91 DAYS WITH MY HUSBAND [EDITING]

CHAPTER 17

Kalila Is In Danger

KAREN POV

"Naku pasensya na napaiyak ko pa tuloy si Kalila." Mahinhing saad ko Kay Esther habang inihihiga sa kama si Kalila na nakatulog na sa pagod kakaiyak.

"Ano ba kase ang nangyari at umiiyak ka dun sa likod ng bahay. Umalis lang ako puno na ng luha ang mga mata mo." Nag aalalang pag tatanong nito.

Bakit ko pa kase naalala ang mga pangyayaring iyon.

Naku ka Karen.

"Pasensya na talaga Esther naudlot pa ang bonding ninyo ni kalila dahil sa akin.

" Wag mong ibahin ang usapan Karen. I know that you have so many problems. Look nandito lang ako at handang makinig sayo but you are the one who doesn't even want to speak and let me help." Pag tatalak nito sa akin.

"Hindi mo kase na iintindihan even if I speak with you wala pa ring mangyayari."

"Ay Ewan basta bahala ka ang sa akin lang baka madamay ang inaanak ko sa gulo n'yong dalawa. Karen kahit balik baliktarin nyo ang mundo hindi mo mababago ang lahat. Ang katotohanang anak niya si anghel. Si Kalila."

"Wala naman akong balak na ilayo sa kaniya si Kalila eh." Naiiyak kong saad dito.

"Wala kang balak pero ayun ang ginagawa mo." Huminga ito ng malalim at lumuhod. Pumantay ito sa mukha ko at pinahid ang mga luhang walang tigil sa pag bagsak sa aking mata.

"Karen iisipin mo rin ang mararamdaman ni Kalila. Yung Bata kailangan niya rin ng ama na gagabay sa kaniya. Think of this please hindi para kahit kanino itong sinasabi ko o itong iniisip ko kundi para sa anak nyo please do it. Do everything that you think is good for you and Kalila." she said and hug me tight.

" Tatagan mo ang loob mo Karen. Wag na wag mong iisipin na wala Kang kakampi sa laban mong ito. Na dito kami, ako ni kalila at ng buong cabuyao para sayo. "

After what happened ay umalis na rin si Esther at umuwi na sa bahay niya. While me i decided to lay beside my daughter.

" Anak I'm sorry. If you think that I'm so selfish right now for not letting you know about your father. Tama ang Tita Esther mo anak kailangan mo din ng ama na gagabay sa iyo. I'm going to do this not for me but for you. But for some reasons I want to be selfish and keep you away from your father. " Saad ko sa natuutlog na Kalila habang yakap ito at hinahaplos ang buhok nito.

" Anak promise mama will make everything right but please bare with m-me hindi ko pa kayang makita ang pa...pa mo. Kahit maisip lang sya I can't do it. Yes I love him but the pain I have to him is still in my heart but I c-can endure it in order for you to be happy and whole again. That's how much I love you anak. Good night. "

Nakalipas ang araw na iyon nang sobrang emosyonal.

Sumapit ang umaga at tanggali na sobrang tamlay ni Kalila. I don't know why but I feel something strange.

Kanina ko pa sya tinatanong kung anong nararamdaman nya but hindi sya nag sa Salita at ngumingiti lang.

" Anak are you ok bat kanina ka pa maputla. Bakit walang gana ang anghel ko?" I ask. Pinuntahan ko ito at sinalat ang noo at leeg nito.

" Ma I think I'm dizzy po." Saad nito habang mahina ng dumadaing at hawak hawak ang noo nito na kumikirot.

"Ha?! Bakit dizzy wala ka naman ginawang nakakpagod bukod sa pag lalaro sa labas at sa school." Nag tatanong kong reaction.

Umubo ito at nag takip ng kamay sa bibig.

"Mama may blood po? " Saad nito na nag patigil ng Mundo ko. No no no no no not my Angel!

"Mama di ko na po Kay-.." Nang bigla itong nahimatay at mabuti nalang ay malapit ako kaya naagapan ang pag bagsak nito sa kapag.

"KALILA!! Kalila! Gumising ka gan anak! Anak! Tulong! Tulong nyo po kami!!" Mabuti nalang at dikit dikit ang mga bahay dito kaya madali akong naka hingi ng tulong.

Dali daling pumasok sila mang Ernest sa loob ng bahay namin at natulala ng makitang buhat ko si Kalila.

"Mang Ernest tulungan nyo po kami si kalila! Tumawag na kayo ng ambulansya parang awa nyo na! Anak! Anak nandito lang si mama wag mo akong iiwan anak hindi ko kakayanin anak!"

Nang mahimas Madan ito ay tumawag na ito ng ambulasya at ang iba namna ay kanya kanyang hingi ng tulong at nag hanap ng masasakyan pa puntang hospital.

Ngunit hindi na ako nakapag hintay pa na dumating ang ambulansya kaya binuhat ko na ito at pumara ng taxi na nakita kong paparating sa mag gawi namin. Hindi na ako naka pag isip ng maayos at Kahit pa may laman itong Pasahero ay binuksan ko ito at pumasok.

" Parang awa nyo na please sa pinaka malapit na pong hospital please parang awa nyo na. Ang anak ko!" Saad ko dito habang umiiyak na naka tingin sa angel ng buhay ko.

Please lord not my kalila siya nalang ang natitirang dahilan kung bakit pa ako nabubuhay sa mundong ito kung mawawala ang anak ko at hindi ko na kakayanin pang mabuhay ng masaya.

Mahina kong dasal habang pinagkakatinginan ang naka pikit na batang nasa kandungan ko.

Ayon na ata ang pinaka matagal na 8 minutes sa buong buhay ko bago makarating sa pinaka malapit na hospital na kinaroronan namin ngayon.

Hindi na din ako naka pag bayad pa dahil sa sobrang pag mamadali kong maisugod si kalila sa loob.

"Doc! Nurse! nurse! Doc! tulungan nyo po please ang anak ko! Parang awa nyo na po! " Nag huhumiyaw kong sigaw dito.

Mabuti nalang ay agad akong nilapitan ng mga nurses at inalalayang nilapag si Kalila sa hospital bed at pinasakan ng oxygen at ng kung ano pa.

Lord please sana walang ano mang malalang sakit ang anak ko.

______________________________________