ភ្លោះស្នេហ៍ប្តូរកាយ

ភាគ9

#ភ្លោះស្នេហ៍ប្តូរកាយ
ភាគ 9
ពេលវេលា កន្លងផុតទៅយ៉ាងលឿន តហ្រឹម តែមិនប៉ុន្មានថ្ងៃក៍1ខែ កន្លងផុតទៅហើយ និយាយពីត្រកូលវ៉ាងហាក់មិនមានអ្វីចម្លែកទេ តែ បើនិយាយពីអ្នកនៅលើកោះស្នេហ៍ឯនេះពីមួយថ្ងៃទៅមួយថ្ងៃ ស៊ាវចាន់ កាន់តែមិនសូវនិយាយអ្វី តែមិនដែលឈ្លោះឬទាមទារអ្វីពីអុីហ្វាងរហូតគេចម្លែកចិត្តណាស់
« ស៊ាវចាន់ !» សម្លេងមាំហៅពីចំងាយគេកំពុងដើរមករកនាយតូចដែលឈរមើលសមុទ្រ
« មានអីមែនទេ ?» រាងតូចក្នុងឈុតខោជើងខហលីបង្ហាញជើងស្រឡូនរួមទាំង អាវសាមីស្តើង ពេើ ប៉ះពន្លឺព្រះអាទិត្រ ក៍បង្ហាញ រាងរៅ អោយឃើញ សំរាប់ជាចំណីភ្នែករបស់ មនុស្សទូទៅ តែទីនេះជាកន្លែងផ្ទាល់ខ្លួនម្ចាស់កោះតើអ្នកណាអាចទៅឃើញកើត ?
« បងដើររកអូនយ៉ាងយូរ ? មិចក៍មកនៅទីនេះប្រយ័ត្នឈឺ !» រាងមាំដើរមកកករសោបកាយតូចពីក្រោយគេមិនបានប្រកែកអ្វីទេ កែវភ្នែកងាកទៅសម្លឹងសមុទ្រដ៍សែនឆ្ងាយ
« គឺ ខ្ញុំចង់ស្រូបខ្យល់អាកាស .. អឺ លោកមានអីមែនទេ ?» ស៊ាវចាន់ ងាកករ បន្តិចពេលត្រូវបបូរមាត់ កក់ក្តៅតាមថើបដូចទម្លាប់
« គឺបងចង់នាំអូនទៅវិញ !» ាម្លេងវាចាចេញមកធ្វើអោយស៊ាវចាន់ទប់ដង្ហើមបន្តិចមុននិងបង្វិលខ្លួនមករកគេ ..
« ហេតុអី ..?»
« គឺ បងចង់អោយរឿងរបស់យើងមានគេដឹងលឺ .. ថាពេលនេះអូនជាប្រពន្ធបង !» អុីហ្វាង ប្រើខ្សែភ្នែកមុត មើលមករាងតូចដែលមិននិយាយអ្វីគ្មានអ្នកណាដឹងថាគេអ្វីដូចគ្នា .. ព្រោះគេជាអ្នកមានបំណងយករាងតូចមកនៅទីនេះ ហើយនៅសុខៗ ក៍ចង់យកត្រលប់ទៅវិញ
« ហឹម ...!» សម្លេងក្រហឹមបន្តិចមុននិងក្រសោបអោបចង្កេះមាំ បិទភ្នែក សំងំ ក្នុងរង្វង់ដៃមាំ ..
« បងនិងនាំអូនទៅបង្ហាញខ្លួន !» ក្រសែភ្នែក ដែលធម្មតា នឹងធឹងទៅហើយតែពេលនេះហាក់ កំពុង មានអ្វីបង្កប់ដោយគ្មានអ្នកណាដឹងឡើយ ។
ភូមិគ្រិះវ៉ាង
បើនិយាយពី រាងតូចនៅភូមិគ្រិះវ៉ាង មួយថ្ងៃៗ បង្វិលក្បាល ស្វាមី រហូតកើតជារឿងបែកធ្លាយអោយលោកម្ចាស់ វ៉ាង និង អ្នកស្រី វ៉ាង សង្ស័យ ..
« ហា៎ .. កូនភ្លោះ ? » អ្នកស្រីវ៉ាង
« បាទ ម៉ាក់ .. នេះ ស៊ាវអុីង !ជា ប្អូនភ្លោះរបស់ស៊ាវចាន់
« ងាប់ ហើយ .. មានរឿងបែបនេះទៀត ? តែអេ មិចក៍ដូចកូនចាន់ ខ្លាំងបែបនេះ ? សូម្បី តែឯង និងអុីហ្វាង ម៉ាក់ នៅ អាចបែងចែកបាន !» អ្នកស្រីវ៉ាង មើលរាងតូចដែលញញឹម ស្រស់ ហាក់ មិនដឹងអី
« មិនអោយដូចយ៉ាងមិច ? ពួកគេជាកូនភ្លោះណាអូន !» លោកវ៉ាងតវ៉ា បន្តិចតែ ក៍ស្ងាត់ពេលអ្នកស្រីវ៉ាងសម្លក់
« តែអូននិយាយពិតមែនណា៎ .. កុំភ្លេចថាអូនជាអ្នកចិញ្ចឹមកូនចាន់ 2 ឆ្នាំមុននិងគេ ទៅ អាមេរិក !» ចប់ សម្តីរបស់ អ្នកស្រីវ៉ាង ទាំងអុីបូ និង លោកវ៉ាងងាកមើល រាងតូចម្តងទៀត ..
« លោកម្ចាស់ អ្នកស្រី .. អ្នកប្រុស តូច ត្រលប់ មកវិញហើយ !» អ្នកបម្រើ ស្រែកប្រាប់ ទើបគ្រប់គ្នាត្រេកអរ រត់ទៅមើល ..
« អាប្អូនកំហូចមកវិញហើយ ?»  អុីបូ ក្រវីក្បាល មុននិង ទាញ ដៃប្រពន្ធអោយងើប
« ទៅណា !»
« ក្រែងចង់ ជួបបងប្រុស មិនអញ្ចឹង ? » អុីបូ សើច ដាក់ កាយវិការមិនដឹងរបស់ ប្រពន្ធ រួចគ្រាគេទៅ .. តាមពីក្រោយ ប៉ាម៉ាក់
« លោកប៉ាអ្នកម៉ាក់ !» អុីហ្វាង ញញឹម ដាក់ អ្នកមានគុណ
« អុីហ្វាង .. កូនទៅណាមួយ ខែនេះ ! ហា៎ .. កូន.. កូនចាន់ !» អ្នកស្រីវ៉ាងភ្លាត់ម៉ាត់ មើលទៅ ក្រោយខ្នងរបស់ កូនប្រុស គឺ រាងតូច យើងនោះឯង ដែលឈរធ្វើមុខមិនសម
« គឺ ថា កូន/ បងប្រុស !» អុីហ្វាងនិយាយមិនទាន់ចប់ផង ក៍ត្រូវឆ្កឹងពេលឃើញ មានរាងតូចម្នាក់ទៀតរត់ចេញមកកាត់ មុខខ្លួន រត់ទៅអោបអ្នកពីក្រោយ
« ប្អូន .. ប្អូនប្រុស  !» ស៊ាវចាន់ អោបប្អូនទាំងភ្ញាក់ផ្អើល មិចក៍គេមកនៅទីនេះ ?
« ហឹក បងប្រុស ទៅណា អូននឹកបងប្រុសណាស់ បងប្រុសធំ ថាតាមរកបងប្រុសមិនឃើញ !» អ្នកជាប្អូនយំសស្រាក់ ទូលពិតដាក់អ្នកជាបងដែលឆ្កឹងមិនកម្រើកតែជា អុីហ្វាងវិញទេគាំងនិយាយមិនចេញ
« មិចក៍ឯងនៅទីនេះ ... » រាងតូច ទាញ អ្នកជាប្អូនចេញ ហើយសួរសំនួរតាំងទឹកមុខមាំ
« គឺ ប៉ា .. អោយអូនមករៀបការជាមួយពូប្តី !»
« រៀបការ ?» ទាំងអុីហ្វាងនិង ស៊ាវចាន់ និយាយព្រមគ្នា តែទឹកមុខម្នាក់ៗវិញកាន់តែពិបាក ..
« ឈប់សិននេះជាស្អីនិង ?ស៊ាវចាន់ មានបងប្អូនភ្លោះ ?» អុីហ្វាង ងាកមើលមុខកូនភ្លោះដែលដូចគ្នា បើ អ្នកមិនចេះវិភាគ អាចនិងច្រលំ វាមិនខុសអីពីគេនិង អុីបូ ដែរនោះទេ
« អេ.. ពូនេះជាអ្នកណា ? មុខដូចជាពូប្តីមេស ? អរ ដូច អូននិងអាអុីងមែនទេ ? » រាងតូចជាប្អូនងាកមកមើល បងប្រុសខ្លួន
« បង យីងនៅឯណា? ឯងត្រូវទៅអាមេរិកវិញ .. ហេតុអីក៍ពួកគេធ្វើបែបនេះ !» រាងតូចជាបងប្រុស ទាញដៃប្អូនទាំងកម្រោលតែ អុីបូ ចូលមកឃាត់
« បានហើយ .. នេះប្រុងធ្វើអីនិង ?» អុីបូឃើញហេតុការណ៍មិនស្រួល
« អ្នកណាអោយឯងរៀបការជាមួយអុីបូ !» រាងតូចកាន់តែខឹង
« ហឹក បងប្រុស .. លែងអូន ! អូនឈឺ !»
« បានហើយ នេះគេជាប្អូននាយណា៎ !» អុីបូ
« ឯងត្រូវទៅ អាមេរិកវិញ ..ឆាប់ទៅរៀបចំខោអាវទៅ !»
« អត់ទេ អាអុីង .. ហឹក ពូប្តី ហឹក !» រាងតូចឈប់ សស្រាក់ មិនស្តាប់ តាម បងប្រុស ខ្លួន ..
« ឯងចង់ងាប់មែនទេ ហា៎ ស៊ាវចាន់ !» សម្លេងតូចបន្លឺឡើងធ្វើអោយគ្រប់គ្នាមើលមកគេ .. ទីបំផុតគេក៍និយាយចេញមកដោយខ្លួនឯង ..
« ស៊ាវចាន់ ?» អុីបូ អុីហ្វាង និង ប៉ាម៉ាក់ ពួកគេមើលកូនភ្លោះដែលឈ្លោះគ្នាជាពិសេសអ្នកជាបងកំពុងស្រែកដោយកំហឹងតែម្តង
« អត់ទេ .. អូនមិនទៅ , អាអុីង កាចណាស់ .. អូនមិនស្តាប់ តាមទេ !» ស៊ាវចាន់ យកដៃខ្ទប់ត្រចៀកស្រែក យំ មិនឈប់
« ងើបឡើង ... ឆាប់ទៅរៀបខោអាវទៅ , យើងនិងអោយលោកតា មកយកឯងទៅ !» អ្នកជាបងមិននិយាយអីច្រើនក៍អូសរាងតូចទាំង កម្រោល
« ឈប់ភ្លាម ...! នេះបានន័យថាមិច ? គេជា ស៊ាវចាន់ មែនទេ ?» អុីបូចូលមកឃាត់ និងមើលមុខអ្នកដែលខ្លួនគិតមករហូតថា ជា ស៊ាវចាន់ តែវាមិនមែន បែរជាក្មេងតូចដែល ប្តូរចរឹក ទៅវិញ ..
« អុីបូ .. គឺ ថា បងស្តាប់ខ្ញុំ...ព្រូស !» រាងតូចត្រូវអុីបូ ច្រានចេញពេលគេចាប់ដៃរបស់ខ្លួន ពេលគេងាកមកចំមុខនិងអុីហ្វាងក៍ប្រទះទឹកមុខសោះកក្រោះ .. មិនមែនទេជាទឹកមុខនៃការស្អប់ខ្ពើមទៅវិញ
« គួរអោយខ្ពើម .. នេះហ៊ាន យកឈ្មោះគេមកបន្លំរហូតទាំងខ្លួនឯងក៍ជាបងប្រុសគេចឹងឬ ?» អុីបូ ថាអោយទាំងគ្រានាយតូចមកចូលក្នុងរង្វង់ដៃ
« ហឹក .. ពូប្តីកុំថាអោយបងប្រុស !» ស៊ាវចាន់ យកដៃអោបរាងក្រាស់ ឈ្ងប់មុខនិង ដើមទ្រូងមាំ
« នេះ .. នាយបោកប្រាស់ពួកយើង ?» អុីហ្វាង ថាអោយស៊ាវអុីង
« ខ្ញុំ ...! ខ្ញុំ !» ពេលនេះ អារម្មណ៍របស់ ស៊ាវអុីង គឺ ពិបាកនិយាយ តែគេមានតែខាំមាត់ ប្រឈមមុខ
« អៅ អុីហ្វាង ទៅណាកូន !» អ្នកស្រី វ៉ាង ស្រែក ហៅ រាងក្រាស់ គាត់ មិននឹកស្មានថា មានរឿងដល់ ថ្នាក់ នេះតែពេលងាកមកមើល កូនប្រុស ធំគេ កំពុងអោបលួងលោមប្រពន្ធទៅវិញ
« ខ្ញុំខុសមែនទេ ? ទាំងខ្ញុំធ្វើដើម្បីគេ ?»
ជាច្រើនម៉ោងកន្លងផុតទៅ ..
អុីបូ ប្រកែកដាច់ខាតពហរោះពេលនេះ អ្នកគេរៀបការជាមួយជា ស៊ាវចាន់ពិតប្រាកដ សំខាន់គេមិនខ្វល់ទេថា រាងតូចជាអ្នកណាសំខាន់គេស្រលាញ់ អ្នកដែលគេរៀបការជាមួយ
« ឯងទៅវិញទៅ ! » ស៊ាវចាន់ លួចចូលមកក្នុងបន្ទប់ របស់ អុីបូ ពេលគេទៅ បន្តកាងារ របស់គេ
« ហេតុអីបងប្រុស !» រាងតូចនៅតែយំ មិនឈប់
« បងសុំទោស .. ដែលយកឈ្មោះឯងប្រើប្រាស់មករហូត .. តែពេលនេះបងជាស៊ាវចាន់ .. ឯងគឺ ស៊ាវអុីង .. បើឯងមិនទៅវិញ ឯងនិងស្លាប់ណា៎ !» ស៊ាវអុីង កាន់ដៃប្អូនប្រុស
« ចាំ អូន.. គិតសិន !»
ស៊ាវអុីង លប ចេញមកវិញ ទៅ បន្ទប់ មួយទៀត តាមដែល អ្នកស្រីវ៉ាងបានរៀបចំអោយ គ្រាន់ តែបើកទ្វារចូលមកក៍វ៉ាក់អឺនិង អ្នកដែលដែលអង្គុយចុងគ្រែែតម្តង
« អុី..អុីហ្វាង!»
« នេះ បោកប្រាស់ បន្លំមិនអស់ចិត្តមែនទេ បានជាទៅចង់អោយដៃគេនៅបន្ទប់ប្តីប្រពន្ធគេទៀត ! » អុីហ្វាង
« លោកនិយាយអី ? ចេញពីបន្ទប់ខ្ញុំទៅ !» រាងតូចដឹងថាអ្នកពីមុខកំពុងខឹងទើបគេមិនចង់និយាយអ្វី
« យ៉ាងមិច ? ឬ យើងនិយយមិនពិតហា៎ !» អុីហ្វាង ដើរមកចាប់ដើមដៃរបស់ ស៊ាវអុីង ទាំងកំហឹង ទឹកមុខរបស់គេមាំ និង ឃោឃៅ .. ដៃដែលកំពុងចាប់ នោះសង្កត់ខ្លាំងៗ ធ្វើអោយទឹកមុខរបស់ រាងតូចប្តូរដូចគ្នា
« ត្រូវហើយ .. បើកុំមកពីលោក .. អ្នកដែល អុីបូត្រូវរៀបការជាមួយគឺខ្ញុំ .. ម្លេសពេលនេះ លោកអាចនិងបានស៊ាវចាន់ ជាប្រពន្ធក៍ថាបាន តែលោកភ្លឺខ្លួនឯងតើ .. យ៉ាងមិចដែរ ចុងក្រោយមនុស្សលផកស្រលាញ់នៅតែជាប្រពន្ធបងប្រុសលោក !» សម្តីញុាំងៗ មិនចេះខ្លាចត្រលប់មកវិញតែពេលនេះមិនដូចកាលនៅលើកោះទេព្រោះគេគួរតែដឹងហើយថាអុីហ្វាង មិនធ្វើបាបគេកាលនោះព្រោះអ្វី
« នេះហ៊ានតំលើងសម្លេងដាក់យើងមែនទេ !» អុីហ្វាង ចាប់ ចង្ការរបស់រាងតូចដែលមានមុខដូចនិងមនុស្សខ្លួនស្រលាញ់ .. សំខាន់ កំហឹងក្នុងខ្លួនគេពុះកញ្រ្ជោលឡើងពេលមើលឃើញទឹកមុខញញឹមបញ្ឈឺចិត្ត
« លែង .. ឬ ខ្ញុំនិយាយមិនពិត? ទោះជា ខ្ញុំត្រូវលោកសម្លាប់ពេលនេះក៍ខ្ញុំនៅនិយាយដូចដើម ថា លោកគ្មានថ្ងៃបានស៊ាវចាន់ជាប្រពន្ធទេ ..!» ស៊ាវអុីង
« ល្អ .. បើយើងគ្មានថ្ងៃបាន ស៊ាវចាន់ .. ចឹងឯងក៍ដូចគ្នា កុំភ្លេចថា ឯងមានមុខដូចស៊ាវចាន់ ពិតមែន.. តែ យើងមិនបានស្រលាញ់ឯងទេ !» អុីហ្វាង ញញឹមចុងមាត់ សាងការភ័យខ្លាចអោយរាងតូចមុននិងត្រូវទាញក្រវែងទៅលើគ្រែ
« លោកចង់ធ្វើអី .. អាយ.. អត់ទេ .. ចេញ .. ជួយ ជួយអឹម .. អឹម !»
ដឹប ដឹប
សម្លេងតូចត្រូវបំបិតដោយដៃរបស់ រាងក្រាស់ ម្ខាងមុននិងមាន ដៃមាំម្ខាងទៀត ចាប់ ហែក អាវសាមីដោយកំលាំងខ្លាំងធ្វើអោយសាច់ ក្រណាត់ កកិតនិង ស្បែកសររហូត សាង ស្នាមក្រហម ..
« គ្មានអ្នកណាមកជួយឯងទេ .. ហឹសបើឯងចង់ស្រែកមែន ក៍ល្អគេនិងបានចូលមកឃើញថា ពីរនាក់យើងឈានដល់ កំរិតណាស់ .. រាងកាយឯងគួរអោយខ្ពើមរអើម របៀបណា៎ !» អុីហ្វាង ថាអោយស៊ាវអុីង រហូតអ្នកស្តាប់ គាំងនិយាយមិនចេញ បានត្រឹមខាំមាត់ ងាកទៅម្ខាង តែភាពព្រងើយកន្តើយនោះធ្វើអោយអុីហ្វាងកាន់តែមានកំហឹងផ្ទុះឡើង ទើបនាំខ្លួនចូលទៅរករាងតូចទាំងកម្រោលនិងព្រៃផ្សៃ
« ហឹក ... !» ទោះជា ឈឺចាប់ ខ្លាំងបែបណា ក៍រាងតូចមិនស្រែកមិននិយាយអ្វីទាំងអស់ សុខចិត្តអោយម្ខាងទៀត បំពានរាងកាយគេរហូតអស់ចិត្ត
« ហឹស.. ឆ្លាត... យើងចូលចិត្ត !» អុីហ្វាងញញឹមពេលដែលរាងតូចមិនតបតរ តែគេបែរជាមានអារម្មណ៍ស្រណុកដូចគ្នា.. បាតដៃមាំអង្អែលលើស្បែកសររលោងកាលពីប៉ុន្មានថ្ងៃមុនជាការប៉ះពាល់ដោយក្តីស្រលាញ់ តែពេលនេះជាការប៉ះពាល់ ដោយក្តីស្អប់ខ្ពើម កំហឹង ការបោកប្រាស់ទៅវិញ
« អាស៎ ឈឺ !» សម្លេងញ័រទទ្រើកជាមួយកាយដែលញ័រព្រោះកន្លែងទន់ជ្រាយត្រូវលូកលាន់ដោយមិនបានត្រៀមខ្លួន
«ត្រឹមម្រាមដៃរឹតដល់ពិននេះហើយ ..!» រាងក្រាស់ ងើបមក មើលមុខតូចដែលរមួល ឡើងក្រហម .. ដៃទាំងសងខាង កំពុងខ្ញាំកម្រាល ដោយអារម្មណ៍ហោះហើរ ..
« ឆាប់.. ឆាប់ធ្វើវាទៅ អាស៎ អា៎ .. !» សម្លេងស្រួយនិយាយទាំងញ័រ ..
« ឯងដូចជាក្តៅជាងយើងទៅទៀត !» ម្រាមដៃវែងមាំកំពុងរុករានកន្លែងទន់ខ្សោយធ្វើអោយនាយតូចទ្រាំមិនបានរហូតខាំមាត់ ទប់សម្លេងអាម៉ាស
« អឹស.. !» ខ្យល់ដង្ហើមដកសឹងមិនដល់គ្នា តែមិនដល់1នាទី ផង គេក៍ត្រូវ គាំងពេលមានភាពរឹងមាំសម្រុកចូលយ៉ាងព្រៃផ្សៃ និងធ្វើ ចលនាភ្លាមៗ
« អឹស.. ចង្រៃយ៎ .. !» អុីហ្វាង ស្បថឡើងមកពេលដែល តម្រូវការជោរជន់ . ជាពិសេសគេពិតជាមិនទាន់អស់ចិត្តនៅឡើយ
« អាស៎ .. បានហើយ .. ខ្ញុំហត់ !» ម្រាមស្រឡូនទប់ចង្កេះមាំដែល កម្រើកចេញចូលមិនអាក់ សូម្បី បន្តិច ខ្លួនប្រាណគេពេញដោយញើស និង កម្តៅ ម្រាមមាំ ចាប់ ច្បារដើមទ្រូង សរមានសាច់ពើតៗ ដូចជា ដុតរោល អារម្មណ៍អោយកើនឡើង រហូត លឺតែសម្លេងថ្ងូរតិចៗ និង សម្លេងសាច់ប៉ះគ្នា រំងំក្នុងបន្ទប់នេះ
« អាស៎ សឺត ស្រួលណាស់! ស៊ាវចាន់ !» ទឹកភ្នែកដែលកំពុងស្រក់ មិនមានសម្លេង ធ្វើអោយ ដៃដែលចាប់ ដើមដៃមាំទម្លាក់ចុះ និង ងាកមុខគេច ទៅម្ខាងមិននិយាយមិនស្រែកសុំអង្វរគេទេ .. មានតែ បិទភ្នែកទទួលវា មុននិង ភាពងងិតចូលមកគ្របដណ្តប់កែវភ្នែកនោះ ។
ព្រឹក ថ្ងៃថ្មី ..
ស៊ាវអុីងដឹងខ្លួននៅទៀបភ្លឺតែគេដឹងថាបន្ទប់នេះមានតែគេម្នាក់ដែលមានតែរាងកាយអាក្រាត ទើបគេ ទាញភួយមកគ្រប់ពីលើ
« សូម្បីតែភួយក៍មិនអាចទាញគ្របអោយយើង ? នេះគេធ្វើបែបនេះមកលើយើងដោយរបៀបណា៎ !» ទឹកភ្នែកហូរជោជន់ដោយស្ងប់ស្ងាត់ទើបគេសំងំគេងបន្តិចទៀតប្រមូលកំលាំងកាយទៅខាងក្រោម
តុអាហារ .
« អូនសម្លាញ់ញុាំទៅ !» អុីបូ ដួសម្ហូបបញ្ចុករាងតូច ជាការធម្មតាទៅ ហើយតែសម្រាប់ អុីហ្វាង និង ស៊ាវអុីង គឺ មិនធម្មតាទេ
« ខ្ញុំឈប់ញុាំហើយ !» អុីហ្វាង និយាយហើយក៍ងើបចេញ
« នេះគេកើតអីមួម៉ៅទាំងព្រឹក !» លោកវ៉ាង
« និយាយ ចឹង ក្មួយ .. មកជាមួយកូនអុីហ្វាង យ៉ាងមិច ? » អ្នកស្រីវ៉ាង
« អឺ .. គឺ ថា ជួនអី ខ្ញុំត្រូវសត្រូវតាម .. ទើបបានគាត់ជួយ !» ស៊ាវអុីង គេចមុខនិយាយតែ អុីបូដឹងថា នេះជាពាក្យកុហកគ្រាន់ តែគេមិនចង់និយាយប៉ុណ្ណោះ
« ចុះហេតុអី នាយប្រើឈ្មោះស៊ាវចាន់ ? កុំនិយាយថា លោកប៉ា នាយមិនដឹងណា?» អុីបូ ប្រើទឹកមុខកំណាចជម្រិតសួរ
« អូយ.. ឈឺ .. ឈឺក្បាលណាស់ !» រាងតូច ស្រែកភ្លាមធ្វើអោយទាំងអស់គ្នា
« អូនសម្លាញ់ កើតអី !» អុីបូ