Stole My Heart

CHAPTER 16

A/N:Unedited

Kai Maureen Anderson

Maaga palang ang busy ko na sa work due to the number of patient na naka-scheduled today for operation at paper works na dapat tapusin. At hindi na bago ang ganap na ganito sa buhay ko araw-araw.

Napahinto ako sa pagt'type sa keyboard ng laptop ko nang maalala ko ang mga nangyari kagabi. Nagulat ako nang mapagtanto ko na nakatulog na sya habang nakahiga sa bermuda grass, drunk and snoring. Natawa tuloy ako, ewan ko ba kung paano ko din sya nabuhat from park to condo samantala nalasing din ako ng slight kagabi dahil sa wine. Pinagpatuloy ko ang work ko habang nakangiti. Muka nanaman akong mental. Buti nalang solo ko ang office ko kaya kahit magpaka-mental ako walang makakakita.

Nang matapos ko ang ginagawa ko. I went to general ward to check my patients if they're doing well. Minsan kasi after doing my reports, binibisita ko talaga ang mga pasyente ko and talk to them.

Kinakausap ko din sila at tinatanong about sa mga bagay na gusto nilang gawin pagmaka-labas na sila sa hospital. By doing this, I can better comprehend what encouraging advice I can give them. Para mas tumaas ang eagerness nila na magpagaling agad. Do you know how the brain works? When a person's mind is filled with motivation, it will have a greater effect on their motor functions. That's called Dopamine acts.

"Good morning Doc Anderson". Monique greeted.

"Good morning Monique." I smiled greeted her back. Tinignan ko si Mrs. Dela Vega. She's awake at nagbabasa ng Bible.

"Kamusta na po Mrs. Dela Vega? How's your feeling?" I asked as I approached her. 

"Mabuti naman ako Doc." Nakangiting sagot nya.

"That's great to hear, magaling na po kayo at sa isang araw pwede na po kayo makauwi sa bahay nyo." I stated while reviewing the nurse's records last night. Yesterday, the cervical collar was also disposed off too.

"Hay salamat Doc. Gusto ko na din umuwi sa bahay namin. Namimiss ko na ang tahanan namin."

Ngumiti ako at tumango, habang patuloy na binabasa ang mga nakasulat sa record. At nang mabasa ko na ang lahat nang records ay tumingin na ako sa kanya.

"If headaches, vomiting, and lack of appetite persist. Get in touch with the hospital right away so we can pick you up.." Paliwanag ko kay Mrs. Dela Vega. Ngumiti sya saka tumango.

"Okay po Doc Anderson." Si Monique na ang sumagot. Kaya sya na ang kinausap ko para pagbilinan.

"Don't ignore those three na n'mention ko, pag isa lang dyan ang maramdaman ng Lola mo possible na meron reaction inside her brain. That's are the initial symptom of brain trouble."

"Ipapahanda ko na din ang discharged form, para masulatan na. para sa araw ng discharged ni Mrs. Dela Vega ay ready na ang lahat.." Dagdag ko pa. At agad naman nyang sinulat sa memo notebook nya ang mga sinabi ko.

Sa katabing bed ni Mrs. Dela Vega ay may matanda na naging pasyente ko din. Kinamusta ko din ito, at okay naman sya. Their health has gotten significantly better. It's great to see them doing well. It is the most fulfilling aspect of our job to see our patients recover from their illnesses or diseases.

I went to the recovery room where the kid, aged ten was admitted. He was fully recuperated. So after a few days, he will be able to go home and be with his family. Nakakatuwa na makita silang maayos na at makakauwi na sa kanya-kanya nilang tahanan.

After I've visited my patients, naglakad na ako pabalik sa office ko. But, as soon as I was out of the ward, my cellphone started ringing.  I immediately checked my phone to see who was calling. It was Cyn, my friend. I promptly answered her call para makibalita. Tumatawag kasi yan si Cyn pag may tsismis. May pagka-marites din kasi sya.