"Ben sana bir çocuk veremedim Devran. Bu duygudan seni nasıl mahrum edeyim ki ben? Bunun vicdan azabını nasıl ömür boyu omuzlarımda taşıyayım?"
Kocasının dudakları usulca kondu boynunun girintisine.
"Dilşad.."
Gözlerini hüzünle kırpıştırdı genç kadı...
"Yeni yeni farkettiği şey ise, ondan başka hiçbir şeyin onu dinlendirmediğiydi."
-D. Oğuz ŞAHİNBEY -
*** - Bölüm Müziği -
*Suzan Hacıgarip- Eklemedir Koca Konak
***
- 3 YIL ÖNCE -
-14 Eylül 2019-
***
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
Bazen, sadece bir his yeterdi..
Her şeye..
Herkese.
Ona.
Adı olmayan, tanımlanamayan sadece tek bir his tüm kökleri yerinden söker, yerine bambaşka bir fidan yetiştirirdi hevesle.. Tüm heyecanını içine hapseden, çoğu kez nefesini kesen o hissin peşinden ayaklarını hissetmeyene kadar koşar, uslanmadan, yaralansan dâhi durmadan ilerlerdin yoluna..
Yol..
Onunla kesişen ve ayrılmasını asla istemediği tek şeydi belki de..
Sonsuza dek..
Yeşil gözleri yine o yoğun koku ile araladı gözlerini bir güne daha. Aylarca alıştığı koku burnuna daha yoğun, daha yakından gelirken boynundaki nemi hissetti öylece.. Ardından bedeninin tüm hâkimiyetini ele alan güçlü kollarını belinde, bacağının birini bacakları arasında olduğu farketti..
Sol tarafında, öylece yüz üstü yatıyordu..
Parmak uçlarının karıştığı siyah saçlarına usul bir bakış attı yeşilleri ile.. Gece aldığı duş yüzünden şampuanınn kokusu daha ağır bastığını düşündü bir an.. Bugünlerde yine çok çalışıyordu ve gece geç saatlere kadar çalışma odasında uğraşıyordu bir şeyler ile.. Son hatırladığı onu bekleyerek uyuya kalması ve gelmemesiydi..
Burnunun, boynuna sürtündüğünü hissetti bir an..
Bakışları çıplak sırtına dönerken derin bir nefes alarak ensesine doladığı elini usulca nemli saçlarına geçirdi. Düzenli nefeslerinden derin bir uykuda olduğunu anlaması ile parmak uçları yumuşak bir his ile ilerledi siyah saçları arasında.. Dudaklarına aylar sonra dokunan gülümseme ile gözleri huzurla kapanırken bu odadan, kollarından hiç çıkmamak, kimseyi görmemek istedi ama biliyordu, istedikçe bir şeyler hep tersine ilerliyordu hayatında..
