The maze runner

Hoofdstuk 17.

Minho en Thomas rennen al een tijdje door de Maze. Teresa heeft al een tijdje geen contact met hem gezocht dus hij maakt zich een beetje ongerust. 'Laten we teruggaan. Ik weet dat het misschien te vroeg is maar ik heb een gevoel dat we terug moeten gaan.' Minho knikt.

Ik lig in mijn hangmat. Ik wilde gewoon eventjes alleen zijn. deze hele Maze is een code. Er is dus hoop om eruit te komen. Ik ben er nu bijna 3 weken en ben nu al klaar met deze plek, laat staan als ik hier 3 jaar zou zitten. 'Hé.' Ik kijk naast me en daar zie ik 2 bruine ogen me aankijken. Ik glimlach. 'Hé.' Newt pakt mijn hand. 'Wat gaat er allemaal gebeuren?' 'Weet ik niet.' Zegt hij. 'Na 3 jaar wil ik gewoon weg hier.' Ik knik. 'Snap ik.' Ineens heb ik hele erge hoofdpijn en flarden van herinneringen schieten voorbij. Ik probeer te kalmeren. 'Maya, wat is er?' Ik kijk Newt aan. Voor het eerst verzet ik me er niet tegen. Ik wil deze herinneringen, ik wil weten wat er aan de hand is. 'Ik ga dadelijk flauwvallen.' Zeg ik. Hij kijkt geschokt. 'Probeer me niet wakker te maken, gewoon hier blijven zitten en wachten tot ik wakker word.' 'Maar Maya.' Ik schud mijn hoofd en val daarna op de grond.

Ik zie mezelf zitten achter een computer en een vrouw helemaal in het wit gekleed kijkt over mijn schouder mee. 'Maya, ben je er klaar voor?' Ik knik. Ik sta op en de vrouw overhandigt mij een kleine computer. 'Ik wil dat je aantekeningen maakt.' Ze haalt een pasje door een scanner en de deuren voor me schuiven open. Ik loop een ruimte in met allemaal doctoren en medische apparaten. Als ik verder naar binnen loop zie ik een lichaam liggen. Zijn bruine haren zijn warrig en hij ademt diep in en uit. Het is Thomas. Het wordt me te veel. Ik wil wakker worden, terug naar The Glade. Voordat de herinnering wegschiet zie ik mezelf nog iets zeggen. 'Ik geloof in je Thomas.'

Thomas en Minho komen the Glade ingerend als ze Teresa zien rennen richting de hangmatten. 'Daar is iets aan de hand.' Minho knikt. 'Laten we maar gaan helpen.' Minho begint te rennen en Thomas volgt hem op de hielen. Als ze aankomen lopen zien ze Maya op de grond liggen met haar hoofd op Newt's schoot. 'Wat is hier aan de hand?' Roept Minho. Newt doet een vinger voor zijn mond. 'We mogen haar niet wakker maken.' Minho zucht en gaat op zijn hurken zitten. Thomas gaat naast Teresa zitten. Alle 4 kijken ze naar Maya. Ze ademt snel en haar ogen bewegen onder haar oogleden. Zo zitten ze 10 minuten als ineens haar ogen open schieten en ze een diepe hap lucht neemt. Teresa helpt haar overeind. 'Gaat het?' Maya knikt. 'Heb je de code kunnen oplossen?' Teresa fronst haar wenkbrauwen. 'Maya, wat is er gebeurd?' Maya staart nog steeds in de verte. 'Heb je de code kunnen oplossen?' 'Ja maar hoe.....' 'Mag ik het zien?' Maya kijkt Teresa nu wel aan. 'Tuurlijk.' De meiden staan op. Newt wil ook opstaan maar Thomas houdt hem tegen. 'Misschien straks.' De 3 jongens kijken de meiden na totdat ze het rennershuis in zijn.

Ik sta met Teresa in het rennershuis. Het is er een grote puinhoop en overal liggen kaarten. In het midden staat een groot zwart bord waar met krijt op is geschreven. 'Dit zijn de woorden die we hebben gevonden.' Op het bord staan 6 woorden geschreven. ZWEVEN, VANGEN, BLOEDEN, DOOD, VERSTIJVEN, INDRUKKEN. 'Wat moeten we daar mee?' Teresa schudt haar hoofd. 'Ik heb geen idee, maar het moet toch iets betekenen.' Even blijf ik naar de woorden staren als Teresa kucht. 'Maya, wat heb je gezien?' Ik kijk naar de grond. 'Je weet dat je het mij kan vertellen. Ik ben je vriendin.' In mijn hoofd schieten de gedachtes rond. Ik wil het er allereerst met Thomas over hebben. 'Ik wil het eerst allemaal even op een rijtje krijgen.' Zeg ik dan uiteindelijk. Teresa knikt. 'Dat begrijp ik, maar zodra je iets weet dat ons kan helpen om ons hieruit te krijgen, zeg het dan.' Ze knuffelt me en loopt daarna het rennershuis uit. Ik zucht.

Thomas loopt het rennershuis binnen en treft Maya daar huilend op de grond aan. 'Maya?' Ze kijkt op en haar betraande ogen zijn helemaal rood. Thomas komt naast haar zitten op de grond en legt een arm om haar heen. 'Hé, wat is er.' Maya snikt en zucht diep. 'Als ik het zeg, vertel het dan alsjeblieft niet door.' Thomas knikt. Wat kan ze toch hebben gezien wat haar zo verdrietig heeft gemaakt. 'Het is mijn schuld, de hele Maze, het is mijn schuld. In de herinnering die ik had zag ik jouw op een tafel liggen. Ze maakte je klaar om de Maze in te gaan. Ik moest aantekeningen maken. Ik hield ze niet eens tegen, ik had iets moeten doen Thomas. Ik had ze moeten stoppen.' Maya wendt haar blik van de grond af en kijkt en Thomas aan. 'Ik had ze jou en iedereen hier dit niet mogen aandoen. Het is allemaal mijn schuld. Door mij zijn er mensen dood, door mij leven mensen in angst. Allemaal door mij.' Thomas geeft Maya een knuffel. 'Het is niet jouw fout.' Maya snikt. 'Geloof me, dat weet ik gewoon.' Maya zucht. Ze is opgelucht dat ze het eindelijk aan iemand verteld heeft. Ineens wordt de stilte doorbroken door een mechanisch getik. Het is de volgende griever aanval, net zoals Gally had gezegd.