Niets is wat het lijkt

Hoofdstuk 10

Lisa

'Misschien moet je even rustig gaan zitten.' Ik schud mijn hoofd 'Nee, nee dankje.' Ik sla mijn armen om mijn lichaam heen 'Ik wil gewoon naar huis.' Lorenzo zucht 'Lisa, je weet dat ik dat niet kan doen.' - 'Waarom niet?!' Roep ik. Lorenzo zet een stap naar mij toe 'Dan worden we gegarandeerd gepakt.' Ik rol met mijn ogen 'Uhm ja duh, jullie hebben mij ontvoerd hoor?!' Mijn stem slaat over. 'Dat betekent niet dat we ook gepakt willen worden.' Lorenzo zucht, opnieuw 'Lisa...' Zijn hand ligt op mijn arm. Ik sla ruw zijn hand weg 'Ach, flikker toch op man.' Stug loop ik naar beneden. Wie dacht hij wel niet dat hij was? Mijn vriend, een vriend, ja dag dacht het even niet. 'He, waar ga jij naartoe?' Troy klinkt oprecht verbaasd 'Weet ik veel, in ieder geval weg van die twee' Ik knik richting de trap. Troy grijnst 'Ja, ze kunnen nogal intens zijn geloof me ik weet er alles vanaf.' Ook ik grijns nu 'Dat zal vast wel ja.' Ik plof naast Troy neer op de bank. 'Weet je..' Ik draai mijn hoofd aandachtig om naar Troy 'Ik was het vanaf het begin af aan al niet eens met Lorenzo zijn plan.' Ik frons 'Lorenzo heeft deze bullshit bedacht?' Troy knikt. Nors kijk ik de andere kant op 'En bedankt.' 'Ik kon geen nee zeggen Lisa, dan zou hij me wat aan doen.' - 'En nu doet hij mij wat aan Troy. Daar moet hij zo te zien even over na denken. 'Het spijt me.' Ik zucht 'Mij ook, ik bedoel dat je hier tegen je zin in in mee wordt gesleept.' Troy grijnst 'Dankje.' Ik grinnik 'Sure..'

Ondertussen zijn er al weer vijf niet zo langzame dagen voorbij gestreken. Sinds die middag dat ik met Troy begon te praten ben ik echt bevriend met hem geraakt. Ik weet het; bevriend met mijn kidnapper. Maar Troy wilde dit niet eens hoor. Hij wilde hier niet aan meedoen maar als hij dat niet deed dan zou Lorenzo hem dood schieten, ja serieus. Ik heb wel met hem te doen, Lorenzo bedoel ik. Want kijk, waarschijnlijk weet hij gewoon niet met zijn gevoelens om te gaan en nu uit hij dat waarschijnlijk in woede omdat hij niet anders weet. Ja dat vind ik wel zielig. Deze vijf dagen heb ik alleen Troy nog gezien. Lorenzo en Mason zijn weg voor 'zaken' volgens Troy. Nou ik weet wel wat voor zaken hij daar mee bedoelt hoor. Ik bedoel ik ben blond maar dat heeft niks met mijn IQ te maken. Maar goed, waar was ik... Oja! Troy, ja Troy. Hij is echt wel een goede vriend hoor, ik bedoel het is niet dat ik nu echt in staat ben om allemaal andere nieuwe vrienden te maken in deze situatie. En ook al is Troy mijn vriend ik wil hier echt nog steeds hopeloos graag uitkomen. Mijn vader weer zien en in mijn oude vertrouwde kings bed slapen met mijn vertrouwde geur. Zucht... Ja dat wil ik nu wel... Ik moet toegeven dat sinds ik hier zit ik de dingen die ik heb -uhh had- veel meer ben beginnen te waarderen. De lieve mensen, het geld, de luxe. Alles eigenlijk wel. Maar ik denk niet dat ik hier ooit nog wegkom, terug in mijn vertrouwde omgeving...

Ik sluit mijn dagboek. Het dagboek dat ik van Troy heb gekregen. Ik leg hem naast mijn matras op de harde, koude betonnen vloer neer. De afgelopen vijf dagen zijn veel fijner gelopen sinds ik dit dagboek heb gekregen van Troy. Hij is echt niet zo slecht hoor. Hij is degene die deze hell nog niet zo erg laat lijken, hij laat het lijken alsof ik bij een oude vriend op bezoek ben. Een leuk, fijn maar gek gevoel. Ik ga liggen met mijn gezicht naar de muur en trek de deken op tot over mijn neus. Even zucht ik, wat voelt dit fijn, vertrouwd. Als ik mijn ogen sluit zweer ik je dat het voelt alsof ik thuis in mijn eigen bed lig... En dit gevoel allemaal door één persoon, Troy en door één voorwerp, een dagboek.

Voor even, heel even voel ik me alleen op de wereld. Zwevend, op een bed van golven, geluidloos. Prachtig.