I Was Never Yours

Chapter 10

Louise POV'S

"Louise! Louise!" nagulat na lang ako nung magsisisigaw si Alex.

Dali dali akong lumabas ng condo ko, saktong bihis na rin ako nung tinawag niya ako.

"Bakit?" hingal na hingal sya.

"You do operation right?!"

"Why?"

"Right?!" naibulalas niya.

"Oo, bakit?"

"Need help, emergency. Pinapatawag ka ni Doc Mina. Kailangan ka."

"Ngayon?"

"Yes, kaya tara na!"

Kinuha ko lang yung bag ko at nilocked yung pintuan. Agaran kaming lumabas ni Alex at sabay na tumakbo papuntang hospital.

While we're running, nagdadasal ako na sana maging successful yung gagawing operasyon.

When we arrived, I immediately changed my clothes and then put gloves on my hands.

I immediately came to Doc Mina to help her.

Naging busy ang lahat sa naging operasyon. Natagalan iyon ng mahigit dalawang oras.

After the operation, i talk and thank him.

"Thankyou guys! We did it." Doc Mina said, she came to me and give me an applause for helping her.

"You did a great job." i bowed to her.

"Thankyou Doc."

Tinapik lang niya ako sa balikat at nagsimula na syang mag lakad.

Dumeretso ako ng cr at nagpalit lang ng damit.

What a tiring operation.

"Oh how's the operation?" it's Mika.

"It went good, patient is stable now." i answered her.

Naupo ako sa tabi niya, it's a break time.

"May isang oras ka pa para magpahinga." said by Alex.

"Mm, salamat." nagpaalam na silang babalik sa kani-kanilang trabaho.

Ako naman ang naiwan mag isa. Si Mira ay may schedule rin kaya hindi kami masyadong nagkaka tagpo ng oras.

Bumalik na ako sa trabaho matapos kong makapag break at makapag pahinga.

Naaninag ko na agad kung sino yung sasalubong sa'kin.

"Hii!"

"Ano?"

"Ay sungit ah."

"What do you want?"

"You, i want is youuu.." hinabaan niya ang huling word na binanggit.

"How's your lola?"

"Mukhang matatagalan si lola dito noh?" naupo kami pareho sa bleachers.

"She need to be rest lang, Jen. Keep praying."

"I know, i never stop praying."

"Then that's good for you." tumayo ako. I tap her shoulder gently. "I'm going now."

"Yeah, thank you." i only nod to her and left her.

Dumeretso ako sa pasyente na kaninang inoperahan namin. May bisita na rin, hindi na lang ako kumibo.

Naririnig ko ang pinag uusapan nila pero pinasa walang bahala ko iyon. Ano bang malay ko sa buhay nila.

"Within 2-3 weeks po pwede na sya maka labas. Kailangan lang po ng maraming pahinga." sabi ko sa matandang nasa tabi nung pasyente.