CHAPTER 31

2K 24 2
                                    


"A-anong ginagawa mo dito, Alessandro?" Hindi ko na pinansin ang magandang tanawin sa labas habang umaandar ang sinasakyan naming eroplano. Tanging sa katabi ko na lang nakatuon ngayon ang tingin ko. He's so gorgeous on his all black outfit. I want to grab him for a hug and express how much I'm so happy that he's here, but I controlled myself from doing that.

"Let's talk first, baby. Stop leaving me when we have a problem" his baritone voice feels soothing to my ears. He lick his lower lip and never cut the gaze to me. Naiihi ako sa kaba na nararamdaman ko ngayon. "I should've stayed when you chased me through the airport. Damn it. Minsan ka lang maghabol. Please don't go back to America"

His dark grey eyes are glued to me as he says all that words. I'm completely speechless and I just want to stare at him every second inside this airplane.

I don't know what to answer him. First of all I can't believe that this is happening. He's here and begging for me to stay. Like, I never imagined that this is possible. All I knew is that he's a stoic and feelings don't matter to him. I thought he won't care at all even if I leave again. But why is he even doing this? He's not telling his specific intention to me.

Natatakot ba siya na mawalan na naman ng thrill ang buhay niya kapag wala na naman ako dito? Ako na laging pumapatol sa mga laro niya. Minsan hindi ko siya maintindihan kung ano ba talaga ang gusto niya saakin. Bakit niya ba ginagawa lagi ito? He's good at acting like he really cares for me.

"Hindi pa naman ako babalik ng America eh. Bibisitahin ko sana si daddy kasi nasa hospital daw" mahinang boses na anas ko. He pursed his lips when he heard what I've just said. I bite my lips suppressing my smile. I can't help myself to find him cute, now that he looks ashamed of his self. He ran his palm through his hair.

He remained silent for like two minutes as if he's trying to absorb what he have just heard of.

"Well. Are you.. ready to face them?" Nagdadalawang isip niyang tanong. Isinandal niya ang kaniyang ulo sa backrest.

"Nope. But I have to. Hanggang kailan ako magtatago sa kanila? Tsaka kasalanan ko naman ang nangyari noon. Binigyan ko sila ng kahihiyan—"

"It's my fault. I couldn't help my feelings then so I was to blame. Anyway, you don't have to go there alone. I'll go with you" he offered. Gusto kong umangal sa sinabi niya. Ano na lang ang sasabihin nina mommy kapag nakita nilang magkasama kami ni Alessandro? Ang lalaking dahilan ng pagkasira sira namin noon ay kasa kasama ko sa pagbisita sa kanila. I just can imagine their every reaction.

"What? No. Baka lalong ma-highblood yun si daddy" natawa siya ng mahina sa sinabi ko.

"Are you scared?" He raised his eyebrows to me. Before I could speak to reply, he speak again "Of them or of their opinions?"

"Hindi naman. Ano kasi eh alam mo naman yung past natin. It's.. messy" I'm trying to explain but I can't do it properly.

"What's past is past. Let's show them that you're not a niece anymore" he smirked and I glared at him. Dumukwang siya para halikan ako sa ulo. Wala talaga siyang pakialam sa paligid namin. Gagawin niya lang ang kung anong pumapasok sa ulo niya.

Hindi na ako nakipagsagutan pa. As if naman na may magagawa pa ako kung paulit ulit kong i-explain na hindi maganda na makita nila kaming magkasama. It's Alessandro Morelli, he wants what he wants.

Matapos ang maikli naming pag uusap ay tahimik na lang akong tumitig sa labas ng glass window hanggang sa makatulog. I just felt my heart became way lighter than yesterday. It feels good to travel inside my mind as my eyes closed knowing that he's here beside me.

Ginising niya ako nang nasa NAIA na kami. Kahit may bitbit din siyang gamit ay siya pa ang nagdala ng bagahe ko. Konti lang naman ang dala kong damit dahil alam kong babalik lang ako at ayokong magtagal sa Maynila.

Captive Of Desire (DESIRE Series I)Where stories live. Discover now