Dromen in Kleur

Hoofdstuk 24

Een paar tevreden ogen staren me aan. ''Kijk wat Rob en ik hebben gevonden'' Frank showt een soort schuilhokje, wat lijkt op een bunker. ''Gaan jullie maar voor'' Wijzend naar Frank en Milo die het dichtst bij de ingang staan. ''Meneer durft niet voorop?'' Met als gevolg een grote mond van Frank.

Ik loop als één na laatste de bunker in. Met Milo voor me en Rob achter me. De kleine omgeving zorgt ervoor dat het ligt van de zaklamp op alle muren worden weerkaatst. Iedereens emoties zijn goed van hun gezicht af te lezen. Zo ook die van mij. Rob probeert smooth mijn hand vast te pakken via achter, zonder dat iemand het ziet. Hij knijpt er lichtjes in. Ik weet dat hij hier mijn aandacht mee probeert te pakken, maar ik ben nu niet in staat om die aandacht aan hem te geven. Ik hoef me maar één keer om te draaien of hij leest alles van mijn gezicht af. En daar ben ik zwaar van overtuigt.

''Mat'' Hoor ik hem fluisteren. Ik negeer het. Hij trekt aan mijn arm. Het maakt de situatie alleen maar erger. Ik had het graag zoveel anders gedaan met Milo net. Ik ruk mijn arm van Rob los. ''Laat me'' Reageer ik bot. Ik voel meteen alle ogen op mij gericht. De emoties borrelen op. De tranen staan me in de ogen. Ik schuur tegen de muur aan om bij hem langs te lopen. Mijn blik is gefocust op alles behalve hem. Zijn ogen ontmoeten is het laatste wat ik nu wil. Ik moet weg nu. Ik loop gehaast richting de uitgang.

''Laat me los'' Hoor ik Milo tegen rob zeggen vanuit de bunker. ''Jongens'' Frank komt er tussen. ''Ik ga'' Milo's stem klinkt vol zelfvertrouwen. Even hoor ik niks meer. Om me heen dan. De stemmen in mijn hoofd zijn weer eens erg luid. Ik voel een vinger over mijn arm strelen. Ik zie hem nog niet, maar ik weet dat het Milo is. Ik draai me in een snelle beweging om.

Onze gezichten die niet ver van elkaar zijn verwijderd. Alles kan er nu gebeuren, maar het enige wat ik nu voel is pure haat. Mijn ogen staan weer vol tranen. Ik probeer ze in te houden door op mijn lip te bijten. Voor nu helpt het even. ''Mat'' De stem die weer zo kwetsbaar klinkt. Het enige wat ik kan doen is met mijn hoofd schudden.

Het liefst schreeuw ik nu in zijn gezicht. Alle haat die ik nu even voel eruit schreeuwen. Ik probeer me in te houden. Ik kan het niet. Milo heeft een poging gedaan om te zoenen. Hij wist het van Rob en mij. Hij wist hoe gelukkig ik was met Rob. En nog steeds ben.