Unicode
"အစ်ကို ဒီညနေအချိန်ရလားဟင်"
ကျောင်းအနောက်ဘက်ဥယျာဉ်ထဲက ခုံတန်းတစ်ခုမှာ ထယ်ယောင်း စာဖတ်နေစဉ် ဗြုန်းစားရှေ့သို့ရောက်လာတဲ့လူအရိပ်နဲ့တကွဂုံချန်းရဲ့အသံ။
မော့ကြည့်တော့ ပြုံးပြသည်။ undercut ညှပ်ထားတဲ့ အပြင် ရှည်နေသောဆံပင်အချို့ကိုစည်းနှောင်ထားသည့်ပုံစံက ယခင်လူရိုးလေး ယန်ဂုံချန်းမဟုတ်တော့ပါ။
နောက်ပြီး ထယ်ယောင်းဟာ ဂျောင်ဂုတို့သူငယ်ချင်းတွေကြားထဲဝင်ပါတတ်သူမဟုတ်တာမို့ကိစ္စတော်တော်များများကိုမသိချင်ယောင်ဆောင်နေခဲ့ပေမယ့် နောက်ပိုင်းမှာ ဒီနှစ်ယောက်ရဲ့ဆက်ဆံရေးအတော်ကျဲလာသည်ကို သူတင်မက ဂျီမင်ပါရိပ်မိလာသည်။
"အားတယ် ဘာဖြစ်လို့လဲ"
"ကျွန်တော်နဲ့အတူ ဟန်မြစ်မှာစက်ဘီးလိုက်စီးပါလား"
"ငါက?"
"အင်း"
"စီးတာကရတယ် ဒါပေမယ့် မိုးချုပ်တဲ့အထိနေလို့မရဘူး"
"မိုးမချုပ်စေရပါဘူး ကျွန်တော်ကိုယ်တိုင် အစ်ကို့ကိုအိမ်ပြန်လိုက်ပို့မယ်"
ထယ်ယောင်းနှုတ်ခမ်းစွန်းလေးတစ်ဖက်ကော့တတ်ရင်း မထိတထိ ဟက်ခနဲရီသည်။ ဘာမှန်းသေချာမသိတဲ့ ဂုံချန်းက အသေအချာစိုက်ကြည့်နေတာ။
"လိုက်ပို့ရအောင် ငါကမိန်းကလေးလား အပိုတွေလုပ်ပြန်ပြီ"
တစ်ခြားသူသာဆိုလျှင် အားမနာတမ်းဒဲ့ပြောတတ်သည့် ထယ်ယောင်းရဲ့စကားလုံးများကိုတစ်မျိုးထင်ကောင်းထင်နိုင်လိမ့်မည်။ သို့သော် ဂုံချန်းအတွက် ဘယ်စကားလုံးမျိုးကမှ စိတ်မခုစေဘူး။ ဘာလို့ဆို အာ့ဒီလူက အစ်ကိုဖြစ်နေလို့ပဲ။
"မာမီက ညမိုးချုပ်ရင်စိတ်ပူတတ်တော့ ငါကအမြဲအိမ်ကိုစောစောပြန်တာ ဟိုတစ်ခါ ဂျောင်ဂုမွေးနေ့တုန်းကတောင် အန်တီဖုန်းလှမ်းဆက်ထားပေးလို့"
"ဪ.."
ဘာရယ်မဟုတ် စိတ်ထဲစနိုးစနောင့်ဖြစ်သွားတာအမှန်။ ဂျောင်ဂုအမေနဲ့ အစ်ကိုတို့ကအရမ်းကိုရင်းနှီးနေကြပြီလား။ သူတို့မပါဘဲ အစ်ကိုတစ်ယောက်တည်း ဂျောင်ဂုအိမ်ဘယ်နှစ်ခေါက်သွားလည်ပြီးပြီလဲ။ တွေးလေ ပိုပြီးမခံချင်လေဖြစ်ရတာကြောင့် လေပူတွေသာမှုတ်ထုတ်မိတယ်။
