Senden çok var ( Bitti)

6.0

(düzenlendi)

İyi okumalar

Oy ve yorum yapmayı unutmayın askolar

1 ay sonra

Sahnede bilmem kaçıncı tekrarı yaparken artık gerçekten yorulmuş ve kendimi yere bırakmıştım. İlk konser için fazlasıyla büyük bir yerdi ve ben heyecandan bayılacaktım. Aslında sadece benim değil bir çok kişinin konseri vardı bugün.

Cüneyt abi de aynı alanda yapalım insanlara fazla bütçe zahmeti olmasın demişti.

İlerde locada oturan kişiye baktım. Kim olduğu belli değildi ama bariz buraya bakıyordu.

Dans eşliğinde müzik kim fikri ise şuanda beni şuraya gömsün.

"Kalk hadi son tekrar." Yavuz abinin üstelemesi ile ayağa kalktım. "Sana sevgili bulucam benim başımdan acil gitmen lazım." İki gündür aralıksız tekrar yaptırıyordu. Tam altı saat vardı konsere.

"Belki hayatımda biri vardır." Şaşkınlıkla yüzüne baktım. "Kim?" Bana doğru gelip işaret parmağı ile burnuma vurdu.

"Fazla merak iyi değil abisi." Kaşlarımı çattım.

Buğranın içinde ki öfke ortaya çıkıyor.

"Yaaa Yavuz abii ben senin kardeşin gibiydim hani nolur söyle." Başıyla onayladı. "Sen abin ile herşeyi paylaşıyor musun?" Sinandan bahsediyorsa olay mühimdi çünkü Sinan ile muhattap dahi olmuyordum.

"Kendimden bahsediyorum Sera. Bak daha abi olarak bile görmüyorsun." Yooo Yavuz abi abiydi ama gerçekten abim gibi değil de bir büyüğüm olduğu için abimdi.

Ne?

"Yaa öyle diyince beni Sinan ile tehtit edeceksin sandım. Yaa Yavuz abi... Yoksaaa Ece mi?" Yok artık der gibi baktı bana.

Ece dövüş hocasıydı ve bana gelen iş teklifinden dolayı bana teknik öğretiyordu.

Ahhh demeyi unuttum.

Bana aksiyon filminden rol teklifi geldi.

Ve bende atlayarak uçtum.

Peki.

Neden heyecanlanmadın

Ben seninleyim hep ama bunu bana iki hafta sonra söylemek aklına geldi.

Bir dakika ben ne yaşıyorum lan şuan.

"Eceye tek bir şey söylersen." Parmağını bana doğru sallayan Yavuz abinin parmağını tuttum.

"Merak etme can yakmıyor." Sözlerimin ardından hızla uzaklaştım yanından.

Amannnn

Olurdu bunlar ben yakıştırdım.

Ohhh sefam olsun son tekrardan da kaçmıştım.

Basım önde ilerlerken çarptığım kişi ile geriye adımladım. "Kusura bakmayı.."

"Atakan!"  Boynuna sarıldım çok özlemiştim. Bana doğru eğilip anlımdan öptü.

"Efendim güzelim." Güzelin miyim gerçekten.

"Ne zaman geldin." Elini ohoo dercesine salladı.
"İlk sahnende yanında olamayacağım diye üzüldüğünü söyledi kuşlar bende bütün işleri erteleyip geldim." Ben şimdi varya lok diye bayılıcam.

"Nasıl hissediyorsun." Gözlerimi açıp kapatınca ardından birde kendimi cimcimleyince Atakan kahkaha attı.

"Gerçeğim güzelim rüya değil." Omzumu silktim  "Ben yine sağlama alayım sonra ağlayarak uyanıyorum." Söylediğim sözler ile adımlarım durdu. Aynı şekilde onun da.

"Sera ağladın mı?" Gözlerim doluyordu yine. Annemler babamın işleri için şehir dışında yaşamaya başlamıştı. Eee Soner de yurt dışında okuyordu. Abimde zaten işi orada diye annemler ile kalıyordu. E bende koca evde tek yaşayacağım için başka bir eve geçmiştim. Ne Esmalar ile görüşe biliyordum nede bir başkası ile iş ev iş ev hayatım monotonlaşmıştı. Ve bana tek iyi gelen kişi Atakan da gitmek zorunda kalmıştı.

"Sen yokken kendiki çok yalnız hissettim. Tamam hep böyleydi zaten ama sana o kadar alışmışım ki." Göz yaşlarımı silip saçımı sevdi.

"Ağlama ne olur içim gidiyor böyle olunca." Başımı boyun girintisine soktum.

"Daha gitmeyeceğim söz veriyorum."

"Atakan,"

"Hmmm."

"Seni seviyorum."

"Him him... ne?"

*****

Sera'yı sevmeyen yüksek müsaade saygı çerçevesinde eleştiri yapsın. Sadece Sera da değil diğer karakterlerde.

Karakterlerim hayatımın bazı evrelerinde var olan bir kaç kişiler ve onlardan bir şeyler katılmıştır.

Sera genç ve ilgiye aç bir kız bunu daha kaç defa diyeceğim bilmiyorum ama herkesin hatası olur ve bazıları bundan ders alır bazıları tekrar eder.

Sera ise yalnızlığı ile mücadele eden biri.

Lütfen kendimi camdan aşağı atmadan önce bir düşünün yoksa final yapamadan ben gidicem.