partners in crime

De kennismaking

POV Emma

Ik bel aan en niet veel later word de deur al geopend. Een grote man met bruine lokken kijkt me vragend aan. "Hallo, euhm ik ben Emma, de buurvrouw van hiernaast" ik wijs naar mijn huis. De man keek nogsteeds op dezelfde manier naar me, het werd zelfs een beetje akward. "Ja euhm ik dacht ik kom u eens verwelkomen en een beetje kennismaken" ik glimlach en geef hem het zakje chocolaatjes. Vanaf dat moment veranderde zijn blik. Hij was verrast "oh bedankt" zei hij. Zijn blik vertelde me ook dat hij wou dat ik weg ging dus dat deed ik ook. "Oke euhm, fijn om u te leren kennen en als er iets is, je weet mij wonen" ik glimlach ongemakkelijk. De hele situatie was zo raar. Het was alsof de man nog nooit een mens had gezien. Hij zei amper iets en vroeg me niet eens binnen. Waarschijnlijk is hij iemand die graag op zijn eentje is. Ik snap dat wel, maar ik vind het gewoon een vorm van respect. In de plaats van te piekeren hierover besluit ik om Vince te bellen.

V: Dag Emmatje
E: Hey, seg wilt ge nu eens iets weten?
V: Vertel het is
E: Dieje buurman was kei raar, hij vertelde nie eens zijn naam en hij vroeg me niet eens binnen.
V: das toch niet zo raar, das de eerste keer dat hij u ziet.
E: ja ma dan nog, ik vond het raar.
V: niet iedereen is zo beleefd als u he Emmatje.
E: je hebt gelijk ( lacht )
V: ale de oven piept, dus de pizza is klaar
E: weeral pizza?
V: nooit teveel pizza he

Vince was niet iemand waar je echt advies van kon aannemen, maar hij is wel iemand die je altijd opbeurt en je gerust stelt. En hij deed het weer, hij had gelijk, misschien was ik een beetje snel, hij woonde hier nog maar een paar uur. Ik besluit om in mijn zetel te gaan zitten en mijn serie verder te kijken. Zoals altijd val ik in slaap in de zetel en word ik middernacht wakker om naar mijn bed te kruipen. Ik probeer mijn ogen dicht te houden zodat ik niet te wakker word en seffens weer in slaap val. Wanneer ik mijn bed heb bereikt en me er in leg hoor ik opeens luide muziek. Wat ervoor zorgde dat ik weer helemaal wakker werd. Ik wrijf in mijn ogen. Ik kan veel verdragen, maar zo een luide muziek in het midden van de nacht zodat niemand kon slapen ging er echt wel over. Ik doe mijn pantoffels en mijn kamerjas aan en ga naar beneden. Ik neem een glaasje water en wacht een paar minuten in de hoop dat de muziek zou stoppen. Maar om half 2 was het nog altijd niet stil en ik moest binnen 5u al opstaan. Ik doe mijn jas aan en stap richting het huis van mijn nieuwe buurman. "Als hij nu wou kennismaken, wist hij dat ik vroeg werk en moest hij die muziek niet zo luid zetten" mompel ik tegen mezelf. Ik bel aan, maar geen antwoord. Ik bel voor een tweede keer aan wanneer ik besef dat hij de bel waarschijnlijk niet hoort door de luide muziek. Ik ga achterom waar zijn schuifraam op een kiertje staat. "Hallo!" roep ik naar binnen zonder een voet binnen te zetten. "HALLO" roep ik nog eens. Ik zucht. Ik ga het huis binnen, "hallo! het is Emma van hiernaast!" roep ik weer en dan valt mijn oog op een grote tafel vol met drugs. Het konden wel honderden kilo's drugs zijn. Door het lawaai van de muziek, hoorde ik niet dat de buurman opeens beneden stond. "Hallo, sorry, ik kwam eigenlijk vragen of die muziek stiller kan? ik moet morgen vroeg werken en ik kan niet slapen" zeg ik een beetje nerveus nadat ik zijn blik zag. Hij kijkt naar de tafel met drugs en daarna weer naar mij. "Oh Emma ge had hier nooit mogen komen" zegt hij terwijl hij naar me toe stapt.

POV Tineke

Sinds dat ik hier terug werk, is het systeem vele anders geworden dan voordien. Er zijn geen vaste teams en dat vind ik wel leuk. Zo leren we iedereen kennen. En het werkt ook echt. Iedereen heeft een super goede band met elkaar, maar natuurlijk kan ik niet verstoppen dat ik Koen heel hard mis. Wij waren wel een vast team en werkten samen voor bijna 7 jaar. Mijn ongeluk trok ons uit elkaar, niet wetend dat de dood van hem ons definitief uit elkaar zou trekken. En nu is er geen weg terug. Ik kan het alleen maar accepteren en hem herdenken, want hoe vermoeiend hij ook was, hij verdiende de hele wereld en nog veel meer. Ik kijk naar de foto van Koen die op het kastje op de bureau staat. Ik word uit mijn gedachten gehaald door Louise. "Tineke?" ze kijkt me aan. "Ja?" ik kijk haar aan. "Werk jij niet samen met Emma vandaag?" vraagt ze. "Ja, waarom?" vraag ik. "Ah nee gewoon, omdat ze al een kwartier te laat is en das niet van haar gewoonte" zegt ze. "Das waar, ze zal zo wel komen" zeg ik en drink mijn koffie verder op. Een uur later begon ik me toch vragen te stellen. "Nu is die nog altijd niet hier" zeg ik en ga bij Louise en Floor zitten. "Ik ga ze is bellen" zegt Louise en neemt haar gsm. "Voicemail" zegt ze nog geen minuut later. "Misschien dacht Emma dat ze vandaag met Vince moest? Want Vince is hier ook niet he" zegt Louise. "Vince zijn shift begint pas in de middag, hij doet pv's vandaag" zeg ik. "En daarbij Emma is op alles altijd goed voorbereid" voeg ik eraan toe. "Bel ze nog eens" zeg ik tegen Louise. Ze belt. Voicemail. Ze belt weer. Weer voicemail. En weer. En weer.