ေန႔လည္ေရာက္သည္ႏွင့္ထယ္ေယာင္းမွာ ေဂ်ာင္ကုစားဖို႔
အစားအစာတစ္ခ်ိဳ႕ကိုခဲရာခဲဆစ္႐ွာေဖြလာခဲ့သည္။ပလစ္
စတတ္အျဖဴေရာင္ႏွင့္အက်အနပိတ္ထားေသာပါမုန္႔ျဖဴမ်ား
ကပင္လယ္တြင္အလြယ္တကူရႏိုင္ေသာအရာမ်ားမဟုတ္။
ထိုပါမုန္႔ေတြအားေဂ်ာင္ကုစားဖို႔ထယ္ေယာင္းထိုးေပးလိုက္
သည္။ထယ္ေယာင္းကဘာဆိုတာမသိခ်ိန္ဒီေပါင္မုန္႔ေတြကို
ေဂ်ာင္ကုေပ်ာ္ေပ်ာ္ႀကီးစားေနႏိုင္ပါလိမ့္မည္။ထယ္ေယာင္းကအားနည္းတဲ့ေရသူေလးတစ္ေကာင္မွန္းသိလိုက္ခ်ိန္မွာေတာ့အ႐ူးသာ ဒီေပါင္မုန္ကိုစားပါေတာ့မည္။
ေဂ်ာင္ကုမ်က္ဝန္းေတြက အေရာင္အမ်ိဳးမ်ိဳးေျပာင္းလဲေန
ၿပီ းထယ္ေယာင္းအာဂ႐ုဏာသက္စြာၾကည့္လာသည္။
"ဒါေတြဘယ္ကရလာတာလည္း..."
"သေဘၤာေပၚက"
ပင္လယ္ထဲခရီးလႊင့္ေနတဲ့သေဘၤာႀကီးေတြကဆယ္ေပ
ဆယ့္ငါးေပအထက္ျမင့္ၾကသည္။ထို႔သို႔ုႀကီးမားေသာသေဘၤာ
ႀကီးေတြေပၚဘာအကူမွမပါဘဲတြယ္တက္ရသည္ကလြယ္
တဲ့အလုပ္ေတာ့မဟုတ္။ေဂ်ာင္ကု ေတြးမိေလ ေလေကာင္
ေလးအေပၚပိုၿပီးအားနာလာရသည္။ဒီေကာင္ေလးကသူစားဖို႔
အတြက္ကိုယ့္အႏၱာရယ္ကိုေတာင္ဂ႐ုမစိုက္လူေတြရဲ႕သေဘၤာ
ေတြေပၚအထိတက္ခိုးရဲသည္။
ေဂ်ာင္ကု ေပါင္မုန့္္ကေလးအားဆက္မစားျဖစ္။ဒီ္ငါးလက္
မအရြယ္ပါမုန္႔ေလးက ေဂ်ာင္ကု အတြက္တန္ဖိုး႐ွိလြန္းလွ
သည္။
"ကိုယ္စားဖို႔အတြက္နဲ႔မင္းေနာက္ဆိုဒီလိုမ်ိဳးေတြထပ္မလုပ္
ပါနဲ႔။မင္းအတြက္အႏၱာရယ္႐ွိတယ္။ကိုယ္ကပင္လယ္ထဲက
ငါးေတြလိပ္ေတြဖမ္းစားလဲ ျဖစ္တဲ့ဥစၥာ.."
ေဂ်ာင္ကုမေျပာမဆိုေရသူေလး၏လက္ေတြကိုဖမ္းဆြဲလိုက္သည္။႐ုတ္တရပ္ထိတ္လန္႔သြားတဲ့ေရသူေလးမွာေခါင္းငံု
ေနရာမွေမာ့လာၿပီးေဂ်ာင္ကုကိုၾကည့္လိုက္ခ်ိန္မ်က္ဝန္းထဲ
ကမ်က္ရည္ပူေတြလိမ့္ဆင္းလာသည္။
"နာလို႔လား...မင္းဘယ္ေနရာထိခိုက္မိထားလဲ၊ကိုယ့္ကို
ျပ..."
"ဘာမွမဟုတ္ဘူး...မ်က္လံုးေနစူးလို႔"
အညိဳေရာင္မ်က္ဝန္းအိမ္ေလးထဲမ်က္ေၾကာမ်ားမွာနီရဲေန
သည္မွာအထင္းသား။ေဂ်ာင္ကု မေနႏိုင္ေတာ့။ဒီေကာင္ေလး
ကိုေခါင္းအစေျခအဆံုးဂ႐ုစိုက္ေပးခ်င္တာသူ႔ဆႏၵမို႔ဝတ္ထား
တဲ့စပို႔႐ွပ္အားေခါင္းကေနဆြဲခြၽတ္လိုက္သည္။ထို႔ေနာက္အာ
ေငြ႔ေပးရင္းေကာင္ေလးမ်က္လံုးေလးအားခပ္ဖြဖြအုံေပး
လိုက္သည္။
