💕အကြင်နာဒိုင်ယာရီ💕

အပိုင်း(၂၀) (ဇာတ်သိမ်း)

💕အကြင်နာဒိုင်ယာရီ💕

            အပိုင်း(၂၀) (ဇာတ်သိမ်း)

လက်ထဲမှ ဒိုင်ယာရီစာအုပ်လေးအား ကျစ်ကျစ်ဆုပ်ကိုင်ကာ ပါးပြင်သို့ မျက်ရည်များ စီးကျလျက် စာရွက်ထက်က စာလုံးများကိုသာ ဖတ်နေမိဆဲ....

"မင်းဆီ ဆိုက်ဆိုက်မြိုက်မြိုက် ရောက်လာတဲ့နေ့မှာပဲ အဝေးဆုံးကို ပြန်ထွက်သွားရတဲ့ အချိန်လောက် နာကျင်တာမရှိဘူး..."

တစ်ရွက်ချင်း လှန်ဖတ်ပြီးနောက် အဆုံးသတ်သွားတဲ့ ထိုစာစုလေးကို ရေရွတ်ရင်း မျက်ရည်တွေကို လက်ခုံဖြင့် သုတ်၍ စာအုပ်ကို ခပ်ဖြေးဖြေးပိတ်ကာ ပုံမပျက်အာင် စားပွဲပေါ် ပြန်တင်ပြီး ထွက်လာခဲ့သည်။

အကြောင်းစုံကို သိပြီးသွားတဲ့သူမ လှေကားထစ် တစ်ထစ်စီတိုင်းကို အသက်မပါစွာ ဆင်းလာခဲ့သည်။

"သမီး... သားကို နှိုးပြီးပြီလား..."

"ဟုတ်... အန်တီ... စွမ်း ရေချိုးနေတယ်..."

"‌ဪ အင်းအင်း... သားလာရင် နေ့လည်စာ စားကြတာပေါ့..."

နှောင်း ခေါင်းညိမ့်ပြ၍ ဧည့်ခန်း၌သာ အသာလေး ဝင်ထိုင်ရင်း ငိုထားသည့် မျက်နှာလေး မသိသာအောင် ကြိုးစားထားရသည်။

ခဏအကြာ စွမ်း ဆင်းလာတော့ ထမင်စား စားပွဲ၌ စွမ်းနှင့် ဘေးချင်းယှဉ်လျက် ထိုင်နေသော်လည်း စွမ်း၏ မျက်နှာကို ကြည့်ဖို့ အင်အားမရှိသလို စွမ်းကလည်း သူမအပေါ် အပြစ်ရှိသကဲ့သို့ ခံစားရ၍ မကြည့်ဝံ့။

"သားပြန်လာပြီဆိုတော့ မင်္ဂလာကိစ္စကို မြတ်တို့ဘက်ကပဲ တာဝန်ယူပါရစေ"

ဒေါ်မြတ်မာလာက လိုလိုလားလား ပြောလာတော့ နှောင်း၏ မိဘတွေက ခေါင်းညိမ့်၍ လက်ခံလိုက်သည်။

"မင်္ဂလာကိစ္စနဲ့ ပတ်သတ်ပြီး အစ်မတို့ဘက်က ဘာများ ပြောစရာ၊ တောင်းဆိုစရာများ ရှိသေးလဲရှင်..."

"ဘာမှ တောင်းဆိုစရာ မရှိပါဘူး.... အဓိကတော့ ကျွန်မ သမီးလေးကို မြတ်မြတ်နိုးနိုးနဲ့ ချစ်ပြီး စိတ်ချမ်းချမ်းသာသာထားပြီး ပေါင်းသင်းသွားမယ်ဆိုရင်ပဲ ကျေနပ်နေပါပြီ..."