Tokyo卍Revengers • FEELS •

𝟸𝟹. ʟɪғᴇ ɢᴏᴇꜱ

𝘛𝘩𝘦𝘳𝘦'𝘴 𝘢 𝘩𝘰𝘭𝘦 𝘵𝘩𝘢𝘵 𝘺𝘰𝘶 𝘧𝘪𝘭𝘭
𝘠𝘰𝘶 𝘧𝘪𝘭𝘭, 𝘺𝘰𝘶 𝘧𝘪𝘭𝘭
𝘉𝘶𝘵 𝘪𝘵'𝘴 𝘫𝘶𝘴𝘵 𝘵𝘩𝘢𝘵 𝘐 𝘧𝘦𝘭𝘭 𝘪𝘯 𝘭𝘰𝘷𝘦 𝘸𝘪𝘵𝘩 𝘢 𝘸𝘢𝘳
𝘈𝘯𝘥 𝘯𝘰𝘣𝘰𝘥𝘺 𝘵𝘰𝘭𝘥 𝘮𝘦 𝘪𝘵 𝘦𝘯𝘥𝘦𝘥

.

.

3 gün geçmişti, 31 Ekimden.

Bu gün 3 Kasım, onun doğum günüydü. 3 gün önce intihar eden arkadaşının.

3 gündür kimseyle bir dialoga girmedin ve eve uğramadın. Telefonundaki tonlarca cevapsız mesaj ve arama birikti.

Yaptığın tek şey başıboş bir şekilde şehri dolaşmak ve tekrar mezarlığa gelmek.

Uykusuz, güçsüz ve üzgün bir halde, sonunda geneleve dönme kararı aldın.

Yıkanman gerek. Başka bir nedeni yoktu.

Asansörün kapıları açıldığı anda karşında zaten beklediğin manzara vardı.

3 gündür görmediğin abin ve manevi baban.

Seni görür görmez yanına koştular ve birşeyler anlatmaya, konuşmaya başladılar.

Ne dediklerini algılamayacak kadar uykusuztun.

"Lütfen, sadece yıkanmak ve uyumak istiyorum. Beni rahat bırakın"

Hala konuşuyorlardı ama onları arkanda bırakıp odana doğru yürüdün.

Kapıyı açtın ve içeri girdin. Kiyafet dolabının önünden geçerken boy aynasında kendine baktın.

Çökmüştün.

Kaç gündür ağlamaktan harap olmuş gece mavisi gözlerin. Ve ağlamaktan kızarmış burnunun yanında kar gibi duran beyaz solgun tenin.

"Ceset gibi"

Dedin kendine.

Dolabın kapısını açıp kendine temiz kiyafetler aldın.

Tekrar odanın çıkışına ilerlediğinde kapıda Drakenle karşılaştın.

Gözlerinden belli olan endişe ve üzüntüsü, daha önce hiç göstermediği bir yanıydı.

"Lorrein, lütfen konuşalım"

Nadiren bu kelimeyi kullanırdı. 'Lütfen'.

"Ne hakkında abi?"

Kapıda öylece dikildin. Artık kaçmak istemiyorsun. Ne olucaksa olsun ve bitsin.

"Kendine böyle zarar vermemen gerektiği hakkında"

Tam ağzını açıp cevap vericektin ki lafını yarım bıraktı.

"İnkar etmeye kalkma. Şu haline bak. Çökmüşsün. Benim kız kardeşim bu değil. Sen böyle değilsin. Lütfen kendine gel. İkimizde sevdiğimiz arkadaşımızı kaybettik. Belki seninle her zaman daha yakındı ama benimde arkadaşımdı tamam mı? Bende en az senin kadar üzülüyorum. Evi terk etmen ve kimseyle konuşmaman onu geri getirmiycek. Hiçbirşey onu geri getirmicek"

Gözlerinden akan yaşlar artık canını yakıyordu.

"Acı çekmeme izin verin"

"Senin suçun değil, kimsenin değil. Lütfen Lorrein toparlan"

"Ben... onu durduramadım..."

O günden beri ilk kez hisslerini kelimelere döktün canlı birinin karşısında.