"Ben sana bir çocuk veremedim Devran. Bu duygudan seni nasıl mahrum edeyim ki ben? Bunun vicdan azabını nasıl ömür boyu omuzlarımda taşıyayım?"
Kocasının dudakları usulca kondu boynunun girintisine.
"Dilşad.."
Gözlerini hüzünle kırpıştırdı genç kadı...
Hayatında ertelediğin her şey, dönüp dolaşıp yine seni buluyor, geç kalmanın bedelini belki de en çok o zaman ağır ödüyordun.. Bedeli biçilen geç kalmanın ağırlığı, pişmanlığı öyle çok ele geçiriyordu ki zihnini, o an anlıyordun zamanında yapılması gerekenlerin önemini.. Yanlışlarını, erteledikçe ne kadar hata yaptığını, günden güne eklenen onca görmezden gelişleri .. Farkına vardıkça ise, daha çok eziliyordun..
Eziliyordu..
Kaldıramadığı tek bir görüntünün altında eziliyordu Dilşad..
Sorgusuzca güvendiği, irdelemek bir an olsun aklına gelmediği tüm her şeyin geç kalmışlığı ile yüzleşiyordu sanki..
Yoktu. O pişmanlığı, o tarifi olmayan zamansızlığı anlayabilecek tek bir kelime bile yoktu. Kaderine biçilen o yol ayrımına baktı bir an. Arkasında bıraktığı tüm dikenli yollardan daha karanlık, daha zifiriydi. Çaresiz kaldığı her an olduğu gibi yine adım atıyordu önüne çıkan ilk, ve tek yanlış olan o yola..
Bunu engellemek, imkansızdı.
İmkansız..
Tıpkı, kendi gözleri önünde gerçekleşen seçimlerini, hayatını elinden alanlar gibi.. Elinde kalan tek şey evliliği iken, onu bile almak için can atan insanların arasında yıllarca nefes almaya çalışılmıştı. Kurduğu, ama hep eksik kalan yuvasına bir başka bedeni sokmak için var gücü ile koşturan insanların arasında kalakalmıştı Dilşad. Nefesini almasını sağlayan tek şey kocasının kuvveti, sevgisi olurken, ilk kez ona dayanan diğer yanının da nefesinin kesildiğini hissediyordu..
Tüm hislerinin son soluk rengini kalbinde taşırken, ölen her hissinin arkasından sadece bakmakla yetindi tıpkı dakikalardır elinde tuttuğu telefona baktığı gibi..
Zamansızdı..
Beklediği, aklını delik deşik eden tüm ihtimallerin bir anda böylesine bir hüsrana uğraması, zamansızdı..
Bu değildi..
Zihni, hiçbir zaman kocasının sadakatini sorgulamamıştı..
