Ongewoon

20. Als nicotine

POV Matthy

Vandaag ben ik aan mijn lot overgelaten. Niet letterlijk, maar iedereen heeft natuurlijk gewoon een studie waar ze mee bezig moeten. Ik heb Robbie gezegd dat hij gewoon de volledige dag heen moet gaan en dat ik me wel zou redden. We zijn inmiddels drie dagen verder en Robbie heeft vannacht ook, op mijn verzoek, weer in zijn eigen appartement geslapen. Niet dat ik dat graag wilde, maar het zou wel goed zijn, ook voor hem. Hij stond erop dat ik hem zou bellen zodra er iets was en pas toen ik dit driemaal beloofd heb aan hem, stapte hij in zijn auto. Deze ochtend was hij al vroeg wakker, aan zijn appje te zien.

Robbie <3 07:28

Goedemorgen lief. Waarschijnlijk slaap je nog op het moment dat ik stuur, maar dan lees je dit wel als je wakker wordt. Na mijn lessen vandaag kom ik langs! Ik ben zoals het nu lijkt om half 5 vrij. Tot later x

U 09:57

Goedemorgen <3 Succes op school vandaag! En als je te veel huiswerk hebt, is het ook oke als je later komt x

Robbie <3 10:02

Matthyas het Lam, ik kom na half 5 naar je toe. Geen discussie mogelijk x

Ik grinnik om zijn laatste appje maar besluit niet te reageren. Ik rek me voorzichtig uit waarna ik uit bed stap. Douchen ga ik me nu niet aan wagen als ik alleen ben. Met moeite krijg ik een hoodie en een joggingsbroek aan. Ik loop met mijn telefoon in mijn hand naar de keuken, waar ik een ontbijtje in elkaar probeer te flansen, maar dat gaat lastig met één arm. Gefrustreerd smijt ik het mes, waarmee ik mijn boterham probeerde te besmeren, in de wasbak. Ik zucht en haal mijn hand over mijn gezicht. Een andere optie voor ontbijt heb ik ook niet want voor alles heb je twee handen nodig. Met een zucht laat ik me in een van de barkrukken vallen. Tranen maken langzaam hun weg naar mijn ogen. Ik heb nog geen week gips en ik ben er nu al klaar mee. Niks zelf kunnen, bij alles afhankelijk zijn van een ander. Dat is niks voor mij. Het liefst ben ik volledig op mijzelf. Niemand die me stoort, niemand die me hoort. Maar daartegenover staat dan ook eenzaamheid. Niemand die me kust als ik wakker word, niemand die me kent, niemand die me mist. Ik merk dat mijn gedachten op hol slaan. Wat als ik inderdaad nooit iemand was tegengekomen en alleen was gebleven? Dan is de kans groot dat ik nu niet met een gebroken arm thuis zou zitten. Maar dan zou ik ook niemand hebben die me streelt, niemand die de deur voor me openlaat. Niemand voor mezelf. Robbie is voor mij diegene. De iemand die me kent, iemand die me streelt, iemand die me kust als ik wakker word. En ik zou dat voor geen geld ter wereld willen ruilen.

De dag duurt lang als je enkel op de bank kan zitten en Netflix kunt uitspelen. Ik heb ongeveer de halve middag gespendeerd aan het scrollen door Netflix, op zoek naar iets om de tijd mee te doden. Uiteindelijk ben ik gegaan voor een rewatch van Drive To Survive. Hoewel ik alles al een keer gezien heb, blijft dit een leuke serie om tijd mee te doden. Halverwege de tweede aflevering ben ik in slaap gedommeld. Dat blijkt op het moment dat ik wakker schrik van de voordeur die dichtklapt. "Ik ben thuis!" Hoor ik Koen schreeuwen. "Ook hallo Koentje." Gaap ik als ik mezelf recht op duw. Ik hoor allemaal gestommel vanuit de gang komen. "Jonge, wat doe jij?" Roept Koen lachend. Uit nieuwsgierigheid sta ik op en loop ik richting de gang. Daar zie ik Robbie op de grond liggen, de kapstok bovenop hem. "Kan je ook even helpen in plaats van te lachen?" Vraagt Robbie licht geïrriteerd. Koen grinnikt om zijn reactie maar schiet hem snel te hulp. Hij tilt de kapstok van Robbie af en steekt zijn hand uit om Robbie omhoog te hijsen. Robbie neemt zijn hand maar al te graag aan. Hij wankelt even als Koen hem omhoog trekt maar vindt al snel zijn balans. Zonder om te kijken pakt hij zijn tas. Ik kuch om aan te geven dat ik er sta. Pas nu merkt hij mij op. Een kleine glimlach ontstaat op zijn gezicht en hij laat zijn tas op de grond vallen met dezelfde snelheid dat hij deze had opgepakt. Zijn armen vinden hun weg rond mijn middel terwijl hij een zachte kus op mijn wang drukt. "Hey." Ik sla mijn arm om zijn nek en trek hem tegen me aan. "Ik heb je gemist." Beken ik zachtjes. Hoewel ik degene geweest ben die hem heeft verteld dat hij niet hoefde te komen, ben ik blij dat hij er wel is. Hij duwt zichzelf iets van me af en met een kleine grijns kijkt hij me aan. "Oh?" Ik zucht om zijn reactie, die ik ergens wel had zien aankomen. Net als ik wat wil zeggen, begint mijn maag te knorren. "Mat, heb je überhaupt gegeten vandaag?" Vraagt Robbie. Ik denk na maar schud mijn hoofd, mijn ogen naar de grond gericht. "Nee, ik eh,-" Ik durf hem niet te vertellen dat ik niet kon eten omdat ik geen boterham kon smeren of dat ik geen yoghurt uit de pot kon halen omdat ik de deksel er niet af kreeg. Ook zakken openmaken gaat vrij lastig omdat je voor bijna alles twee handen nodig hebt. "Je bent gelukkig ook niet eigenwijs." Grapt Robbie voor hij me zachtjes richting de woonkamer duwt. "Ga jij lekker zitten, dan zorg ik voor eten." Ik doe wat hij zegt en laat me op de bank vallen, op de plek waar ik net ook zat. De aflevering die ik aan het kijken was, staat op pauze. Waarschijnlijk omdat er een tijd geen activiteit geweest is. Het scheelt dat ik alles al een keertje gezien heb en dus niks heb gemist. Ik hoor geluiden komen uit de keuken, af en toe wat gelach van Robbie of gemopper van Koen.