partners in crime

There is one thing i need to do before she dies.

POV Vince
Mijn borstkas gaat op en neer. Sneller en sneller. Mijn hart klopt tot in mijn keel nadat ik hoorde dat Emma eerder geen hartslag had. En het maakte mij gek dat ik geen idee had of ze nog leefde of niet. Niemand wist het. Stan en Vic bleven die avond hele tijd aan mijn zij. "Ze hadden mij moeten nemen" ik fluister. "Vince zeg da nie" zegt Stan. "Jawel Stan, ze hadden mij moeten laten sterven" zeg ik. "Ge weet toch helemaal niet of ze dood is Vince, geen nieuws is goed nieuws" zegt hij. "Stan komaan ge ziet zelf ook hoelang het duurt" ik zucht. "Als Emma sterft, sterf ik ook, echt waar, ik breek het kot hier af" ik wrijf met mijn handen paniekerig door mijn haar. Stan en Vic kijken elkaar aan, ze wisten dat ze niks konden doen om mij te helpen. Het enige wat mij nu kon helpen, was Emma zien. Emma horen. Emma voelen. Ik werd gek zonder haar. De dokter komt binnen en ik schiet rechtop. Ik vergat even dat ik zelf ook gewond was, maar voelde het al snel weer. "Hoe is het met Emma?" vraag ik. "Ze ligt aan de beademing en aan een hartmonitor, aangezien haar hart niet zelf klopt en ze ook niet zelf ademt" zegt hij. "Maar ze leeft? Dus das toch goed?" ik kijk naar Stan en Vic. "Vince ge moet goed begrijpen, dat Emma niet zo heel haar leven kan leven. En we denken niet dat ze het zonder de monitors nog kan" de dokter kijkt me aan. "Wa wilt ge daarmee zeggen?" ik kijk hem aan. "Vroeg of laat moeten we zowiezo de stekker eruit trekken Vince" zegt hij. "Maar nee, Emma leeft. Ik snap het niet.." mijn ogen schieten in het rond. "Emma is hersendood" zegt Vic. Ik kijk hem aan. "Is het waar wat hij zegt?" ik kijk de dokter aan. De dokter knikt. "FUCK NEE" ik schreeuw het ziekenhuis bij elkaar.

*Een week later*

Ik mocht gisteren het ziekenhuis verlaten. Het was pure hel. Ik mocht Emma niet zien. Ik wist dat Emma het niet meer zou halen en ik was mentaal helemaal kapot, maar toch kon ik niet meer huilen. Mijn tranen waren op. Er was 24 op 7 iemand van het korps bij me. Ik denk dat ze bang waren dat ik mezelf iets zou aandoen. Ik sprak niet meer, alleen tegen het stemmetje in mijn hoofd en ik geloof niet in god, maar toch bleef ik smeken dat wie er ook over Emma waakt. Maak haar alsjeblieft beter. Hoe dan ook, maak haar beter en laat mij hier niet alleen achter. Dat kunnen ze niet maken, maar ik wist dat het te laat was. Ik wandel door Emma haar huis en niet veel later wordt er aangebeld. Ik doe open en glimlach zwak wanneer ik Stan zie. Stan zijn ogen ook rood en dik door het wenen. "Cva?" vraagt hij en komt binnengewandeld. "Zo ver het kan.." ik zucht en wrijf door mijn gezicht. "Iedereen is er kapot van, ik weet niet of we hier te boven komen op het kantoor" zegt Stan. "Mhm ik ben echt kapot, ma ik ben gewoon leeg" zeg ik. "Snap ik Vincieboy, ma we geraken der allemaal samen door" hij kijkt me aan. "Ik weet het niet Stan.." ik vecht tegen mijn tranen, al dacht ik dat ze op waren. "Dus wat wou je bespreken?" hij kijkt me aan. "Ik wil met Emma trouwen" zeg ik. "Vince.." hij zucht. "Nee ik meen het Stan, ik ga nooit van iemand anders kunnen houden. Ik wil nu nog met haar trouwen" zeg ik vastberaden. "Oke Vince, je weet wel dat als ze Emma van de monitoren halen dat ze maximum een uur wakker is en het dan gedaan is he?". Ik knik. "Ik heb liever nog een uurtje samen met haar terwijl ik haar mijn vrouw kan noemen, dan dat ze volgende week sterft terwijl ik niks meer tegen haar heb kunnen zeggen omdat wij dachten dat ze het nog ging halen terwijl de kans 0% is" zeg ik met een bibberende stem. "Oke vince, dan gaan we daar voor zorgen. Dan kunnen we met zijn allen afscheid nemen" zegt Stan. Ik knik. Ik ging trouwen met de vrouw van mijn leven, maar op welke manier...