Under the clouds (Guevarra Series 2)

Chapter 40

"Madelaine."

That voice.

That familiar voice. I don't know. But the moment I heard his voice, tears immediately formed on the edge of my eyes. Mas lalo kong naikuyom ang mga kamao.

Dahan-dahan akong nag-angat ng tingin sa kaniya. Kaagad kong napansin ang magulo niyang buhok at ang pawis sa gilid ng kaniyang ulo. I don't know why I'm seeing that kind of reaction from his face.

Why does he look so scared?

"Why didn't you tell me that you're here?" His voice sounded so calm, but nervous at the same time.

"Hmm… sinabi ko sa'yo kanina na dumaan ako rito 'di ba?" malumanay kong anas.

"Ang sabi mo aalis ka rin agad."

"Well naisipan kong hintayin ka na lang muna."

Nakita ko ang pagtangis ng bagang niya na parang may kinaiinisan.

"The whole day?" hindi makapaniwalang aniya. "Madelaine–"

"It's fine," putol ko sa kaniya at ngumiti. Nakatitig lang siya sa akin na parang binabasa ang reaksyon sa mukha ko.

Nakita ko ang pagbaba ng tingin niya sa mga nakakuyom kong kamao. Kita ko ang pagtagal ng titig niya roon. I just remained silent, getting that familiar feeling inside me. Getting numb.

Bumalik ang tingin niya sa mga mata ko. I don't know what he saw, but he suddenly looked so shocked.

"Mad, what is it?" that's when I realized na malapit na palang tumulo ang luha sa mata ko. Kaagad siyang lumapit sa akin at umupo sa harap ko. He started caressing my hair, trying to calm me

"What's the problem?"

Pagkatapos ay sinubukan niyang alisin ang pagkakakuyom ng mga kamao ko.

Doon ko lang din napagtanto na nanginginig pala ang mga ito.

"What's wrong, Mad? Tell me what's wrong," umiwas ako nang akmang hahawakan niya ako sa pisngi. He looked shocked but did not say anything.

Huminga naman ako ng malalim at inipon lahat ng lakas ng loob bago nagsalita.

"Saan ka nanggaling?"

Nakita ko ang pagtitig niya sa mata ko. It was as if he's trying to read the situation. Hindi siya kaagad nakapagsalita. But I can see that he won't tell me. Maybe he's trying to think of another lie for an alibi. Maybe he still wants to keep it a secret.

But I… don't like to hear another lie anymore. Pakiramdam ko hindi ko na kakayanin pa.

"I was in–"

"Nevermind," kaagad ko siyang pinutol at ngumiti. I realized I'm not yet ready to talk about it.

Umiwas ako sa kaniya at mabilis na tumayo. I immediately wiped the tears forming from the side of my eyes before he saw it. Kita ko ang pagsunod niya ng tingin sa akin.

"Uuwi na muna ako."

I started walking fastly, ni hindi na ako nagtangkang lumingon pa sa kaniya.

"Madelaine!" He grabbed my arms. Napatigil ako, naroon ang mariin niyang pagtitig sa akin.

"What's wrong?" He asked me again, brows furrowed madly.

"Why? There's nothing wrong, Jacques. What are you so worried about?"

Hindi nawala ang seryosong pagtitig niya sa akin.

"I just feel like you are acting a bit weird."

Tumawa lang ako.