"Bir ihtirasın ateşiyle yanıyordum, kocaman bir dalga olup beni söndüren Haris'e dek."
İçime sağanak gibi yağmıştı aşkı. Hiç istememiştim onu da kendimle yakmayı ancak bakışları niyetimi tartarcasına ele geçirmişti beni. Engelleyememiştim gönül kuşu...
Finale adım adım giderken son bölümleri keyifle okuyun, çiçeklerim 🥀
Oops! This image does not follow our content guidelines. To continue publishing, please remove it or upload a different image.
🔥🌊
Hayatımın hiç bir anında bu denli yaşadığımı fark etmedim. Beni ayakta tutan vücudumun, içerisinde gezen saf acı yaptı bunu bana. Soğuk ve uzun parmaklarını öyle geçirdi ki boğazıma,nefes alamazken bedenimi sopa yutmuşum gibi dikleştirdi.
Oysa ruhum,bedenimi bir kaç metre üstten izliyordu. Tıpkı bir ölü kadar beyaz ve duygusuz yüzüme bakınca, yaşadığımı söyelemek zordu. Ama dedim ya,hiç bu kadar yaşadığımı hissetmemiştim.
Etrafımda onlarca insan vardı.Bedenime dokunuyor ve bana dair bir şeyler söylüyorlardı. Bense kendimi,dünyada tek başına kalmış etrafında su kütlesinden başka hiç bir şey gözükmeyen bir yerde, batmak üzere olan bir tahta parçasına tutunmuş, ilerlerken buluyordum.
Duygularım nerdeydi bilmiyorum. Bir insanda durmayacak kadar düz duruyor ifadem. Boğulmaktan endişe etmiyorum.Hatta kurtuluş gibi geliyor.
Elime ne yapmam gerektiğini yazdıkları bir kağıt vermişler de ona uyar gibi küçük ve dengesiz adımlarla ilerliyorum, üstü yeni örtüldüğünden dolayı bombeli olan toprağa doğru.
Dizlerimin üstüne yığıyorum tüm bedenimi. Bana o kadar yabancı ki bulunduğum yer.
Az az esen rüzgar,bedenimi geriye yatıracak kadar güçlü geliyor. Soğuk,bedenime iğnelerini geçiriyordu. Öyle ki bu soğukluk kemiklerime kadar batıyordu artık.
Bir umut dedim...Bir umut nefesini son kez hissederim yüzümde.
Kabullenmekte zorlandığım,ama artık babamın ait olduğu toprağa doğru eğdim yüzümü.
Ne sıcak nefesi geldi yüzüme,ne de vazgeçemediği lavanta kolonyasının ferah kokusu. Ona dair ne varsa alıp götürmüş toprak.
Belki toprağına sinmiştir kokusu dedim.
Yüzümün sağ tarafını bastırdım toprağa. Toprağın tortu tanecikleri değdi yanağıma sadece. Gözlerimi kapatıp, sakallı yanağını hayal etmek istedim. Bu toprağın sakallı yanağı olduğunu ve sakallarını kesmesi için mızmızlandığım anda kaldığımı hayal ettim.
Ama soğuktu.Benim babamın elleri,bedeni hiç soğuk olmazdı ki. Her üşüdüğümde beni kucaklayıp bedenine yaslardı,sıcaklığında mayışırdım. Şimdi soğuk toprağıyla ayıltıyordu beni. Öyle ki anılarımıza gitmeme bile müsade etmiyordu.
Bu defa ben ısıtırdım.
Kolumun birini sardım çıkıntılı toprağa,elimi sürte sürte.
Biliyordum,bir kaç metre ötemde, daracık alanda normalde ona yakıştırdığım beyaz gömleklere benzer, yine beyaz olan bir kefenin içindeydi.
