Robot V / taekook

Aramıza Hoş Geldin

İyi okumalar 🌺

"Sevgilim Jimin buraya gelmek istiyormuş senin için sorun olur mu?"

Tamı tamına bir hafta geçmişti o depo da Namjoon'un ölümünün ardından. Onun cansız bedenini deponun arkasında kalan boş araziye gömdükten sonra Taehyung'la beraber eve geri dönmüştük. O günden beri ise Taehyung çok sessizleşmişti. Üst üste iki ölüm görmüştük. İki beden toprağa gömmüştük. Robot olmaları onların canlı olduğu gerçeğini değiştirmiyordu ve bu beni çok etkilemişti. Taehyung için de çok zordu bunu halinden anlayabiliyordum.

Şimdi ise Jimin'i yanımıza özellikle çağırmıştım. Bizi neşelendirebileceğini düşünüyordum. Biran önce matem havasından çıkmamız gerekiyordu. Taehyung için elimden geleni yapsam da yetmiyordu. Sevgilim ellerimden kayıp gidecek diye ödüm kopuyorduk. Onu mutsuz görmeye tahammül edemiyordum. "Gelebilir tabiki Jungkook. Zaten benim yüzümden kaç tane arkadaşın kaldı ki?".

Onun yüzünden değildi ama böyle düşünmesi canımı sıkmıştı. Koltukta yanına yaklaşıp ellerini tuttum. "Benim tek ihtiyacım olan sensin Taehyung."dediğimde buruk bir gülümsemeyle yüzüme baktı." Ama hayatına girdiğimden bu yana sürekli sorunlarla uğraşıyorsun. Eski gülen, hayatını deli dolu yaşayan Jungkook yok artık. Böyle değildin Jungkook bunu ikimizde biliyoruz. Sana iyi gelmiyorum ben".

"Yanlış!"dedim." Senden önce sefil bir hayatı yaşamak sanırdım. Barlar da içip sabah ederek, utanarak söylüyorum ama her gün bir başkasıyla geceyi geçirerek eğlendiğimi sanırdım. Söz de arkadaşlarım vardı, yalnız değildim. Ama gece bitip gün başladığında içimdeki boşluk giderek büyürdü. Mutlu değildim bir kere, her şeye öfkelenirdim. Ama şimdi öyle mi sevgilim bak bana eskiden yaptığım hiç bir şey aklıma bile gelmiyor. Sen yanımdaysan ben tam oluyorum Taehyung. Sana bakıyorum ve diyorum ki hayatımı geçirebileceğim insanı buldum. Kötü günlerimiz olsa da o bana bir kere gülse dünyanın tüm kötülükleri karşısında dimdik durabilirim artık. "

Sözlerimin ardından beni kendine çekip başımı göğsüne yasladı. Saçlarımdan öpüp kollarını etrafıma sardı. Onun göğsünde, kolları arasında hissettiğim tek şey huzurdu. Hiç bir dert beni korkutamazdı bu yüzden. Onunla dünyanın tüm derdini, kederini sırtlanabilirim gibi hissediyordum.

"Sana bir şey göstermek istiyorum" dediğinde göğsünden ayrılıp merakla gözlerine baktım. "Bekle burada" diyerek ayağa kalktığında Üst kata çıkışını izledim. Bana göstereceği her ne ise bu beni meraklandırmıştı doğrusu. Onu beklerken Jimin'e kısa mesaj çekip gelmesini söyledikten sonra Taehyung elinde laptop ile aşağı indi.

"Yoksa yeni bir haber mi var robotlarla ilgili?"

"Hayır bebeğim bu benimle ilgili"

O laptopu masanın üzerine koyarken televizyonun Üst kısmında tavana monteli olan projeksiyon perdesini aşağı indirdiğinde yerimde heyecanla kımıldadım. Laptoptan projeksiyona yansıtacağı kendiyle ilgili ne olabilirdi ki? En sevdiği filmi falan mı açacaktı diye teoriler üretip duruyordum oturduğum yerde.

"Çok merak ettim ne göstereceksin Taehyung söylesene ya!"

"Bebeğim sabret biraz, şu kabloyu taktım mı tamamdır"

Cebinden çıkardığı kabloyu önce bilgisayara taktı. Sonra tişörtünü yukarı doğru sıyırıp sırtındaki girişe taktığında bana doğru döndü ve kocaman gülümseyerek yanağımdan bir makas aldı. "Sevgilinin anılarını, onun ilk doğduğu anı görmek ister misin Jungkookshi?" dediğinde ağzım şaşkınlıkla açıldı. "Anlamadım nasıl göreceğim?" dediğimde gözlerini kapattı ve perdeye yansıyan görüntü dikkatimi çekerek bakışlarımı oraya çevirdim.