partners in crime

Guess who's back?

*2 weken later*

POV Emma
Ik zat nu al 2 weken binnen. Helemaal niks te doen. Ik had ondertussen een therapeut die 2 dagen per week kwam om mijn verwerkingsproces te begeleiden. Niet alleen hielp ze met mijn gevoelens te verwerken, maar ook met stilletjes aan terug buiten te komen zonder angst te hebben. Gisteren vertelde ze met dat ik klaar was om weer te gaan werken en ik kon niet gelukkiger zijn. Ik mag nog niet direct op interventies gaan, maar dat ik gewoon terug op kantoor mocht zijn deed al veel. De afgelopen 2 weken was Vince bij mij, alle sinds de momenten dat hij niet moest werken. Hij woonde niet officieel bij mij, maar kwam toch altijd rechtstreeks naar mij na zijn shift. Mijn wekker ging af. Ik was al een uur wakker voor mijn wekker omdat ik zo enthousiast, maar ook nerveus was om weer te gaan werken. Ik kijk naast me wanneer ik Vince voel woelen. Hij zoekt met zijn hand de wekker om deze uit te zetten. Uiteindelijk zet ik hem af en ga ik rechtop zitten. "Goeiemorgen" zegt hij. Ik glimlach "goeiemorgen". "Klaar om terug te gaan werken?" hij kijkt me aan. Ik knik. We geraken allebei uit bed, Vince iets moeilijker dan ik, maar uiteindelijk zitten we aan de ontbijttafel. "Let's go" zegt Vince wanneer hij zijn laatste hap naar binnen schokt en dan opstaat. "Vince" ik kijk hem aan. "Ja?" hij kijkt mij nu ook aan. "Ik denk dat het beter is als we apart rijden" zeg ik. Ik zie meteen de emotie in zijn gezicht veranderen, alsof hij teleurgesteld is. "Euhm ja, cva" zegt hij, maar het was duidelijk niet cva. "Vince we hadden toch afgesproken dat we het nog niet meteen gingen vertellen dat we samen zijn" herinner ik hem. Nu glimlacht hij "dus we zijn samen?" Ik zucht en bloos "Vince ge weet dat". Ik probeer mijn rood hoofd te verbergen in mijn handen. "Je bent zo cute" zegt hij en geeft me een snelle kus op mijn wang. "Ik zie je zo!" zegt hij. "Wacht wacht" ik sta op. "Het is logischer dat ik eerst aankom" zeg ik en doe snel mijn schoenen aan. "Auwtch, maar ja das waar" zegt hij terwijl hij de ontbijttafel afruimt. "Ale tot seffens" zeg ik en ik verlaat het huis.

POV Louise
Vandaag kwam Emma terug. Ik was heel blij om haar eindelijk terug te zien, maar langs de andere kant had ik ook slecht nieuws gekregen en niet alleen ik. Emma komt binnengewandeld. Ik zie dat ze nog niet al te vlot wandelt. Ik sta op om haar een knuffel te geven. Er worden niet veel woorden gewisseld. Ze kijkt gewoon rond en ondergaat alle knuffels die ze krijgt. "Hoe gaat het met jou?" vraag ik. Ze kijkt naar ons "goed, ik ben echt blij dat ik terug ben" zegt ze. Vince komt 10 minuten later ook binnen gewandeld. Vince en Emma delen een blik uit waardoor ze hun zelf al verraden. Ik kende die blik. They slept together. Ik glimlach, maar toch was ik niet blij. Het commissariaat ging een grote verandering ondergaan, die de commissaris elk moment kon aankondigen. "Mannekes" de commissaris komt binnen en verzamelt ons aan de eettafel. Het moment was dus nu aangebroken. "Er gaat vanaf morgen een grote verandering gebeuren in het commissariaat, ik heb dit al besproken met de betrokkene agenten, maar jullie verdienen nu allemaal om het te weten". Hij had gelijk, hij heeft dit met ons besproken, maar het woord 'morgen' liet me toch even schrikken. Ik had verwacht dat ik minimum nog een week had. "Vanaf morgen worden Louise en Indy overgeplaatst naar een ander corps" zegt hij. Geschrokken gezichten schieten onze richting uit. "Tineke heeft besloten om haar carrière als hoofdinspecteur hier ook stop te zetten" hij gaat verder en nu schieten alle blikken naar Tineke. Ik had dit wel zien aankomen. Sinds dat Koen er niet meer was, kon ze geen geluk meer uit deze job halen. "En Patrick gaat op pensioen" hij sluit af. Voor de allerlaatste keer schieten onze blikken naar Patrick. Ik luisterde niet meer naar de rest wat de commissaris zei, maar wat volgde was een groot applaus. Een applaus voor de 3 jaren dat Indy en ik bij dit corps mochten dienen. Een applaus voor de 14 jaar dat Tineke had gediend en applaus voor Patrick die 100 jaar had gediend? Ik lach maar. Ik was verdrietig dat ik mijn familie hier moest achterlaten, maar ik kan ook niet wachten om dit nieuw avontuur met Indy aan te gaan. "Er is ook goed nieuws! We verwelkomen morgen 4 nieuwelingen!" zegt hij. Iedereen had even tijd nodig om met deze aanpassing om te gaan. De rest van de dag werd er geknuffeld, afscheid genomen en ook wel een beetje gewerkt. Het was nu zeker. Louise, Indy, Tineke en Patrick, out.

[ AUTEURS NOTITIES]
Sorry sorry dat jullie 8 maanden moesten wachten op het vervolg. Ik beloof dat het nu niet meer zo lang gaat duren. Het volgende hoofdstuk zal een grote tijdsprong bevatten en dus met alle nieuwe! Enjoy!