Tokyo卍Revengers • FEELS •

𝟺𝟽. ᴇᴠᴇɴᴛᴜᴀʟʟʏ

𝘞𝘪𝘴𝘩 𝘐 𝘤𝘰𝘶𝘭𝘥 𝘵𝘶𝘳𝘯 𝘺𝘰𝘶 𝘣𝘢𝘤𝘬 𝘪𝘯𝘵𝘰 𝘢 𝘴𝘵𝘳𝘢𝘯𝘨𝘦𝘳
'𝘊𝘢𝘶𝘴𝘦 𝘪𝘧 𝘐 𝘸𝘢𝘴 𝘯𝘦𝘷𝘦𝘳 𝘪𝘯 𝘺𝘰𝘶𝘳 𝘭𝘪𝘧𝘦
𝘠𝘰𝘶 𝘸𝘰𝘶𝘭𝘥𝘯'𝘵 𝘩𝘢𝘷𝘦 𝘵𝘰 𝘤𝘩𝘢𝘯𝘨𝘦 𝘪𝘵

.

.

Tüm gece tekrar eden kabuslar yüzünden uyuyamamıştın bile.

Sabaha karşı anca biraz gözlerini kapatıp dinlenmeye çalışmıştın ama çok zordu.

Kolların cehennem gibi acıtıyorken uyumak yada dinlenmek imkansızdı. Bundan öte tüm yaşananları düşünmek daha fazla acı veriyordu.

Kalkıp ağrı kesici içebilirdin ama yapmadın. Yatağından çıkamadın. İnupiyi de çağırmadın

Tüm gece kendi acınla baş başa kaldın.

Şimdi odanın kapısından içeri giren ayak seslerini duyuyordun.

İnupi uyandıysa artık sabah olmuştu demekdir. Belki o da hiç uyuyamamıştır. Kim bilir.

Sakin adımlarla yatağına doğru yürüdü ve baş ucunda durdu.

Arkan ona dönük olduğu için yüzünü göremiyordu.

Buna rağmen uyanık olduğundan haberi varmış gibiydi.

"Dikişlerini kontrol etmem lazım, ilaçlarını tekrar süreceğim ve sargıyı değiştireceğim"

Ona cevap vermedin ve yerinden kıpırdamadın.

Son enerjin dün akşam o kanlı lavobada kalmıştı.

İnupinin akşam kan lekelerini yuyarak çıkarttığı lavobo.

Senden cevap alamayınca yatağa oturdu.

"Lorrein lütfen..."

Ona daha fazla eziyyet etmenin anlamı yoktu. Zaten yeterince harap olmuştu.

Yattığım yerden zorlukla doğrulmaya çalıştın.

Dirseklerini kullandın ve daha fazla zorlamaya çalıştığında sızlayan dikişlerin ile yüzünü buruşturdun.

İnupi durumu anlayıp doğrulman için sana yardımcı oldu.

Yastığı belinin arkasına koyduktan sonra, o da işini görmek için doğru pozisyonda oturdu.

Senin bakışların boşluğa dalmışken o işini yaptı.

Sargıları açtı, dikişlerine ilaç sürdü ve tekrar sardı.

İnupi birşey söylemek için hazırlandı ama yapamadı.

Söyleyeceği şeyi için hangi uygun kelimeleri kullanacağını düşündü bir süre.

Derin nefes aldıktan sonra ağzını açtı.

"Hastaneden aradılar, yani... morgdan"

Kafanı kaldırıp ona baktığında konuşmaya devam etti.

"Bu gün yas töreni yapmamız ve mezarlık işlerini halletmemiz lazım"

Odanın açık kalan kapısından dışarı baktın.

Drakenin odasının kapalı kapısı gözüküyordu.

İçerisi boştu ama kabul etmesi zordu.

İnupi senden tekrar bir cevap alamadığında derin nefes aldı.

"Lorrein..."

"Üzgünüm ama ben törene katılamam. Mitsuyadan yardım iste"

Tekrar söyleyeceği şeyi düşündü.