partners in crime

De overhoring

POV Vince

Ik word gewekt door mijn wekker en rol op mijn zij. Kijkend naar de andere kant van mijn bed, denkend aan hoe Emma hier eens bleef slapen en de grappigste verhalen vertelde. En ik luisterde gewoon. Ik hield het van naar haar te luisteren. Dan was ik eindelijk eens stil. Ik lach met mezelf en sta op. Vandaag zou ik Joris overhoren. Ik weet niet hoe ik me zou gedragen tegenover hem. Aan de ene kant wou ik hem bij zijn kraag nemen en is goed mijn gedacht zeggen, maar aan de andere kant moest ik professioneel blijven. Na het werk zou ik weer bij Emma langs gaan. Hopelijk zou ze vandaag wakker worden, maar jammer genoeg weten we daar nog niks over. Ik maak me klaar en stap in de auto. Ik rijd voorzichtig naar het commissariaat aangezien het redelijk glad is op de weg. Uiteindelijk kom ik veilig en wel aan op het commissariaat. Ik ga naar binnen en alle blikken staren meteen naar mij. "Ik ben oké" zeg ik zuchtend. Iedereen behandelde mij alsof ik in staat was om niks te doen. Alsof ik elk moment kon breken. Misschien was dat wel zo, maar ik kon nog prima functioneren, omdat ik weet dat Emma dat zou gewild hebben. "Om hoelaat overhoren we die Joris?" vraag ik aan Tineke. "Vince.. is het wel zo een goed idee da ge daar bij zijt?" vraagt Tineke bezorgd. "Tineke. Ik wil daar bij zijn. Punt uit." zeg ik. Bezorgde blikken kijken in het rond. "Hallo! Seg ik ben oké zenne, doe nu is normaal, wa voor ne sfeer isda hier" maak ik duidelijk, omdat ik weet dat Emma dit niet wil. "Binnen een uurtje overhoren we Joris" antwoord Tineke uiteindelijk. Het volgende uur werkte ik aan mijn papierwerk totdat ik Louise en Tineke zie binnen komen met Joris tussen hun in. Ik sta meteen op en volg hun naar de overhoor kamer. In stilte zetten we ons over Joris. "Dag Joris" Louise verbreekt de stilte. "Wij gaan eens een goed gesprek met u hebben he, en liegen heeft geen zin, we weten alles, we moeten het gewoon nog uit uw mond horen" voegt ze eraan toe. "Ge gaat alles vanaf het begin vertellen" zegt Tineke. "Die drugs-" begint Joris, maar word al snel onderbroken door Tineke. "Het gaat niet over de drugs Joris, het gaat over Emma" zegt Tineke. "Hoe is het met Emma?" vraagt Joris. "Hoe durft ge da zelfs vragen? Laten we eerst uw verhaal horen" zeg ik. Een zucht verlaat Joris zijn mond. "Opeens stond Emma in mijn huis. Middernacht." zegt hij. "Opeens?" vraag Louise. "Ze zei dat ze kwam vragen om de muziek stiller te zetten.. en ik wist dat ze de drugs op de tafel had gezien... ik kon haar niet weg laten gaan.." zegt hij. "En toen?" vraagt Tineke. "Ik gaf haar een slag op haar hoofd.." zegt hij en van die zin begon mijn bloed te koken. "Ik legde haar in een kamer en ik wou haar niks aandoen echt" zegt hij. "Maar?" vraagt Louise. "Maar toen had ik het door dat jullie mij int oog hielden" gaat hij verder. "Ik wist dat jullie terug zouden komen dus heb haar toen opgesloten in de kelder" vertelt hij. "Dus eigenlijk ben je gewoon een egoïstische zak?" zeg ik kwaad. "Ik gaf haar elke dag eten en wou haar niets aandoen, maar toen kwamen jullie mij oppakken dus kon ik haar geen eten meer geven he" zegt hij. "Ah dus het is onze schuld?" vraag ik kwaad. "Ik heb er nie voor gekozen om dat huis te laten ontploffen" zegt hij. "Ze zat daar wel door u!" ik sta op en sla op de tafel. "Vince" zegt Tineke en maakt me duidelijk dat ik rustig moet blijven. "Hoe reageerde Emma? Was ze bang?" vraag ik aangezien we nog niet de kans hadden gehad om met haar te praten. "Ze was bang ja" mompelt Joris. "Oke we weten genoeg" zegt Tineke wanneer ze merkt dat deze informatie niet nuttig is. Vanaf het moment dat Louise en Tineke, Joris wegbrengen leg ik mijn voorhoofd op de tafel. Ik zucht en zie dat het pauze is, dus ik besluit om Emma te gaan bezoeken. Ik stap uit de verhoor kamer. "Ik ga naar Emma, ik ben seffens terug" zeg ik en Louise knikt naar me. Ik kom aan bij het ziekenhuis en volg mijn weg naar Emma haar kamer. Ik klop op haar deur in de hoop dat ik een "kom maar binnen" van Emma hoor, maar nee ze lag nog altijd te slapen als doornroosje die niet snel wakker zou worden. Ik zet me naast haar en neem haar hand weer vast. "Ik heb net Joris overhoord" vertel ik Emma. "Hij gaat den bak in, da beloof ik u" zeg ik terwijl ik haar aanstaar. Opeens hoor ik een luid gepiep en merk ik snel dat het de monitoren van Emma zijn. "Emma?!" ik sta bang op en ren naar de gang. "HALLO! KAN IEMAND KOMEN?!" roep ik door de gang. Al snel kwamen er dokters aangelopen die al een melding hadden gekregen van haar monitor. Ik loop achter hun terug naar binnen. "Is alles oké? Wat is er aan de hand?" vraag ik nerveus terwijl de dokter haar vitale onderzoeken. "Hallo? Kan iemand mij iets vertellen?" dring ik aan. "Het ziet ernaar uit dat mevrouw wilt wakker worden" de dokter kijkt me aan. "We halen haar uit de coma" voegt hij eraan toe. Ik wist niet wat ik moest zeggen. Ik was niet voorbereid op wat ik tegen haar zou zeggen moest ze wakker worden. Uiteindelijk zou het wel vanzelf gaan. Toch?