| - KARIŞAN İKİ HAYAT - | TAMAMLANDI

"Sürpriz"

26.03.2023

Allah'ım bölümü yazarken ne kadar zorlandım tahmin bile edemezsiniz aşkolarrrr, çok içime sinmedi ama en azından diğer bölümü merakla bekleyecek kadar oldu diye düşünüyorum.

Bir de bu aralar kitabı yazıp direkt atıyorum pek yazım kuralları olsun noktalama işaretleri olsun dikkat edemiyorum bunun için kusura bakmayın en kısa zamanda hayırlısı ile düzenlerim inşallah.

✨ HADİİ İYİ OKUMALARRRR BEBİŞLERRR✨

Bugün cumaydı. Sonunda bir okul haftasının sonuna gelebilmiştik.

O gün Oğuz son sözünü de söyleyip çıktıktan sonra odadan, başımı yastığıma koyup biraz düşünmüştüm. Sanırım hatalıydım. Ama onlar da hatalıydı.

Sorunlarımızı birbirimize bağırarak, kızarak çözemezdik. Adam akıllı, tatlı dille konuşan herkes deliği bile yılana sokardı.

Beni gerçekten düşündüklerine inanmıştım ama eğer böyle düşünmeye devam edeceklerse hiç düşünmesinler daha iyi.

Ankara'dayken de gece saatlerinde dışarı çıkıyordum. Arkadaşlarımla dolanıyordum. Eve geç geldiğim çok oluyordu ama hiçbir zaman dedem,
'o arkadaşlar kimmiş, neredeydin sen?' diyerek bana kızmıyordu, gereksiz bir tartışma çıkarmıyordu.

Şimdi diyeceksiniz, Ankara da doğup büyüdün, bildiğin yerlerde başına ne gelebilir?

Nasıl bir saniye sonrasında başımıza ne geleceğini bilemiyorsak, benim de Ankara da hangi saatte, hangi arkadaşımla birlikte iken başıma ne geleceği belli değildi.

Sadece dedem, benim zaten saçma salak insanlarla arkadaşlık yapmayacağımı ve on adımlık mesafe de olan pavyona bile gitmeyeceğimi biliyordu.

Tamamen karakter meselesi yani.

Şuan benim anladığım ailemin beni Rana olarak değil de İkra olarak görmesiydi.

Her sabah olan rutinlerimi gerçekleştirmiş aşağı kahvaltı yapmak için inmiştim. Bu iki günlük süreçte abilerimle konuşmamaya dikkat etmiştim.

" Kızım, yesene biraz daha." Şuan kahvaltı da sadece annem, babam ve ben vardık.

" Pek yiyesim yok."

" Çok durgunsun bu aralar kızım."

" Değilim."

" Neyi varmış benim güzel kızımın?" Babamın sorduğu soruya verecek cevabım çoktu ama söylememe de gerek var mıydı bilmiyordum. Bence neden olduğunu anlamayacak kadar kafasız değillerdi.

" Bir şey yok. Ben çıkayım artık. "

" Çok mu üstüne gittik kızım?" Annem değilmiş mesela.

" O mesele diyorsun."

" Burası henüz senin için yabancı." Siz de benim için henüz yabancısınız. Neyse... Devam etti annem konuşmasına.

" Başına bir şey gelecek diye çok korktuk. Sana güvenmediğimizi düşünme, ben çok panik yapınca ortalığı verveleye verdim biraz. "

" Birbirimize alışmaya başlamışken bırakıp gitmezsin bizi, değil mi kızım?" Gidecek olsam şuan burda mı olurdum babacım?