Robot V / taekook

Robot V

Selamm  :)

Yeni bir ficle buradayım. Aklımda çok güzel fikirler var bu ficle ilgili umarım sizlerde severek okursunuz. Heyecanlı, ateşli ve kaoslu bir fic sizi bekliyor iyi okumalar 😘

....

Akşamdan kalma olmanın verdiği sersemlikle yataktan kalkmış soğuk bir duşun ardından guruldayan karnım sebebiyle alt katta kalan mutfağa doğru uyuşuk adımlarımla yürürken kapının önündeki kolilere ufak küfürler savurup durmuştum ağzımın içinden. Annem ve babam Busandaki evimize yerleşip orada doğayla iç içe huzurlu bir hayat yaşamaya karar vermişlerdi emekliliklerinin ardından. Eh bu da canıma minnetti lakin evin dağınıklığı ve günlerdir süren curcunadan bunalmıştım.

"Açım anne, yemekte ne var?"

"Uyandın mı oğluşum? Senin en sevdiğin yemeklerden yaptım otur hemen hazırlıyorum"

Yemek masasının yanındaki sandalyelerin birini çekerek oturmuş, kollarımı yukarı doğru uzatarak gerilmiştim. "Artık gidin evimden ya!" diye söylendiğim de annem çatık kaşlarıyla bana dönmüş ve elindeki kepçeyi bana doğru kaldırarak çemkirmeye başlamıştı. "Yazıklar olsun evlat dedik bağrımıza bastık onun dediğine bak" gözlerimi devirmem kaçınılmazdı. Oysaki gitmeyi onlar istemişti, giderken de yine beni yalnız bırakmamak için istemediğim bir şeye mecbur bırakmışlar beni. Artık tek başıma yaşadığım evreye geçmek istiyordum.

"Annenin yemeklerini çok ararsın"

"Aramam"

"Anne kıyafetlerim nerde bulamıyorum diye ararsın beni"

"Aramam anne"

"Anne ev siz olmadan bomboş geri dönün diye ararsın iki gün geçmeden"

"Hiç sanmıyorum"

"Arama zaten yeter serseriliklerini çektiğim hıh!"

Böyle dese de gözlerinin dolduğunu biliyordum ama onunla uğraşmak hoşuma gidiyordu. Ayrıca kızgındım da onlara o yüzden biraz abartıyordum bu tavrımı. "Neyse ki gözüm arkada kalmayacak" dediğinde ağzıma götürmek üzere olduğum yemeği aynen tabağa geri bıraktım. "Neden beni buna zorluyorsunuz anne? Yalnız kalmak istiyorum o siktiğimin robotlarıyla yaşamak istemiyorum niye anlamıyorsunuz?"

"Yemek yapmayı bilmiyorsun, ev işlerinden haberin yok. Aç kalma pislikten hastalanma diye oğlum. Hem herkesin evinde bu robotlardan var. Sana da arkadaşlık eder niye mızmızlanıyorsun anlamıyorum"

"Çünkü robotlar midemi bulandırıyor. İnsanların yerini alıyorlar yavaş yavaş görmüyor musun?"

"Saçmalama Jungkook onlar sadece hayatımızı kolaylaştırmak için varlar. Sadece fazla bize benziyorlar hepsi bu"

"İşte korkutucu olan da bu. Sanki ruhu alınmış birer insan gibiler. Mimikleri yapmacık ve bakışları beni ürkütüyor"

"Abartıyorsun. Ayrıca arkadaşın Jimin yeni robotunu çok sevmiş ona isim bile vermiş"

"Ne?"

"Adını Yoongi koymuş"

Gülmekle kusmak arasında kasılan yüz hatlarıma bakan annem en sonunda konuşmaktan yorulmuş olacak ki mutfaktan çıkmadan önce son sözünü söyleyip gitmişti.

"Bugün o robot bu eve gelecek, yoksa bizimle Busan'a geleceksin Jungkook"

Oraya gitmeyeceğimi bildiği için bunu çok güzel lehime kullanan ailem beni çaresiz bırakmışlardı. Burada bir hayatım vardı benim. Sosyal biriydim ve arkadaş çevrem epey genişti. Üniversite bittikten sonra evden çalışmaya başlamıştım ve geri kalan zamanım da barlarda gezmekten fazlaca memnundum. Ve üstelik hoşlandığım biri vardı onu öylece bırakamazdım.