Niets is wat het lijkt

Hoofdstuk 9

Troy

Net na etenstijd, als ik klaar ben met het bereiden van een simpele maaltijd voor Lisa loop ik naar de kelder, van de trap af naar Lisa toe. Ik loop op het voor mij onbekende meisje af en zet het dienblad op het matras neer. Ik steek mijn hand naar het meisje uit en schud haar hand terwijl ik verward naar het lachende meisje kijk. 'Troy' lachend krijg ik een antwoord terug. 'Lisa'. Ik schraap mijn keel 'Dus Lisa, waarom lach je?' Moeizaam houdt ze op met lachen 'Nou ik kom het niet elke dag tegen dat mijn mede-ontvoerder zich beleefd voorstelt doormate van het schudden van mijn hand.' Schaapachtig kijk ik Lisa aan 'Uh ja, daar heb je gelijk in.' Ik zie dat het meisje twijfelt. 'Je mag wel eten hoor.'

Okee, misschien ben ik anders dan andere ontvoerders maar dit heb ik echt nog nooit eerder gedaan hoor?! En het is niet dat het mijn keuze was om een lief, onschuldig meisje te ontvoeren, nee ik moest alleen maar bevelen opvolgen wat ik overigens ook heel braaf doe hoor daar niet van.

Lisa

'Ik dacht ik wacht even tot je weg gaat.' De jongen, Troy haalt zijn schouders op 'Alsnog, je mag wel eten hoor,' Ik grinnik even. 'Ik ga al, tot later. Misschien.' Ik knik 'Mhmhh.' Ik zie hoe Troy de trap op loopt en weer vertrekt. Het was zeker wel een lieve, onschuldige jongen. Maar ook hij is en blijft mijn mede-ontvoerder dus vrienden met hem worden, nee dat zat er zeker niet in.

Ik kijk naar het dienblad met eten en drinken, ik pakte een broodje van het bord af en begon gulzig te eten. Mh blijkbaar heb ik toch aardig honger zo te merken.

Zodra het hele dienblad leeg is op een glas en een plastic bord na schuif ik het dienblad van me af en ga plat op mijn rug liggen op het matras.

Pfoe, ik zit nu toch aardig vol ja.

Toen ik nog bij mijn vader woonde hoefde ik nooit brood te eten. Ik kreeg altijd warme wafels van de kok of pancakes of iets dergelijks, maar nee nooit gewone boterhammen.
Ik moet toegeven dat ik inderdaad behoorlijk verwend was.
En ik wist dat die tijd voorgoed voorbij was. Hoe? Een gevoel. Een gevoel dat je niet uit kon zetten of weg kon drukken. Maar een gevoel dat je alleen maar kon accepteren. Maar betekent dat dat ik het feit moet accepteren dat ik altijd in een vieze lege kelder moet blijven op een tweedehands matrasje in dezelfde kleren, zonder douche tot ik maar een keertje doodga...? Ik huiver bij de gedachte. Bah nee, dat idee wil en zal ik niet accepteren. Alleen kan ik verder niet veel doen.

Ik grijns, of misschien toch wel. Ik sta op en loop voorzichtig en hopelijk geluidloos de trap op. Ik probeer de deurklink om de draaien wat niet lukt, want ja hoor hij zit op slot. Rustig loop ik weer de trap af rechtstreeks naar mijn matras toe. Wat moet ik in godsnaam al die tijd gaan doen dat ik hier zit. Ik zucht, wat had ik zin om op dit moment op mijn kamer via mijn plasma tv naar Keeping up with the Kardashians te kijken. Ik pak het boek op 'Huis van de nacht, verkozen.' Zeg ik hardop. Geboeid begin ik de achterkant te lezen, mh niet slecht. Hier kan ik me nog we eens mee vermaken denk ik. Een verhaal over een meisje dat op een dag verkozen wordt tot vampier en dan moet verhuizen naar Het huis van de nacht. Ja, mij lijkt het zeker wel een interessant boek. 'Bedankt Lorenzo.' Fluister ik tot mezelf. 

'Waarvoor?' Hoor ik een mannelijke stem zeggen. Geschrokken kijk ik op 'Oh, Lorenzo... H-hoe lang sta je daar al?' Hij haalt zijn schouders op 'Niet zo lang hoor.' Ik knik, niet zó lang, wat is niet zo lang? Misschien heeft ie wel gehoord dat ik de deur probeerde te openen?! Ik hoop van niet, want dan zou hij misschien wel een reden hebben om boos te worden, en daar heb ik echt even geen zin in. Niet nu en niet zolang ik hier gegijzeld ben. Ik ben die gene die boos mag zijn, en hij niet.

'Maar eh, graag gedaan hé.' Ik knik 'Hij uhm, ja het lijkt me wel een interessant boek,' Ik schraap mijn keel. 'Mooi, en je hebt dus Troy ontmoet.' Opnieuw knik ik 'Ja.' Ik grinnik 'Hij komt niet echt over als een typische ontvoerder.' Lorenzo grijnst 'Nee, ik weet het. Maar hij is mijn vriend en behulpzaam.' Ik probeer te grijnzen 'Mh ja, en een mede ontvoerder dus.' Lorenzo krabt in zijn nek 'Uhm ja. Maar daar kwam ik niet voor.' 'Oh, waarvoor dan wel?' 'Ik wilde even weten of alles naar wens is.' Ik grinnik 'Wat?' Bromt Lorenzo 'Nou het komt nou niet echt heel stoer over als je ontvoerder met je mee begint te denken. Ik zeg het alleen maar.' Lorenzo steekt zijn handen in de lucht. 'Ik had het ook anders gewild maar het is nou eenmaal gebeurd, dus zet je eroverheen Lisa.' Het klinkt niet bepaald aardig. Ik zucht 'Tuurlijk.' 'Dus alles is naar wens?' Ik verschuif me wat ongemakkelijk over het matras 'Het is prima.' En daarmee was ons gesprek klaar. Lorenzo loopt de trap weer op, vertrekt en ik begin verveeld in mijn nieuwe boek te lezen.