Senden çok var ( Bitti)

9.1

Nikah masasına geçtiğimde gördüğüm bir kaç tanıdık sima dışında bazı kişileri tanımıyordum.

Atakanın arkadaşları olduklarını biliyordum sadece. Memur gelene kadar bir kaç kişi yanıma gelip gidiyordu.

Ben çok gezmek isterdim ama gelinlik yirmi kilo olduğundan nah gezerdim

"Selam, mutluluklar dilerim." Başımı kaldırdım. Kısa bir şok.

"Sen?" Başıyla onayladı. "Yaman Payidar." Dedi elini uzatarak. İşte onun için ayağa kalkılırdı.

Bir anda kalkmam ile şok olsada sımsıkı sarıldım. Onunda kısa bir şokdan sonra bana sarılması ile kavuşmuştuk abi kardeş.

"Hayatım beni tanıştırmayacak mısın?" Duyduğum kadın sesi ile sarılmayı bırakıp bize yaklaşan kucağında bebek ile gelen kişiye baktım.

"Leyal, eşim Gökçe. Gökçe'm, fotoğraflardan görmüştün zaten Leyal, bazıları ona Sera diyorlar." Yengem oluyordu galiba.

Bebeği abime verip bana sımsıkı sarıldı. "Seninle bir gün karşılaşmak da varmış güzelim. İyi geldin." Sözlerine karşı burukça güldüm. Ben onlara geç kalmıştım ama onlar bana hep yakındı.

"Bak bu da güzeller güzeli kızım Leyal. Adaşsınız." Gökçe sır verir gibi bana yaklaştı.

"Hasretine o kadar dayanamadı ki ilk ikisi erkek olunca artık bizim topalağı gördüğü gibi Leyal diye bağırdı kulağına çocuğun." Güldüm, beni özleyen biri varmış.

"Kaan yani Atakan hep senin resimlerini attı bize. Leyal de tanıyor seni. Zaten bi durmadı kucağımda. İster misin?" Bu nasıl soru lan tabi isterim.

Kollarımı açtığım gibi güzeller güzeli adaşıma baktım. "Aya." Duyduğum söz ile bize merakla bakan ikiliye baktım.

"Henüz tam konuşamıyor ama Yamam en azından sana bir şekilde seslenmesini istedi."  Abimin bana olan sevgisi şakamı.

"Bir an gelinlikle kucağında bebek görünce uzaktan aklım çıktı." Sonerin bize yaklaşarak konuşması ile abim ona baktı.

"Abla kurban olam çocuğu ver ailesine geri." Benimle uğraşmaya bayılıyordu şerefsiz.

Leyal'i geri verip kolunu omzuma atan Soner ile etrafa baktım.

"Bizi tanıştırmayacak mısın?" Dedi Yaman abim.

"Şimdi Soner kardeşim." Dedim onlara doğru sonra Sonere döndüm.

"Soner küsmek yok ama mecbur böyle tanıtıcam tamam mı?" Başını salladı.

"Öz ailem var dedim ya. Onlar işte." Soner bir an dona kaldı.

"Annen ve baban olmak için fazla gençler abla." Duyduğum cümle ile bu çocuğun kafasının gerçekten farklı çalıştığına emin oldum.

"Hayır lan abim ve yengem oluyorlar." Bana hee der gibi bakıp.

Bir anda kulağımın dibinde. "NE!" Diye bağırdı. "Ama sen sadece benim ablam olabilirsin." Omuz silkerek kollarını önünde bağladı.

"Ben zaten sadece senin ablanım şapşal. O benim abim." Dedim jeton yeni düştü.

"Sinan kudursun o zaman. Gidiyimde haber veriyim ablamın öz abisi gelmiş kudur diyim." Bir şey dememize kalmadan yanımızdan ayrılmıştı.

"Neyse bizde geçelim tekrar mutluluklar dilerim."

Onlar gittikten sonra yerime oturmuş etrafı izliyordum. Telefonumu fark edince aldım ve yapılan haberleri okudum.