The maze runner

Hoofdstuk 9.

Ik kijk om me heen, ik kan geen kant op. Ik ben vastgebonden en goed ook. Voor me zie ik de deuren in beweging komen. Iedereen blijft staan en staart me aan. Ik weet waarom ze niet de Maze in durven: grievers, het is een doolhof dus waarschijnlijk raak je de weg kwijt en niet echt een grote kans op overleving. 'Ik ben er geweest', ze ik tegen mezelf.

Iedereen ziet Maya in de Maze zitten maar niemand gaat haar helpen. iedereen zie de angst en paniek in haar ogen maar niemand kan haar kalmeren. Thomas kijkt Newt aan. 'Niet alweer Thommy, niet alweer.' Maar dan ineens komt Teresa in beweging. Ze rent op Maya af de Maze in. Thomas kan zich nu niet meer inhouden. Hij sprint door de bijna dichte deuren achter Teresa aan. Hij komt in de Maze en achter hem slaan de deuren dicht.

'Thom, waarom doe je dit?'. 'Nou Teresa, dat kan ook wel aan jou vragen.' 'Ik kon het niet aanzien hoe zij hier lag zonder overlevingskans.' 'Ja maar.....' Voor mij wordt er een hele discussie gevoerd. Ik rol met mijn ogen. 'Hé!' Ze kijken allebei om, 'het maakt niet uit waarom jullie hier zijn gekomen, want jullie zij hier gewoon, er is geen weg terug maar zou iemand mij ff los kunnen maken?' Ze knikken. Ik kijk Thomas aan, 'en nu?' Teresa heeft mijn armen los gekregen en ik help Thomas met de knopen bij mijn voeten. Hij kijkt mij en Teresa aan. 'Hoezo vraag je dat aan mij?' Ik zucht, Teresa lacht. 'Jij bent misschien een renner en jij bent al vaker opgesloten geweest in de Maze.' Hij kijkt mij aan, 'hoe weet jij dat?' Ik haal mijn schouders op 'ik heb zo mijn bronnen.' We lachen. Het lijkt nog helemaal niet zo slecht maar dan ineens een geluid, een tikkend geluid met een laag gebrom en het komt steeds dichterbij. Thomas kijkt naar ons, 'tijd om te rennen.'

Het drietal staat op. Teresa en Maya kijken hoopvol naar Thomas. 'blijf bij mij in de buurt en stop nooit met rennen tenzij ik dat zeg.' De meiden knikken. Ze beginnen met rennen. Soms stoppen ze even. Tot nu toe gaat alles goed. Teresa struikelt over een steen. 'Au!' Maya en Thomas helpen haar overeind. 'Het doet echt heel erg zeer.' 'Kan je nog lopen?' 'Even proberen.' Teresa rent een stukje. 'Het gaat wel.' Maar haar gezicht zegt wat anders. 'We doen het tempo wel wat omlaag.' Teresa knikt. Ze gaan weer een hoek om en rusten even. Dan ineens horen ze weer dat geratel en gebrom. Ze kijken om hun heen maar ze zien niks. Ineens komt er een verschrikkelijk wezen om de hoek gesprongen. Half robot half slijmerig beest. de meiden staan aan de grond genageld. Teresa wijst naar het wezen, 'is dat een....' Thomas knikt, 'griever.'

Voor me staat een griever. Ik weet niet wat ik moet doen. 'Rennen!' Schreeuwt Thomas. We beginnen allemaal te rennen. Ik loop achteraan. Teresa kan moeilijk lopen dus som duw ik haar vooruit maar iedere keer als ik dat doe dan ontstaat er een gat tussen ons. Ineens komt er een griever tussen ons in. Ik wil de andere kant op rennen maar daar komt ook een griever de hoek om. Ik kan geen kan op. 'Klimmen!' Ik kijk naar Thomas. Hij wijst naar de lianen voor me. Ik ren naar de lianen en klim zo snel mogelijk een muur op. Achter me komen de grievers me achterna. Ik begin te rennen. Thomas en Teresa rennen mee. Maa dan op de grond. Vanaf hier kan ik goed zien waar ze naartoe moeten. 'Naar links!' Ze kijken me aan. 'Ga naar links!' Ze doen wat ik zeg. 'Nu naar rechts.' Dan ineens voor me stopt de muur op. Ik stop met rennen. De grievers zijn bijna bij mij. Ik doe een paar stappen naar achteren, zucht diep en begin dan met rennen. Ik spring naar de andere muur. Ik haal het net. De grievers niet, die vallen naar beneden. 'Thomas, naar links en dan stoppen met rennen.' Ik spring van de muur af en kom voor Thomas en Teresa terecht. We zijn allemaal buiten adem. 'Volgensmij zijn we ze kwijt.' Zeg ik. Ik zie Teresa's ogen groot worden. 'Maya, achter je.' Ik draai me om en daar staat een griever.

De 3 staan tegenover de griever. Naast hun gaan 2 muren dicht. Thomas wijst erna 'dat is onze enige uitweg maar we moeten de griever afleiden.' Het beest brult. Maya kijkt naar Teresa en Thomas. 'Ga, ik leid m wel af.' 'Wat?' 'Teresa, iemand moet t doen en aangezien het mijn fout is dat jullie hier nu zijn, doe ik het.' 'Het is niet jouw schuld, iemand heeft jou hierin gelegd, vastgebonden, je kon geen kant op.' 'Ik laat je hier niet achter.' Maya kijkt naar Thomas. 'Neem haar mee.' De griever komt steeds dichterbij. 'Maar Maya...' Maya kijkt Thomas aan. Ze heeft tranen in haar ogen. 'Thomas ga en neem haar mee.' Thomas knikt. Hij trekt Teresa mee. 'Nee maya, nee dit kun je niet doen.' Thomas kijkt naar Teresa ze staan nu bijna halverwege de sluitende deuren. 'Teresa we moeten nu echt rennen want anders worden we dood gedrukt en dan heeft ze dit voor niks gedaan.' Teresa knikt. Ze rennen en zijn aangekomen bij de andere kant. Ze kijken naar Maya die nu oog in oog staa met een griever. Het beest brult en de muren slaan dicht.

----------------------------------------------
Ik wil jullie allemaal een gelukkig nieuwjaar wensen. Laat het een creatief jaar worden. Maak het het beste jaar ooit! Ik wil jullie allemaal heel erg bedanken voor het lezen van dit boek.

Ik heb ook een oproep voor jullie. Ik heb voor een aankomende hoofdstuk een soort van slaapliedje nodig dat te maken heeft met de hele situatie in de Glade. Het hoeft niet lang te zijn. 8 zinnen zijn genoeg. Laat er een achter in de reactie en de beste kies ik uit en ga die gebruiken!
X me