Ik zie een auto voor het appartementencomplex stoppen. "Doei Rob!" Schreeuw ik voordat ik naar beneden ren. Ik zie Matthy al zitten, met een grijns op zijn gezicht. Ik open de deur. "Hee." Matthy glimlacht naar me. "Hee Fleur." Ik neem plaats op de bijrijdersstoel. Matthy glimlacht. "Ben je er klaar voor?" Ik knik. "Zeker." Matthy rijd verder, Richting Ameide, waar hij vandaan kwam. "Hoezo kom je me eigenlijk ophalen? Ik had ook gewoon met mijn eigen auto naar je toe kunnen gaan." Matthy schud zijn hoofd. "Ik kon je gewoon niet missen, en zoveel moeite is het nou ook weer niet." Ik glimlach. "Ik vind het wel heel lief." Matthy pakt mijn hand en ik voel dat ik verstijf. Niet omdat ik het niet fijn vind, maar omdat ik nog al schrok van het feit dat Matthy opeens lichamelijk contact met me zocht. Dat heeft hij allang niet meer gedaan sinds dat hij verkracht is. Ja, hij heeft me 1x gezoend en we geven elkaar wel knuffels. Maar voor de rest is hij erg afstandelijk gebleven. Matthy merkt het en laat mijn hand direct los. "Sorry Fleur ik.." ik schud mijn hoofd. "Nee het is niet jou schuld, ik schrok een beetje." Ik pak zijn hand terug. "Het is goed zo." Matthy kijkt me glimlachend aan. "Dus hoe is het om samen te wonen met Rob?" Ik haal mijn schouders op. "Beter dan verwacht, maar ja.. ik mis Casa Del Huts wel. Ik heb zelfs het gevoel dat ik het meer mis dan Rob zelf." Matthy haalt zijn schouders ook op. "Ik mis het ook, je bent niet de enige." Ik lach. "Nou dat is begrijpelijk, jij woonde er gewoon 2 jaar. Ik heb hier 4 maanden gewoond ofzo." Matthy haalt zijn schouders op. "Dat is lang genoeg om het te kunnen missen hoor."
JE LEEST
- Doolhof -
FanfictionHet tweede deel van de triologie: ~ 𝗚𝗲𝗯𝗿𝗼𝗸𝗲𝗻 𝗕𝗲𝗹𝗼𝗳𝘁𝗲𝘀 ~ Neem mijn advies nou maar aan, je moet echt deel 1 hebben gelezen voordat je dit boek kan begrijpen. Wat moet je doen als je opeens het gevoel hebt dat je de verkeerde keuzes...
