ភ្លោះស្នេហ៍ប្តូរកាយ

ភាគ2

ភាគ2
10 ឆ្នាំ កន្លងផុតទៅ

គ្រប់យ៉ាងដំណើរធម្មតា តែមិនធម្មតាពេលដែល សម្លេងស្រែករបស់កូនភ្លោះទាំង2 ស្រែកប្រកែក
« ខ្ញុំមិនព្រម .. ស្អីគេ លោកប៉ាអោយខ្ញុំរៀបការជាមួយនិង ក្មេងឆ្កួតនិង ? » កំលោះសង្ហា កូនច្បងត្រកូល វ៉ាង កំពុង ងផបឈរតវ៉ា ជាមួយឪពុក ដែលហៅគេពីក្រុមហ៊ុនទាំងប្រញាប់គឺដើម្បីប្រាប់រឿងនេះ
« មែនហើយលោកប៉ា .. នេះជារឿងធំណាស់៎ !» អុីហ្វាង ក៍បហរកែក បំណងមិនយល់ស្របដូចគ្នា
« តែ ប្អូនគេជា omega ទន់ខ្សោយ .. ប៉ានិងម៉ាក់ ក៍ធ្លាប់ ចិញ្ចឹមមើលថែគេ ពេលនេះលោកប៉ាគេក៍មិនស្រួលខ្លួននោះទេ ទើបថា ចង់ ចាត់ចែងរឿងគ្រប់យ៉ាង
« តែខ្ញុំមិនព្រម .. ក្មេងស្អីតោងអោយស្អិតដូចតុកកែ !» នាយក្រាស់ ប្រកែក បន្ទាប់ពីស៊ាវចាន់ ទៅ អាមេរិក មិនប៉ុន្មានឆ្នាំក្រោយមកគេក៍ត្រលបើមកវិញជាមួយរូបរាង ធំពេញរីបរាង កាលនោះ នាយកម្លោះទាំង2 ទើបតែចូល សកលវិទ្យាល័យ តែថា ចម្លែកពេលដែលអ្នកដែលគ្រប់គ្នា គិតថា ស៊ាវចាន់និងស្និតស្នាលគួរជា អុីហ្វាង តែថ្ងៃណាក៍ស៊ាវចាន់រត់តាមពីក្រោយអុីបូ រហូត
( បងបូ .. មកជួយអូនរើសខោអាវនេះទៅមើល !) សម្លេងតូច កំពុងទាញនាយកម្លោះក្នុងផ្សារទំនើបតែគេចង់តែគេច
( ទិញអីក៍ទិញទៅ ... ឆាប់ហើយអាលទៅវិញ ) អុីបូ មិនចងើមានរឿងណាមួយពួកគេក៍ធំៗអស់ទៅហើយ
( ក៍បានចឹងអូនយក2 នេះហើយណា៎ .. អរគុណបងប្រុស ) សម្លេងតូចយកចិត្តនាយកម្លោះ ដែលតាមចិត្តគេ សាងការខកចិត្តអោយម្នាក់ទៀតដែលតាមមើលរហូត
( អូនផ្លាស់ប្តូរហើយ ស៊ាវចាន់ ) អុីហ្វាង
ទោះជាគេនៅមិនដល់3 ខែពិតមែនតែ គ្រប់គ្នា ហាក់មិនចង់អោយនាយតូចត្រលប់ទៅវិញទេ ជាពិសេស គឺ សមីខ្លួនដែលមិនចង់ទៅ
បច្ចុប្បន្ន
« តើអ្នកណាសាង ការចាប់ផ្សំនេះឡើង ?» អុីបូ និងអុីហ្វាងសួរដំណាលគ្នា
« គឺ .. គឺ សមីខ្លួនគេ !» អុីហ្វាង លឺ ភ្លាម ក៍សឹងដួលទាំងជំហរទៅហើយ .. សមីខ្លួនជាអ្នកចង់រៀបការ .. ជាមួយបងប្រុសគេចឹងឬ ?
« ឆ្កួតហើយ .. ខ្ញុំមិនព្រម !»អុីបូ នៅតែប្រកែក
« ចាត់ទុកថា អាណិតប្អូន .. ឯងក៍ដឹងថាគេស្លូតបូតនិង ខ្សោយកំរិតណា៎ !»   លោកវ៉ាងបញ្ជាក់ម្តងទៀតហាក់ដូចដាក់ សម្ពាធ ដោយប្រយោលទៅកាន់ អុីបូ
« កូនបូ ធំហើយ អាយុ 26 ឆ្នាំហើយ .. ល្មមចេះគិតហើយមែនទេ ?» បន្ថែមដោយអ្នកស្រីវ៉ាងម្នាក់ទៀតធ្វើអោយគេទាល់ ព្រោះអ្នកណាក៍ដឹងថា កូនភ្លោះកម្លោះសង្ហានេះ គោរពស្រលាញ់ ប៉ាម៉ាក់ ជាងអ្វីទៅទៀត.
1 ខែ កន្លងផុតទៅ ..
ហាងសម្លៀកបំពាក់មង្គលការ
« ស្អាត ..!» សម្រាប់ កូនក្រមុំវាអាចនិងជាពាក្យសរសើរអោយរំភើបតែសមហរាប់ ស៊ាវចាន់គឺមិនមែនទេ ព្រោះតែ អ្នកឈរពីមុខគេមិនមែនជា កូនកម្លោះឡើយ
« ខ្ញុំក៍ដឹងថា ស្អាតហើយបានយកឈុតនេះ !» ស៊ាវចាន់ និយាយទាំងមិនមើលមុខអុីហ្វាង
« ហេតុអីអូនចង់រៀបការជាមួយបងប្រុស ?» អុីហ្វាង
« សួរល្ងង់ៗ .. ខ្ញុំស្រលាញ់គាត់ទើបចង់រៀបការជាមួយគាត់ !» ស៊ាវចាន់ តបទៅ អុីហ្វាងតាមដោយកញ្ចក់ ពេលគេកំពុងតែ ដោះគ្រៀងខ្លះចេញពីខ្លួន
« តែអូនក៍ដឹងថា គាត់ មិនបានស្រលាញ់អូនទេ !» សម្តីរបស់ អុីហ្វាង ធ្វើអោយនាយតូចខឹងឡើងមកទាំងងាកមកទះកំភ្លៀងគេទៀត
ផាច់
« កុំនិយាយពាក្យនេះអោយខ្ញុំលឺទៀត !» ស៊ាវចាន់
« ហេតុអីក៍អូនប្រែប្រួលយ៉ាងនេះ ? អូនមិនចាំទេឬ ថា អ្នកណាដែលនៅការពារអូនមករហូត »
« ចាំ .. តែមនុស្សដែលខ្ញុំស្រលាញ់គឺ អុីបូ !»ស៊ាវចាន់ មើលទៅ អុីហ្វាង មិនមែនគេមិនដឹងមិនយល់ទេ តែវាជាការពិតបន្ទាប់ពីមកលេងត្រកូលវ៉ាងកាលពីប៉ុន្មានឆ្នាំមុនមកគេដឹងថាគេខ្លួនឯងលង់ស្រលាញ់អុីបូ ដែលជា type របស់គេ ទើបគេ សុំលោកប៉ាគេអោយសម្រេចបំណងប្រាថ្នានេះ ...
ចំណែកអុីហ្វាង កាន់តែឈឺ ចិត្តទើបពេលគេត្រលប់មកវិញ មិននិយាយរកអ្នកណាទាំងអស់ ..
« លោកប៉ា !» អុីហ្វាង
« មានអីមែនទេកូន ?» លោកវ៉ាង
« ខាងកោះបាន ផ្តល់ពត៍មានថាមានពួកឆ្លៀតឪកាស ចង់លួយ បំផ្លាញកោះ .. កូនចង់ទៅមើល ម៉ារយះ !» អុីហ្វាង
« អៅ .. តែនេះជិតដល់ថ្ងៃ បងកូនរៀបការហើយណា៎ !» លោកវ៉ាង
« តែនោះជាមុខជំនួញគ្រួសារយើងណា៎ ប៉ា .. ណា៎មួយ ស៊ាវចាន់ ខ្ញុំក៍ស្គាល់ តាំងពីតូច វាមិនជាអ្វីប្លែកទេ !» អុីហ្វាងនិយាយហើយក៍ទៅរៀបចំសម្លៀកបំពាក់ ទោះជាងឿងឆ្ងល់ តែ លោកវ៉ាងអ្នកស្រីវ៉ាងអាចយល់តិចតួច ព្រោះពីក្មេង អុីហ្វាងស្និតជាមួយនិងស៊ាវចាន់ ខ្លាំងណាស់ .. គាត់ ក៍គិតថា កូនប្រហែលកាត់ចិត្តដូចគ្នា .. អុីបូត្រលប់មកពីក្រុមហ៊ុនវិញក៍មិនទាន់ ប្អូនប្រុស គេក៍ឆ្ងល់ដូចគ្នា ថា ហេតុអី អុីហ្វាងប្រញាប់យ៉ាងនេះ បើ នៅតែ 2 ថ្ងៃទៀតគេរៀបការហើយ ! បើនៅចូលរួមសិនមិនបានឬ ?
ខនដូរ ..
តឺត .. តឺត
« អាឡូ ! »
« រួចរាល់ហើយចៅហ្វាយ !»
« ល្អ.. រៀបចំកប៉ាល់ .. យើងនិងទៅដល់ មិនយូរនេះទេ !» អុីហ្វាង ទំលាក់ ទូរស័ព្ទចោលលើពូកដើយមិនខ្វល់ មុននិងចូលទៅ ក្នុងបន្ទប់ដូរសម្លៀកបំពាក់..
« បងមិនជឿ ថាបងកែប្រែចិត្តអូនមិនបាន ..
ភូមិគ្រិះស៊ាវ
ថ្ងៃបន្ទាប់គ្រប់គ្នា កំពុងរៀបចំ ពិធី យ៉ាងគក្រឹកគ្រែងតែ បែរជាមានការឆោរឡោរពីសំណាកៀមេដោះ ..
« លោកម្ចាស់ !» មេដោះ
« មានការអីមែនទេ ?» លោកស៊ាវ
« អ្នកប្រុស ... អ្នកប្រុស បាត់ខ្លួនហើយ !» មេដោះ
« ហា៎ ថាមិច ? » លោកស៊ាវ
« គឺ ខ្ញុំមិនដឹងទេ លោកម្ចាស់ ធ្វើយ៉ាងមិចទៅ ?» មេដោះ
« ធ្វើយ៉ាងមិច ? ពិធីចាប់ផ្តើមស្អែកហើយ ពន្យាពេលក៍មិនបាន .. » លោកស៊ាវ
តឹង .. តឹង
សារបានបញ្ជូលមកក្នុងលេខលោកស៊ាវ
#កូនសុំទោស_តែបើលោកប៉ាចង់អោយកូនរៀបការនោះចឹងអោយបងប្រុសរៀបជំនួសទៅ
« ថាមិច?» លោកស៊ាវ ជ្រួញចិញ្ចើម ហើយមើលមុខមេដោះ ...
« ចាំខ្ញុំអោយគេជួយតាមរកអ្នកប្រុស !»
កោះស្នេហ៍ ..
រាងតូចច្រលឹងងើបដឹងខ្លួនទាំងឈឺក្បាល.. គេក្រឡេកមើលជុំវិញដោយការភាន់ភាំងជាពិសេសគឺ បន្ទប់ទាំងមូលមានតាំងរូបគេពីក្មេងទាំងអស់ ..
« ទីនេះជា ? ហ្ហើយ ? ច្រវ៉ាក់ ?» ស៊ាវចាន់មើល ទៅករជើងដែលត្រូវច្រវ៉ាក់ ដាក់ ជាប់ ទ្វារក៍បើកឡើងជាមួយ រូបរាងខ្ពស់ស្រឡះរបស់ អុីហ្វាង
« អូនដឹងខ្លួនហើយ ?» អុីហ្វាង ដើរមកដាក់ បង្គុយនៅចុងគ្រែ យកដៃស្ទាបតាមជើងស្រឡូនក្នុងឈុតគេងយប់របស់ខ្លួន
« លែង.. ទីនេះជាកន្លែងណា?  មិចលោកដាក់ ច្រវ៉ាក់ខ្ញុំ !» ស៊ាវចាន់ស្រែកដាក់ នាយក្រាស់ដែលប្រើក្រសែភ្នែកកំណាចមើលមកកាន់គេ
« ទីនេះជាកន្លែងផ្ទាល់ខ្លួនរបស់បង .. !» អុីហ្វាង និយាយហើយក៍ត្រូវងាកមុខទៅម្ខាងពេលបាតដៃតូចរហ័សទះគេភ្លាម
« លែង... លោកក៍ដឹងថា ថ្ងៃស្អែកខ្ញុំត្រូវរៀបការ !» ស៊ាវចាន់
« បងដឹងទើបបងយកអូនមកទីនេះ !» អុីហ្វាងយកអណ្តាលទល់ថ្ពាល់ ហើយងាកមកសម្លឹង ស៊ាវចាន់
« ហេតុអីក៍លោកធ្វើបែបនេះ ... បើ អុីបូដឹង គាត់ និងស្អប់ លោក !» ស៊ាវចាន់ តវ៉ា
« មួយម៉ាត់ ក៍បងប្រុស ពីរម៉ាត់ក៍បងប្រុស ... បងក៍ចង់ដឹងដូចគ្នា ថា បងប្រុស និងធ្វើបែបណា បើអនាគត ប្រពន្ធ ជាប្រពន្ធ របស់ប្អូនប្រុសមុននោះ !» គ្រាន់ តែ អុីហ្វាង និយាយចប់ ស៊ាវចាន់ ក៍ចាប់ផ្តើមភិតភ័យស្ទុះខ្លួនថយចេញ ..
« អត់ទេ ... លោក .. លោកចង់ធ្វើអី !» ស៊ាវចាន់ ត្រដុសជើងខិតឡើងទៅលើតែវាមិនអាច ទៅណាបានទៀតព្រោះច្រវ៉ាក់ជើងដែលជាប់គេ
« ហឹស .. ពីមុន អូនហៅ បងថា បង ... ពេលនេះហៅថា លោក.. តែបន្តិចទៀតអូនប្រហែលប្តូរជាហៅលោកប្តីក៍ថាបាន !» អុីហ្វាងទាញកន្រ្តាក់អាសាមី ចេញ.. អារម្កណ៍ខឹងនិងស្រលាញ់ កំពុងច្របូកច្របល់ក្នុងខ្លួនរបស់គេពេលនេះ .. គេសម្លឹងមើល រាងតូចជើងស្រឡូនដែលទាក់ទាញតាំងពីគេចូលមកម្លេស
« អត់ទេ .. លែងអាឆ្កួត .. ហឹក អត់ទេ.. ជួយផង .. អ្នកណាក៍បានជួយផង !» ស៊ាវចាន់ ស្រែក និងព្យាយាមទាញ កន្រ្តាក់ ច្រវ៉ាក់ តែមិនបានផល សាងកាតញញឹមសមចិត្តអោយអុីហ្វាងដែលដើរទៅរកគេ ទាំងទាញសងខាងចុះមកនៅ កណ្តាលគ្រែ ហើយទ្រៀបពីលើតែបង ..
« ទីនេះជាកន្លែងរបស់បង.. គិតថា មានអ្នកណាហ៊ានលូកលាន់រឿងប្តីប្រពន្ធយើងនោះ ?» អុីហ្វាង យកបបីរមាត់ ត្រដុះតាមផ្ទៃមុខតូចដែលកំពុងយំឡើងញ័រខ្លួននិង ដៃ ដែលលូកតាមអាសាមី ចូលទៅ ចាប់ក្រសោបដើមទ្រូងដូចក្មេងស្រី
« អាស៎ .. លែងទៅ អុីហ្វាង .. ហឹកកុំអី .. អាស៎ !អឹម !» បបូរមាត់តូចប្រឹងតបតរ ខណះដៃត្រូវបានលើកខ្ពស់ក្បាល
« ក្រអូប... !» អុីហ្វាងមិនខ្វល់ និង ការស្រែកតវ៉ា គេចាប់ ហែកអាវ សាមីរបស់ ស៊ាវចាន់.. បង្ហាញរាងតូចសរខៃ ធ្វើអោយគេលេបទឹកមាត់ ផ្សើមបំពង់ករ
« អត់ទេ ... ខ្ញុំស្អប់លោក .. ចេញទៅ កុំ !» ស៊ាវចាន់ ញ័រអស់ ទាំងខ្លួនថែមព្យាយាមរើ បំរះពេលខោជើងខ្លី ត្រូវ ទាញ ផុត ជាប់ និង ច្រវ៉ាក់ ទៅវិញ ...
« ស៊ូច ...បងនិងថ្នមអូន ... អូនត្រូវចាំថា បងទើបជាប្តីរបស់អូនស៊ាវចាន់ !» បបូរមាត់ក្រាស់លេបត្របាក់បបូរមាត់ស្តើងម្តងទៀត បឺតជញ្ជក់ខ្លាំងៗ ហាក់ដូចជា ដាច់ដាបពីណាមកទាំងកម្រោលចូល ដៃមាំព្យាយាមអង្អែលតាម ដងខ្លួនស្រលូន ចំនែករាងតូចដោយដៃត្រូវគេចាប់ជាប់ទើបព្យាយាម រើបំរាស់ យកជើងធាក់គេចេញ តែកំលាំងស្រមោចទៅធ្វើអីបាន មនុស្សប្រុសមាឌធំក៍បាន យកជើងរបស់ច្លួនសង្កត់ជើងដែលរើមិមឈប់នោះ
« លែង យើងអាឆ្កួត .. អារោគចិត្តហឹក ... យើងជាបងថ្លៃឯង !» រាងតូចស្រែកជេរព្រោះកំហឹងកើនមកពេលគេមិនស្តាប់ពាក្យអង្វរករទៅហើយ ..
« រោងគចិត្ត ? ហឹស បងនិងរោគចិត្តតាមសម្តីអូនក៍បាន !» វា ដូចជា ម្ជុលចាក់បេះដូងរបស់គេពេលមនុស្សដែលគេស្រលាញ់ បែរជាជេរស្តីគេគ្រប់បែបយ៉ាង .. ដៃមាំបានទាញជើងស្រឡូនម្ខាងមកដាក់ លើស្មារនិង ញញឹមកំណាចដាក់រាងតូចដែលកំពុងភ័យនិងអ្វីដែលបានឃើញ
« អូនឃើញទេ ... វា ជារបស់អូនហើយ !» អុីហ្វាង ទាញ ភាពរឹងមាំរបស់ខ្លួនមកជន្លរនិងភាពទន់ខ្សោយរបស់រាងតូចតែគេខឹងចិត្តដែលនាយតូច ហាក់ស្អប់ខ្ពើមគេទើបគេ មិនចង់ថ្នាក់ថ្នមលើកដំបូងនេះអោយល្អដូចពាក្យគេនិយាយឡើយ
« អត់.. អត់ទេ អា៎ ឈឺ .. ហឹក ឈឺណាស់ !» ស៊ាវចាន់ ស្រែកមួយ ទំហឹង.. អួលឡើងចំហរមាត់ បើកភ្នែកព្រឹមៗ ..
« អាស៎ តឹងណែនណាស់ .. !» នាយក្រាស់ អោនទៅថើប តាម ផ្ទៃមុខស្រលូននិង តាម ដោយករ សរខ្ចីតែ ផ្នែកខាងក្រោមកំពុងរង្គើរចេញចូល
« ហឹក .. តិចៗ ឈឺ.. យើងឈឺ !» រាងតូច ស្រែកយំទាំងប្រាប់អ្នកសម្រុកទាំងកម្រោល ក្រែងថា និងថ្នមគេមិនអញ្ចឹង
« មិន.. អឹស.. សឺត ស្រួលណាស់ !» រាងក្រាស់ ចាប់ជើងទាំងពីររបស់រាងតូចដាក់លើស្មារសម្រុកមួយទំហឹងខ្លួនធ្វើអោយម្រាមតូចដែលកំពុងទប់អារម្មណ៍ឈឺចាប់ ត្រូវស្រវាអោបករគេ លោទៅថើបបូរមាត់ រាងក្រាសើ បន្លប់ការឈឺចាប់ និងភាពរោលរាលដែលនាយក្រាស់ បំពេញអោយ ...
« អាស៎ តិចៗ ទៅ គ្មានអ្នកណាដណ្តើមទេរ!» រាងតូចពេលនេះកំពុងផ្កាប់មុខ និងខ្នើយស្រែកថាអោយអ្នកសម្រុកមិនគិតហត់ទាំងគេស្ទើរដាច់ខ្យល់ស្លាប់ទៅហើយ
ផាច់ ....
« អាយ មិចក៍វៃ !» ស៊ាវចាន់ងាកមុខមកទប់ចង្កេះប៉ាវខ្សាច់ខាំមាត់ថាអោយគេ តែអ្នកកម្លោះមិនខឹងទេ បែរជាមើលឃើញថា ជាភាពរោលរាលសិចសុីរបស់ រាងតូច
« គឺ ខ្នាញ់ណាស់.. អាស៎ អា៎ ជិតដល់ហើយ !» រាងក្រាស់ ចាប់ត្រកៀកសាយ កម្រើកកាន់តែខ្លាំងធ្វើអោយមានសម្លេងថ្ងូរពេញបន្ទប់ មុននិង គេកន្រ្តាក់ខ្លួនបញ្ជូលគ្រប់យ៉ាងក្នុងកាយតូច
« ហឹក ... អត់ទេ .. កុំបញ្ចូលវាអី !» ស៊ាវចាន់ ប្រឹង វាថយចេញពីភាពរឹងមាំតែគេចាប់ត្រគៀកជាប់មុននិងកម្រើកខ្លួនបន្ត ទឹក ..
« កូនបង... និងត្រូវទៅក្នុងពោះរបស់អូន! » រាងក្រាស់ និយាយទាំងមិនចាំរាងតូចឆ្លើយតប ទាញផ្ទៃមុខរលោងមកថើបបំបិតមាត់ .. អ្នកដែលត្រូវគេរុករានកាយបានត្រឹម ខ្ញាំពូកឈឺចិត្តដែលត្រូវអ្នកគេមិនស្រលាញ់ មកធ្វើបែបនេះ ... តែសំខាន់គេកំពុង រកវិធីណាអោយបានចាកចេញមុនសិន .
« ហឹក ឈឺជើងណាស់ អុីហ្វាង !» រាងតូច យកដៃអោបករអ្នកកំលោះទ្រហោយំក្បែរត្រចៀកគេ សាងការចម្លែកចិត្តបន្តិចតែ ពេល ក្រឡេកមើល ជើងតូចក៍ឃើញ ក្រហមជាំទើប រាងក្រាស់ ដកភាពរឹងមាំចេញនិងចុះពីគ្រែដើរមកយកសោរនៅនិងថតទូរដើរទៅ ចាក់សោរច្រវ៉ាក់អោយរាងតូច.. ទោះជា ស៊ាវចាន់មានសេរីភាពហើយក្តីតែគេដឹងថាមិនទាន់អាចរត់រួចទើបអង្គុយឈីជើងទាំងអាក្រាតកាយ ធ្វើជា ឈឺចាប់និងមុខរបួស
« ឈឺ ខ្លាំងទេ ?» អុីហ្វាង ឡើងលើគ្រែវិញ ទាញជើងតូចមក មើលទាំងងើយមើលមុខតូចដែលយំ ..
« ហឹម .. ឈឺ អាស! តិចៗ !» ស៊ាវចាន់ស្រែកទាំងភ្ញាក់ព្រើតពេលរាងស្តើងត្រូវហោះមកច្រកគៀវហើយភាពរឹងមាំក៍លូនចូលដូចគ្នា
« សុំទោស ... សឺត អាស៎ !» អុីហ្វាង ចាប់ត្រគៀកសាយអោយកម្រើក នាយតូច ឆ្លាតរហ័សក៍អោបករអ្នកកម្លោះ កម្រើកដោយខ្លួនឯងមុននិងកន្រ្តាក់ខ្លួនទទួលយកគ្រប់យ៉ាង.. នាទីបន្ទាប់ក៍ត្រូវអុីហ្វាងបីយកទៅងូតទឹកសម្អាតខ្លួនហើយ បីមកគេងវិញទាំងមិនតបតរ អ្វីទេ ឬថា សន្លប់បាត់ពេលមកដល់ពូកទៅហើយ
« សឺត .. ប្រពន្ធបង!» អុីហ្វាងចុះមកយកថ្នាំទៅលាបលើរបួសនិង កន្លែងទន់ជ្រាយរបស់នាយតូចដែល កំពុងក្រហមជាំដូចគ្នាគេខ្លាចថា នាយតូចអាចនិងងើបមិនរួចតែក៍សមចិត្តពេលគេបានទទួលអ្វីដែលខ្លួនចង់បាន បន្ទាប់ពីលាបថ្នាំអោយស៊ាវចាន់ហើយ រាងក្រាស់ ក៍យក អាយឺត ខោជើងខ្លីមកពាក់ រួចឡើងទៅ ទាញ កាយតូចចូលក្នុងរង្វង់ដៃ ទាំងអោបថើប អស់ ចិត្តទើបគេងតាមដោយមិនដឹងខ្លួន ...