Carmen Marin|Askıda

6. Bölüm

Okumadan önce vote atmayı unutmayalımm.

Sınır koymak istemiyorum bu yüzden desteğinizi esirgemeyin lütfen. Bol bol yorum yapın güzellerim.

Keyifli Okumalar. 🤍

♠️

6. BÖLÜM

Zeynep Akdoğan, öğrendiği gerçeklerle nasıl başa çıkması gerektiğini bilmiyordu. Önünde duran DNA testine bakmış olsa bile henüz şoktan çıkabilmiş değildi. Anlatılan hikayeyi sindirip mantığa oturtmak ikisi için de zor geliyordu.

Özellikle öğrendiği bu gerçekleri Zümra'ya nasıl aktaracağını bilmiyordu.

Zümra, kırılgan bir kızdı. Belki de en başında ona gerçekleri söylemiş olsalardı bu kadar zorlanmazlardı.

"Zümra'ya nasıl söyleyebiliriz ki bunu?" Çaresizce çıkan sesiyle eşi ne diyeceğini bilemedi. Umutsuzca başını iki yana sallayarak yüzünü avuçları arasına aldı.

"Bilmiyorum Zeynep.. her şey sarpa sardı. Zümra kendi ailesinin öldüğünü öğrenirse eğer toparlanmakta zorlanır."

"Söylemesek mi acaba? Carmenle konuşsak her şey gizli kalsa olmaz mı?" Umutla kocasına dönüp sorduğu soru karşısında kalbi sızladı. Aklına geleni düşünmeden direkt söylemişti.

"Saçmalama. Ben kardeşimin kızına sahip çıktım yıllarca. Kendi kızımı başkasına bırakacak değilim!" Yüksek çıkan ses tonunu fark etmesiyle normale ayarlamaya çalıştı. İçerideki çocuklara şimdilik bir şey belli etmemeleri lazımdı.

En azından abileri gelene kadar, olanları kendilerinin sindirmesi gerekiyordu.

"Ben kendi kızımın acısını Zümra ile geçirdim Osman. Benim olmayan bir bebek için günlerce göz yaşı döktüm. Kendi kızımı öldü sanarken, o yetimhanede kim bilir nasıl ağladı. Kardeşimi ben büyüttüm Osman, annesiz büyüdü o. Çok zordu.. bir bebeğe bakmak inan çok zordu." Aklına gelenlerle kalbi burkulsa da sözlerine devam etti.

"Kızımı bir köşeye atıp, saatlerce tek başına ağlamasına izin vermişler midir acaba? Onu pışpışlayıp uyutacak o kadar çok kişi olmaz ki yetimhanede. Çoğu çocuk orada kendi kendine büyüyor zaten!"

Sinirle konuşmasıyla elleri titremeye başladı. Daha fazla dayanamayıp göz yaşlarını serbest bırakırken, Osman çaresizlik içinde karısını kendine çekip sarıldı.

Carmen evden çıkalı 10 dakika olmuştu. Arkasında bıraktığı düğümü görmeden.

Osman, eşini sakinleştirdikten sonra yavaşca kendinden ayırdı.

DNA testi, yetimhane belgeleri, evlatlık süreci, evlatlık alan ailenin bilgileri hatta Hemşire'nin yazdığı notun kopyası bile vardı. Hepsi dosyanın içine yerleştirilmişti. Eksiksiz bir biçimde.

DNA'yı nasıl yaptıklarına dair bir fikirleri yoktu. Ama böyle bir olayın yalan olduğunu düşünmek hayal kırıklığı doğurabilirdi. DNA testini tekrardan yaparak, her şeyi kesinleştirmek istiyordu. Artık en ufak hataya bile yer vermek istemiyorlardı.

"Tekrar DNA testi yaptıralım. Hatta Selim ilgilensin bu süreçle. Test çıktıktan sonra çocuklara anlatırız." Diye konuşan Zeyneple, Osman bir süre düşündü.

"Bence şimdi anlatalım, biz bile hâlâ sindiremiyoruz olanları. Onlar anca sindirir, en azından olayın netliği hakkında bir şey söylemeyiz... DNA testi daha çıkmadı deriz. Zaten çıkana kadar da onlar anca kavrar olayı." Demesiyle derin bir nefes verdi Zeynep.