- Doolhof -

Verlossing

Ik hoor geklop op de deur. Hij is er. Eindelijk. Na 7 uur wachten. Ik ben de hele nacht opgebleven. Ik kon gewoon niet slapen. Ik ben de hele tijd zenuwachtig voor iets maar ik heb geen idee waarvoor. Ik heb zolang op mijn nagels gebeten dat ze er nu echt niet meer uit zien. Misschien ben ik wel een beetje geschrokken omdat hij zei dat hij van me hield. Dat voelt vreemd, niemand heeft dat eerder tegen me gezegd. Ik doe de deur voorzichtig open en daar staat mijn 'vriend' Matthy. Ik spring in zijn armen. Matthy houd me stevig vast terwijl hij een kusje op de zijkant van mijn hoofd geeft. Ik laat hem voorzichtig los zodat hij verder naar binnen kan lopen. Hij kijkt met open mond rond. "Wat is het mooi hier.." ik knik. "Ja ik weet het." Matthy doet zijn rugzak af en draait zich om naar mij. "Ga je me nog vertellen wat er aan de hand was?" Ik schud mijn hoofd glimlachend. "Eigenlijk niet." Matthy haalt zijn schouders op. "Oké." Hij stapt wat dichter op me terwijl hij me checkt met zijn blauwe ogen. Onze gezichten zijn nu enkele millimeters van elkaar verwijderd. Ik voel zijn warme adem op mijn lippen. In dit huis, dat net nog zo koud aanvoelde. Matthy veegt een plukje haar voor mijn ogen vandaan en glimlacht. Ik druk voorzichtig mijn lippen op die van hem. Er waait opeens een gek windje door het huis? Heeft Matthy de deur weer eens open laten staan? Ik heb geen zin om te kijken, ik vind het wel goed zo. Matthy is hier, in Amerika. En als het aan mij ligt, gaat hij hier voorlopig nog niet weg. Al denk ik dat hij het met een rugzakje kleding gerekend heeft op een weekendje ofzo. Ik haal Matthy nog wel over.