Ongewoon

7. Wat denk jij?

POV Matthy

Ik word wakker in een onbekend bed, in een onbekende kamer. Verschrikt schiet ik omhoog. Ik wrijf in mijn ogen en kijk nogmaals de kamer rond. Er is niks wat me bekend voorkomt. Ik kijk naast me en zie dat die kant van het bed wel beslapen is. Ik laat mijn hand over het matras glijden maar deze voelt niet warm meer aan. Ik wil opstaan uit het bed als ik de deur van de kamer open zie gaan. Een vlaag van opluchting overspoelt me als ik die dat Robbie naar binnen gelopen komt. Nu pas herinner ik me wat er gisteravond gebeurd is. "Goedemorgen, lief" Robbie komt met natte haren en een dienblad gevuld met ontbijt in zijn handen naar het bed gelopen. "Goedemorgen. Waar heb ik dit aan verdiend?" Ik rek me uit en ga rechtop zitten. Robbie zet het dienblad zorgvuldig op mijn schoot en komt naast me zitten. "Gewoon, omdat ik je wilde verwennen." Hij kust mijn wang. "Maar het is vrijdag, heb je geen school?" Robbie schudt zijn hoofd. "En ik weet toevallig dat jij vandaag ook geen lessen hebt. Raoul appte me om te vertellen dat de docent die je vandaag de hele dag les zou geven, ziek is." Ik glimlach naar de jongen naast me. Ik wist zelf nog niet eens dat ik vrij was, maar hij had het blijkbaar nagevraagd bij Raoul. Raoul en ik zitten op dezelfde school en kunnen dus zien welke docenten er ziek zijn. Sinds we samen wonen weten we elkaars roosters omdat dit het makkelijkste is met het eten koken en de taakverdeling van het huishouden. "Ik vind het echt heel lief van je Robbie." Hij glimlacht terug en pakt een van de croissantjes die op het dienblad liggen. "Tast toe." Ik aarzel geen seconde en pak het andere croissantje.

Pas als ik een hap neem proef ik de chocolade die binnen in het croissantje zitten. "Dat is je favoriet, toch?" Ik kijk hem met een grote glimlach aan en knik. Tijdens de voetbalavond een paar weken terug hebben Robbie en ik het over van alles gehad, ook ons favoriete eten. Een van mijn favoriete dingen is chocolade croissantjes. "Dat je dat hebt onthouden." Antwoord ik verbaasd. Robbie grinnikt, "Tuurlijk onthoud ik zoiets. Ik wist dat het ooit van pas zou komen, als ik je ontbijt op bed zou komen brengen bijvoorbeeld." Mijn hart smelt bij het horen van die zin. Hij onthoudt dus echt de kleine dingen die ik zeg. Nog nooit heeft iemand dat gedaan. "Dat is echt heel lief van je." Ditmaal geef ik hem een kus op zijn wang. De rest van het ontbijt eten we in stilte op, genietend van het eten en de aanwezigheid van elkaar.

"Kan ik misschien even douchen?" Vraag ik als Robbie met het dienblad de kamer uit wil lopen. Robbie knikt, "Natuurlijk, ik heb de kleren die ik laatst van jou geleend heb nog liggen dus die kun je aantrekken." Hij wijst me de weg naar de badkamer. "Ik kom zo de kleding wel even brengen, stap jij maar vast onder de douche." Ik knik langzaam. Het idee dat hij straks binnen zou kunnen komen terwijl ik onder de douche sta, beangstigd me. Er is nog niemand geweest die mij ooit zonder kleding gezien heeft, buiten Raoul om die ooit perongeluk de badkamer ingewandeld kwam toen ik onder de douche stond. Ik kijk de badkamer rond en zie tot mijn opluchting dat er een douchegordijn hangt. Dit betekend dat als Robbie binnen gelopen zou komen, hij niks zou kunnen zien. Gelukkig maar. Ik draai de douche open en trek mijn boxer uit. De rest van mijn kleding ligt nog op Robbie's slaapkamer, daar waar ik het gisteravond neer heb gelegd. Ik bekijk mezelf in de spiegel en mijn oog valt op mijn buik. Het feit dat ik geen blokjesbuik heb, is iets wat me nu onzekerder maakt. Vroeger maakte het me niet uit of ik gespierd was of niet, maar na het zien van Robbie zonder shirt, is de onzekerheid over mijn eigen lichaam toegenomen. Robbie ziet er goed uit. Gespierd, maar niet te. Een mooie, volle bos haar, een witte glimlach en vooral geen bochel. Ik zucht en stap onder de douche. Ik was snel mijn haren en lichaam voor ik de douche weer uitdraai. Ik sla de handdoek om mijn middel en op het moment dat ik het douchegordijn opzij schuif, hoor ik de deur van de badkamer open gaan. "Mat, ik heb hier je-" Robbie stopt halverwege zijn zin als hij mij ziet. Ik probeer mijn lichaam te verstoppen door mijn armen over mijn borst te slaan. Robbie legt de kleding die hij in zijn handen had, op het kastje naast de wastafel. "Hey, je hoeft je echt niet te schamen. Ik mag me gelukkig prijzen met iemand zoals jij." Hij loopt naar me toe en legt zijn handen op mijn, met enkel een handdoek bedekte, heupen. Ik weet niet waar ik moet kijken. "Geloof me Matthy, je ziet er echt verdomd goed uit. Ik zou het liefst die handdoek van je aftrekken en dingen met je doen die het daglicht niet kunnen verdragen. Je maakt me gek, maar ik laat jou het tempo bepalen, zoals ik je heb beloofd. Maar geloof me alsjeblieft, je bent een ontzettend aantrekkelijke jongen die zich nergens, maar dan ook nergens voor hoeft te schamen." Ik richt mijn blik op hem en zie in zijn ogen dat hij het meent. Ik knik zachtjes. "Nou, kleed je om, dan kunnen we zo gaan." Ik grinnik en geef hem een snelle kus voor hij de badkamer weer uit loopt. Ik weet niet hoe lang ik het volhoud om door het leven te gaan zonder deze jongen mijn vriend te kunnen noemen. Ik doe wat Robbie zegt, kleed me snel om en loop de badkamer uit nadat ik snel een hand door mijn haren heb gehaald.