- Doolhof -

POV: Matthy

Een harde klap.
"Fleur?"
Geen reactie.
"Fleur hallo?"
Mijn alarmbellen beginnen nog harder te luiden. Ik doe mijn jas aan en boek een vlucht naar Los Angeles. Ik ga Fleur niet nog eens in de steek laten. Ik mag nog geen eens vliegen, ik kom net uit het ziekenhuis. Voor Fleur doe ik alles. Ugh de eerst volgende vlucht gaat pas over 4 uur. Ik moet, nu. Na 2 minuten nadenken kom ik op de conclusie dat ik die 4 uur wel moet wachten. Ik ben niet rijk genoeg voor een privé jet ofzo. Nerveus tik ik met mijn telefoon op het keukenblad. Ik heb nog steeds niet opgehangen. Ik ben veelste bang dat er echt iets gebeurd is. Ik loop naar mijn slaap kamer en gooi een setje schone kleding in een rugzak. Ik blijf er waarschijnlijk maar een paar uur, maar het is altijd handig om bij je te hebben. Ik hoor opeens gekuch van mijn telefoon komen.
"Fleur ben je daar?"
Het gekuch gaat door.
"Ja ik.. Matthy?"
Ik zucht opgelucht.
"Ik kom eraan Fleur, ik ben echt onderweg. Morgen ochtend ben ik bij je."
"Huh belden we? Wat is er gebeurd?"
Vraagt Fleur verward.
"Je belde me Fleur. Nog al in paniek, wat is er gebeurd?"
"Ik weet het niet.. ik voel me gewoon een beetje kut over wat er gebeurd is enzo.. ik wil hier helemaal niet meer zijn Matt.."
Zegt Fleur eerlijk.
"Ik wil gewoon bij jou zijn."
Snikt ze.
Ik wrijf in mijn ogen.
"Fleur, ik ben onderweg weet je nog? Ik laat je echt niet stikken."
"Echt?"
Ik knik.
"Ja echt oké?"
Fleur klinkt bezorgd.
"Maar je kan toch niet weg uit Nederland met Bankzitters enzo?"
Ik haal mijn schouders.
"Jij bent op dit moment belangrijker. Als jij aangeeft dat het niet goed gaat en dat je niet alleen wilt zijn dan regel ik dat gewoon."
Fleur klinkt al opgeluchter.
"Je bent de beste."
"Ik hou van je Fleur."
Zeg ik zonder erover na te denken.
Het klinkt opeens heel stil aan de andere kant van de lijn.

-----------
Was Matthy te snel met
'ik hou van je'?