The maze runner

Hoofdstuk 18.

Ik wil opstaan en rennen naar het hoofdgebouw net zoals we de allereerste griever aanval hebben gedaan, maar Thomas trekt me terug naar de grond. 'Als we nu gaan, krijgen de grievers ons sowieso te pakken. We moeten hier blijven zitten en zo stil mogelijk proberen te zijn.' Ik knik en druk me tegen Thomas aan om ons zo klein mogelijk te maken. Thomas lacht. 'Ik weet niet of Newt hier zo blij mee is.' Ik rol met mijn ogen en geef hem een zachte elleboogstoot. We lachen. Maar dan schiet er een robotklauw naar binnen. Ik schrik en leg mijn hoofd in Thomas' nek. Hoe kleiner we zijn, hoe veiliger denk ik.

'waar zijn Thomas en Maya?' Minho staart in Teresa's geschrokken blauwe ogen. 'Minho, waar zijn ze?' Minho haalt zijn schouders op. 'Ik weet het niet.' Newt draait zich abrupt om als hij het gesprek opvangt. 'Jullie weten niet waar ze zijn?' Beide schudden hun hoofd. 'Ze zei tegen mij dat ze het allemaal op een rijtje wilde krijgen en een moment voor zich alleen wilde, dus ben ik gegaan.' 'en daarna is Thomas naar binnen gelopen.' Vult Minho Teresa aan. 'Waar naar binnen?' Vraagt Newt. 'Het rennershuis.' Newt's ogen worden groot. 'Dat wordt op dit moment aangevallen daar 3 grievers.'

Ik houd mijn ogen gesloten en concentreer me op Thomas' ademhaling. Om me heen hoor ik dingen vallen, breken en kapot geslagen worden. Ik wil het zo graag uitgillen maar ik weet als ik dat doe dat we het zeker niet overleven. 'Het komt goed Maya, dat beloof ik.' Ik kijk op naar Thomas. 'Ik beloof het.' Dan ineens vlak achter me grijpt een klauw om zich heen. Ik duw me tegen Thomas aan en gil het uit in zijn shirt waardoor je het amper hoort. Dan ineens trekken de klauwen zich terug en klinkt het getik steeds verder weg. Voor mijn gevoel adem ik eindelijk uit en mijn lichaam ontspant. Ook Thomas grip verzwakt en hij zucht. Ik sta op en loop naar een raam, of wat daar nog voor door kan. 'Ze gaan naar het hoofdhuis.' Thomas staat naast me. 'Ze redden zich wel.' Ik hoor de zenuwen in zijn stem. 'Tuurlijk.' Zeg ik, ook niet helemaal overtuigd van mijn eigen woorden.

'Iedereen in het midden gaan staan, de grievers komen deze kant op.' Roept Alby. Teresa pakt Newt bij zijn arm. 'Dat betekent dat ze niemand te pakken hebben gekregen en dat Maya en Thomas dus veilig zijn.' Newt knikt. 'Ik hoop dat je gelijk hebt.' Alle gladers staan bijelkaar. Het is er stil en als je rondkijkt zie je de angst op ieders gezicht. De eerste klauw schiet naar binnen. Niemand geeft een kik. Dan schieten er aan alle kanten klauwen naar binnen. Het zijn er ongeveer 8. De klauwen grijpen om zich heen. Dan ineens een harde, schelle schreeuw die de stilte doorbreekt. Een van de grievers heeft Chuck te pakken. Teresa laat Newt's arm los en rent naar Chuck. Ook Minho komt in beweging. En dan slaat de paniek toe. De groep gladers gillen, rennen, duwen om uit de buurt van de klauwen te blijven. Newt staat aam de grond genageld en kijkt naar hoe Teresa nog net Chucks armen te pakken krijgt. Minho is aan het vechten met een andere griever en Alby probeert iedereen te kalmeren. Teresa wordt van de grond getild. Newt komt eindelijk in actie en springt naar Teresa's benen en trekt haar naar de grond. 'Teresa, alsjeblieft laat niet los.' Chuck krijgt tranen in zijn ogen. Het zweet staat op haar voorhoofd. Newt probeert zijn hakken in de grond te krijgen maar glijdt toch nog weg. Chuck's barst nu in tranen uit. Dan ineens laat de griever los en valt het drietal op de grond. Een andere klauw in de hoek heeft Sven te pakken. Hij wordt uit het raam getrokken en alle grievers trekken zich terug.

Ik zie de griever zich terugtrekken. Een van hen heeft een persoon vast maar het is te donker om te zien wie het is. Ik hoor de jongen schreeuwen en om zich heen trappen. 'Iemand, alsjeblieft, help me dan!' Dan ineens gooit de griever de persoon tegen de muur van het rennershuis. Ik schrik en loop een paar passen naar achteren. De persoon loopt wankelend op en dan pas zie ik wie het is. Het is Sven, de jongen die me bewusteloos had geslagen, de eerste dag toen ik in the Glade arriveerde. Zij neus bloedt en hij heeft een flink snee op zijn voorhoofd. Ik kijk hem in zijn bange ogen aan en strek mijn hand uit. Hij hoeft maar 2 stappen te zetten. Hij steekt zijn hand naar me uit en als ik hem bijna aanraak wordt ik naar achteren getrokken. Ik spartel om heen maar de sterke armen van Thomas houden mij op zijn plek. 'Laat me gaan, ik wil hem helpen!' 'Laat me los!' Dan grijpt de griever Sven en trekt hem mee terug. 'Nee!!!' Ik wil achter ze aan maar het lukt me niet om op te staan. 'Sorry Thomas.' Ik geef hem een stoot tegen zijn gezicht aan en hij grijpt maar zijn hoofd. Hij kreunt. Ik spring op en ren naar buiten. Ik voel een koele bries. Ik zie dat het te laat is, de laatste griever verdwijnt in de maze. 'Sorry.' Fluister ik tegen mezelf.

Newt staat op en helpt Teresa en Chuck omhoog. 'Alles oké?' Beide knikken. Minho komt naast hen staan. 'Sven is meegenomen.' Het is even stil. 'Je hebt geluk gehad Chuck.' Vervolgt Minho. 'Zodra de grievers Sven te pakken hadden, lieten ze jou los. Gally heeft toch gelijk, ze nemen maar 1 iemand mee.' Chuck zucht. Teresa trekt Newt mee naar buiten. 'We moeten kijken hoe het gaat met Maya en Thomas.' Verklaart ze. Zodra ze buiten komen zien ze Maya staren naar de Maze. Newt rent op haar af en geeft haar een knuffel. Ze knuffelt niet terug, verroert geen haar. Thomas komt kreunend en met een hand voor zijn neus naar buiten. Teresa ren op hem af. 'Wat is er
Gebeurd.' 'Het is oké.' Antwoordt Thomas. Newt laat Maya los en kijkt haar aan. 'We moeten weg.' Zegt ze in de leegte. 'Weet ik.' zegt Newt. En dan knuffelt hij haar opnieuw en zij knuffelt hem terug en dan eindelijk komen de tranen.

----------------------------------------

OMG echt superveel sorry. Ik heb zo lang niks meer geschreven. Ik had het superdruk met school en toen de vakantie begon heb ik iedere dag wat gedaan. Ik hoop dat jullie toch nog met plezier door blijven lezen en ik beloof jullie dat ik blijf updaten totdat het boek af is!

X me