Dromen in Kleur

Hoofdstuk 6

Pov Matthy

Je bent niet meer welkom hier. ''Maar..'' probeer ik. ''Geen gemaar.. het is beter als je gaat en niet meer terug komt.'' Het liefst val ik naar ze uit. Ik wil schreeuwen dat het niet mijn keus was. Ik kan het niet zonder mijn ouders. "Mam, pap..'' Mijn stem rilt. "En nu opsodemieteren'' ''Je luistert naar je moeder jongen'' ''Wat zeg ik? Je moeder? Voor jou is het Marieke'' Ik draai me om en open de voordeur. Het liefst sla ik het zo hard dicht dat alle glazen in het huis breken.

Ik ben ze kwijt. En het boeit ze niks. En mijn broertje? Ik hoor een raam open gaan vanaf boven. "Ez'' Ik kijk hem hoopvol aan. ''Vuile homo'' die ben ik ook kwijt. Ik loop het terrein af. Jesse komt aanrijden. Mijn één na laatste hoop. ''Jesse" Zonder me aan te kijken stapt hij zijn auto uit. Zodra hij voor me staat spuugt hij recht in mijn gezicht. ''Tering homo'' hij loopt me recht voorbij. Ik blijf stil staan. Ik probeer het te verwerken. Zolang dat mogelijk is. Na twee seconden voel ik een keiharde klap tegen mijn achterhoofd. ''AU'' schreeuw ik uit. Ik draai me om terwijl ik op de grond lig. Daar staat hij met een mes in zijn handen me keihard uit te lachen. ''Ik zal je eens goed straffen'' Grinnikt hij. "Nee!!" "Nee!!"

''Ssst'' hoor ik iemand sissen. Ik ga hijgend overend zitten. Een nachtmerrie. Ik voel twee handen om me heen slaan. ''Rustig mat'' Hij kijkt bezorgd en liefdevol tegelijkertijd. ''Kun je me vertellen waar je over droomde.'' Ik schudt mijn hoofd. Hij gaat me toch niet begrijpen. ''Hé mat..'' ''Je kunt me echt alles vertellen..'' ''Denk niet dat je een last voor me bent, want dat ben je niet'' zegt hij.

''Het ging over mijn seksualiteit'' Ik begrijp het niet. Ik begrijp niet waar al deze nachtmerries vandaan komen. Ik heb ze nu bijna elke week sinds ik het zeker wist. Mijn ouders zullen me altijd steunen, dat hebben ze zelf gezegd. Maar ik durf het niet te vertellen. ''Over hoe mijn ouders reageren'' Ik zucht. ''Wat vervelend'' ''Maar onthoudt dat het alleen maar in je hoofd zit, je hebt zelf gezegd dat ze je altijd zullen accepteren'' Ik mompel wat. Zijn woorden zijn lief, maar op dit moment kan niks mijn gevoelens verminderen of afnemen.

''Ik moet eigenlijk wel zo gaan, mijn ouders willen vanavond langskomen'' ''Maar als je wilt dat ik blijf dan blijf ik'' hij kijkt afwachtend, bijna schuldig. ''Nee, nee ga maar naar huis hoor'' Zeg ik. Hij knikt als een soort bedankje, maar het is duidelijk te zien dat hij zich schuldig voelt. 

Ik kijk naar hem hoe hij z'n jas en schoenen aantrekt. Hij gaat staan en spreidt zijn armen. ''Bel me als het niet gaat'' ''Dankje Rob'' Ik houdt de voordeur voor hem open, net voordat hij naar buiten stapt draait hij zich nog naar me toe. Een snelle kus op mijn wang. Ik zwaai hem nog even uit en sluit de deur. 

Voor de spiegel in de gang blijf ik staan. ''Ik wil helemaal geen homo zijn'' Het woordje homo maakt me benauwd, maar de naam ''Rob'' zegt duidelijk iets anders. Misschien ben ik wel alleen homo voor Rob? Ben ik wel gewoon zoals mijn vrienden, en niet die ene homo vriend. Ze doen allemaal alsof ze het niet weten, maar het is wel duidelijk. Ik ben die ene vriend.

En die kus op mijn wang? Een kus van medelijden.