"Ben sana bir çocuk veremedim Devran. Bu duygudan seni nasıl mahrum edeyim ki ben? Bunun vicdan azabını nasıl ömür boyu omuzlarımda taşıyayım?"
Kocasının dudakları usulca kondu boynunun girintisine.
"Dilşad.."
Gözlerini hüzünle kırpıştırdı genç kadı...
"..kalan bir bebek, kaç gün yaşayabilirdi ki nefessiz?" D.Ş.
***
"Karım.. Sevdiğim kadın.." O.Ş.
** |Bölüm Müziği|
-Çavreşamın- -Bajar-Ogit- Azad-
***
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
| 5 Gün Sonra|
Enkaz..
Altında binlerce canın kaldığı, ruhların sıkıştığı, sayamayacağı kadar çok hayalin yok olup gittiği yığınlardan ibaret bir mezarlıktı yeryüzünde.. Hatıraların, anıların, belki de binlerce insanın çocukluğunun, gençliğinin yok olup gittiği bir bilinmezlikti.. İnsan gücünün yetmediği, bütün seslerin birbirine karıştığı, kaybolup giden hiç kimsenin sesinin duyulmadığı bir mahşer yeriydi.. Yitip giden her şeyin ardından ruhlarda oluşan ölümün bir diğer adı gibiydi..
Kalplerdeki boşluğun gözle görünür en net haliydi..
İnsanın yüreğinde oluşturduğu boşluğun, gözlerine de yansımasını yaşıyordu şimdi Dilşad belki de.. Göz göze geldiği, başına gelen, ardından bir şeyler söyleyerek uzaklaşan her bedenin arkasında kalan bomboş bakışlar, enkazlar altında kalmış ruhunun bakışlarıydı.. Kelimelerin, sarfedilen sözlerin hiçbir değerinin olmadığı, şu an sanki kilitlenmiş gibi yaşayan bedeninde kalbi atan başka bir canın verdiği derin bir boşluktu.. Her şey.. Etrafındaki her şey, kilitlenmiş gibiydi sanki.. Durağan, gelip geçici ve kayda değer hiçbir şey olmayan hareketlerle dolup taşıyor gibiydi saatleri..
Bakışları, yeniden döndü aynadaki görüntüsüne; bedenine, hayallerine, ruhuna..
Hepsini altında bırakan enkaza..
Kirpiklerine takılan bir gözyaşı, hızla kurtuldu onu tutan ince kelepçelerden.. Bir hayali daha enkaz altında deli gibi çığlık attı o an.. Bir ruh, nereden geldiğini bilmediği bir inilti kopardı bedeninden ayrılmamak için.. Bir hayal, tekrar tekrar sökülüp gitti zihninden.. Uzaklaşan her şey, o enkazın altından kurtulmadan ölüyordu.. Sesleri geliyor ama onu kurtaracak olan tek bedenin yaralar içinde olduğunu görmeleri ile ölüme terkedildiklerini anlıyor, sessiz bir isyanla o enkaz altında yok olmayı bekliyordu..
Ölüm..
Ölüm, gördüğü görüntü karşısında belki de en iyi seçenekti.. En acısız, en sessiz ve en az hasarlı.. Bir yığın enkazın altında kalan binlerce hissin katili olmaktansa, saniyeler içinde ölmek, daha güzel göründü gözüne Dilşad’ın..
