုတ္။ေဂ်ာင္ကုဆိုတဲ့လူကိုထြက္မသြား
ဖို႔ဟန္႔တားလိုက္ျခင္ေပမဲ့ ျငင္းဆန္မွာေၾကာက္သည္မို႔ဒီ
အတိုင္းေလး ႏူတ္ဆိတ္ကာေနမိလိုက္သည္။
ေမ်ွာ္လင့္ခ်က္အိမ္မက္ေတြတစ္သီတစ္သန္းႀကီး
ေပးခဲ့ၿပီးမွ...မသက္ဆိုင္သလိုေက်ာခိုင္းထြက္သြားေသာ
အၾကင္ေယာက်ာ္းအားသူမ မနာက်ည္းရက္ႏိုင္ပဲ မ်က္ရည္
ေတြၾကားထဲ က ျပံဳး၍သာႏူတ္ဆက္ႏိုင္ပါေတာ့သည္။
