ငါက ဂေးဘားမှာအလုပ်လုပ်နေတဲ့ အဖြောင့်လေးတစ်ယောက် (Unicode) [COMPLETE]

Chapter 11

အခန်း၁၁

ငါဘာမှမပြောရသေးတော့ သူကလဲအဲ့ဒါအတွက် လောမနေဘူး ငါ့လည်ဂုတ်ကိုညှစ်ပြီး ငါ့နှုတ်ခမ်းထောင့်တွေနဲ့ပါးချိုင့်တွေကို ဖြေးဖြေးချင်း ကျွမ်းကျွမ်းကျင်ကျင်နဲ့လျက်လိုက်တော့ အကြာကြီးနေပြီးမှ အေးသွားတဲ့ငါ့မျက်နှာက နောက်တစ်ခေါက်ပြန်ပူလာပြန်တယ်

အဆက်မပြတ်လျက်နေလိုက်တာ မင်းကိုယ်မင်း ဘာထင်နေလဲ ငါ့ကိုရော ရေခဲမုန့်မှတ်နေတာလား

အသားယူခံနေရတာက ငါ့ပါးစပ်ချည်းပဲမဟုတ်လဲ သူ့အောက်ပိုင်းကလဲ နည်းနည်းသောင်းကျန်းလွန်းတယ် ငါ့ပေါင်ကို အဲ့မာနေတဲ့အပိုင်းနဲ့ ဒဲ့ပဲပွတ်နေတယ်
ဒီလူတကယ်ကို…စိတ်ရှုပ်စရာပဲ
ဒါတကယ်သောက်ရမ်းစည်းကျော်လာပြီနော်

အဖြောင့်တွေကြားမှာဒီလိုမျိုးဘယ်လိုကူညီကြလို့လဲ ငါ့အထက်တန်းနဲ့တက္ကသိုလ်၆နှစ်ကြာကာလမှာ ငါ့ကောင်တွေနဲ့ငါတစ်ခါမှဒီလိုမလုပ်ဖူးဘူး ငါတို့အပြာကားတူတူကြည့်ကြရင်တာင် ကိုယ့်ဘာသာကိုယ်ဖြေရှင်းကြတာပဲ ဘယ်သူကများတစ်ယောက်ယောက်ရဲ့ငှက်ကို စိတ်ဝင်စားလို့လဲ ငါတို့အချင်းချင်း တကယ်ပဲကူညီကြတယ်ဆိုရင်တောင် ဒါကအဖြောင့်အချင်းချင်းပဲ ငါကဘာလို့ ဂေးကောင်ကိုဖြေရှင်းပေးရမှာလဲ
သူ့ငါးစာကိုမဟပ်မိဖို့စိတ်ကိုပြင်ဆင်လိုက်ပြီး ငါ့လက်ကိုအနောက်မှာဖွက်လိုက်ပြီး သူ့ကိုသတိနဲ့ကြည့်လိုက်တယ် “မင်း…စဉ်းတောင်မစဉ်းစားနဲ့ ငါ့လက်ကိုပေးသုံးဖို့ဆိုတာမဖြစ်နိုင်ဘူး”

သူ့မျက်လုံးထဲ နောင်တရတဲ့အရိပ်အယောင်လေးဖြတ်သွားပြီး နောက်သူ့ကငါ့အောက်နှုတ်ခမ်းကိုထိကာ မေးလိုက်တယ်”လက်ပေးမသုံးဘူးဆိုတော့ တခြားဟာလေးများသုံးလို့်ရလား”

ဖာ့ခ်! သူတွေးနေတာမဟုတ်လောက်…

ငါစိတ်ဆိုးသွားတာကြောင့်သူ့လက်ချောင်းကိုကိုက်ခဲလိုက်ပြီ ပြောလိုက်တယ်”သွေး​သောင်မသွေးရဲ့” (တွေးတောင်မတွေးနဲ့)

အတော်နာနာလေးကိုက်လိုက်ပေမဲ့ သူကတော့ မျက်ခုံးတောင်မတွန့်သွားဘူး မျက်လွှာချထားပြီး သူကသူ့လက်တွေကိုပြန်မထုတ်ဘဲ အဲ့အစားငါ့လျှာကို အသာလေးတောင်ကစားလိုက်သေးတယ် ငါ့မျက်နှာက ရှက်သွေးဖြာသွားပြီး ချက်ချင်းပဲ သူ့လက်ကိုလွှတ်ပေးလိုက်တယ်