We... forever/ ჩვენ... სამუდამოდ(მიმდინარე)

32

,,ჩვენ სამუდამოდ"

ჯენის POV

დილით საწოლში მარტო მეღვიძება და ვგრძნობ როგორ მცხელა. თვალებს ხანტად ვახელ და თავიდან სველ ტილოს ვიშორებ. ოთახს თვალს ვავლებ და ნაცნობ გარემოზე პატარაზე მეღიმებ.
მე: - მომნატრებია აქაურობა... - ვიძახის ჩუმად და საეოლიდან თავს ძლივს-ძლივობით ვწევ. დაბანის თავი არა მაქვს ამიტომ სააბაზანოსკენ მხოლოდ სახის დასაბანად მივდივარ. რახან ჩემოდნები აქ არ მაქვს, ვცდილობ ოთახიდან ჩუმად გავიპარო და ჯისუს ძველი ოთახისკენ მივდივარ. ყოველ ჩამოსვლაზე აქ წვება ჯძინებს ხოლმე. ოთახში შესვლისას პირდაპირ კარადისკენ მივდივარ და ტანზე, მომდგარ შავ შარვალს ვიცვამ და სიცივის გამო, კი ჯისუს დიდ მოიისფრო ჰუდს ვიცვამ. ოთახიდან გამოსვლას ვაპირებდი როდესაც საწოლიზე მწოლოარე სხეულს ვამჩნევ. მისკენ ნელი ნაბიჯებით მივდივარ და ვიღიმი.
მე: - უნნი... - ვეძახი ჩუმად და საწოლის თავთან მივდივარ, - უნნი... - ვიძახი ხმა ჩახლეჩილი და თავზე, სახვევებ შემოკრულ ჯისუს დავყურებ. - შენ... უნნი! - ვეძახი კიდევ ერთხელ და სისხლით გაჟღინთულ სახვევებს ვუყირებ გაშტერებული, თვალები კი თანდათან მიცრემლიანდება. - უნნი! - გავყვირი ბოლო ხმაზე და წაწოლის გვერდზე, ძალა გამოცდილი ვეცემი. მალევე ბავშვების ხმა მესმის და ვგრძნობ ოთახისკენ, სწრაფი ნაბიჯებით როგორ მოდიან. აკანკალებული ხელით ჯისუს ხელს ვეჭიდები და თავს საწოლს ვადებ.
როზე: - ჯეენ... - მესმის მისი ჩუმი დაძახება.
ნამჯუნი: - ჯენ, კარგად ხარ? - იძახის ჩემს გასაგონად მიახლოვდება.
მე: - ნამჯუნ... მას...
ნამჯუნი: - ჩშ, ლამაზმანო... ყველფერი კარგადაა... - იძახის ჩუმად და მხრებზე ხელებს ძლიერად მხვევს.
ლისა: - ჯენდუკ... - იძახის ჩუმად და საწოლს უახლოვდება
მე: - ჯისუ... - ვგრძნობ როგორ იწყებს ჩემი სხეული კანკალს და თავი ძლიერად მტკივდება.
ყველა: - ჯენი! - მესმის ბოლოს მათი ძახილი და ნამჯუნის მკლავებში, გულ წასული, ძლიერად ვვარდები.