Ongewoon

23. Ik wil niks minder zijn voor jou

POV Matthy

🔞 (Beginnend vanaf "Mat, wacht.". Je kunt dit stuk overslaan als je je hier niet comfortabel bij voelt)

Na ons gesprek gisteravond is Robbie terug naar zijn huis gegaan. Dit leek ons beide beter, zodat we rustig kunnen nadenken over hoe we nu verder gaan. Hij heeft me nog zo'n tien keer zijn excuses aangeboden, maar uiteindelijk is hij, na me nog een knuffel gegeven te hebben, naar huis vertrokken. Ik heb weinig slaap gehad deze nacht. Het voorval bleef zich afspelen in mijn hoofd, als een slechte soap die ik niet uit kon zetten. Alsof de pauzeknop kapot was en de band op repeat gezet was. Volgens mij heb ik niet meer dan twee uurtjes geslapen. Niet gek dus dat ik doodop en met knallende hoofdpijn wakker word. Het huis is, zoals bijna elke dag, leeg. Ik pak mijn telefoon van mijn nachtkastje maar zie dat ik geen berichtjes heb. Zelfs geen goedemorgen van Robbie. Ik kan natuurlijk niet verwachten dat hij dit elke ochtend stuurt, maar ergens steekt het wel dat ik, voor het eerst sinds lange tijd, wakker word zonder goedemorgen berichtje van hem. Moet ik hem een berichtje sturen? Of moet ik hem juist even laten? Ik heb geen idee wat beter is. Met een zucht gooi ik mijn telefoon op de plek naast me en wrijf met mijn hand over mijn gezicht. Ik weet zelf ook niet goed wat ik moet voelen of denken. Ergens voel ik me leeg, wat echt onzin is want het is niet uit. Maar deze ruzie heeft wel voor barstjes in onze prille relatie gezorgd. Misschien ben ik gewoon niet gemaakt voor relaties. Ik klim uit mijn bed en vis een hoodie van de grond. Eentje die ik deze week al eerder aan gehad heb. Na wat klungelen heb ik de hoodie weten aan te krijgen. Ik kan niet wachten tot mijn gips eind deze week er eindelijk afgehaald wordt. Ik maak mijn weg naar de keuken en zie dat er een bord staat met daarop een boterham, gesmeerd. Er ligt een briefje naast.

Matthy,
Ik heb alvast je ontbijt gemaakt omdat ik gisteren hoorde dat je dit niet zelf kan. Eet smakelijk, maatje!
Raoul

Met een glimlach pak ik het bord en neem deze mee naar de eettafel. Ik kan gelukkig zelf een glas water vullen dus dit doe ik en ook deze zet ik op de eettafel. Het voelt eindelijk weer een beetje als een normale ochtend. Het enige wat ik niet kan, is tijdens het eten op mijn telefoon scrollen. Ik ben dus alleen met mijn gedachten terwijl ik mijn boterham opeet. Dit geeft mij de kans om nogmaals over Robbie na te denken. Iets wat ik vaak doe alleen dit keer is het minder positief. Nu kijk ik vanop afstand naar de gebeurtenis van gisteren. Gisteren raakte ik mezelf kwijt in het geheel maar als ik er nu naar kijk, zie ik dat Robbie heeft gehandeld uit angst. Angst wat uit een vorige relatie is ontstaan. Ik wil hem graag helpen, maar dan moet hij me wel toelaten. Ik weet niet of ik degene ga zijn die hem kan helpen. Toch wil ik degene zijn die hem hier doorheen helpt. Die hem laat zien dat het niet allemaal slecht hoeft te zijn. Met dat ik de laatste hap brood in mijn mond steek, hoor ik de deurbel. Voor zover ik weet, verwachten we geen bezoek en geen pakketjes dus ik heb geen idee wie ik ga aantreffen. Ik loop naar de deur en open deze langzaam. Voor mij zie ik enkel een gigantische bos rozen. Rode rozen om precies te zijn. Vanonder het boeket kan ik een paar benen zien, gehuld in een spijkerbroek. Eentje die ik herken als die van mijn vriend. De bos rozen verdwijnt voor het gezicht van degene die ze vasthoudt en mijn vermoeden wordt bevestigd. Robbie kijkt me verlegen aan en ergens zie ik angst. "Hey." Zegt hij zachtjes en hij steekt de bos rozen naar me uit. Met een glimlach pak ik deze aan en stap ik opzij, als teken dat hij naar binnen mag komen. Zonder twijfel komt Robbie de gang ingelopen. "Waar heb ik dit aan verdient?" Vraag ik. Ik loop met de bos rozen geklemd in mijn arm loop ik naar de keuken. "Ik ben een eikel geweest. Dat verdiende je echt niet." Zegt hij en hij kijkt de keuken rond. Als zijn oog op de vaas op het aanrecht valt, pakt hij deze en vult hij hem met water. De rozen neemt hij weer van me over en hij zet ze in de vaas. "Dit had je echt niet hoeven doen, Rob. Maar ik vind het wel heel lief." Zeg ik tegen hem. Zodra hij de vaas op tafel heeft gezet, sla ik mijn arm om hem heen. "Dankjewel." Fluister ik en ik druk een kusje op zijn wang. Zijn handen heeft hij inmiddels op mijn heupen gelegd. "Ik wil je bewijzen dat ik echt voor ons wil gaan. Ik wil niet langer de som zijn van wat Jamie heeft gedaan." Zegt hij zacht. Ik knik begrijpend en trek hem tegen me aan, zijn hoofd tegen mijn borst. "Laat me je helpen. Net zoals jij mij hebt geholpen mezelf te ontdekken, wil ik jou hierbij helpen." Hij haalt zijn hoofd van mijn borst af en knikt langzaam maar lijkt niet overtuigd. Hij zucht en maakt zich los uit mijn greep. Niet dat daar veel voor nodig was aangezien ik maar één arm heb om te gebruiken. Met een gebogen hoofd loopt hij naar de bank waar hij op neer ploft. "Ik weet het gewoon niet Mat. Door haar ben ik iemand anders geworden. Wat als dat nooit verandert? Of wat als je de persoon die ik was niet leuk vindt?" Spreekt hij zijn gedachten uit. In onze relatie heeft hij eigenlijk nooit zo over zijn gevoel gesproken.