PHR GOTHIC ROMANCE: The Wolf & The Beauty

Chapter Three

BINAYBAY ni Aurora ang madamong daan pasulong. It was getting dark. She was scared out of her wits. Hindi niya ininda ang paghampas ng matatalas na damo sa balat niya. O kung ano mang panggabing hayop ang madadaanan niya. Hindi niya rin alam kung saan patungo ang tinatakbo niya. Kahit munting landas ay wala siyang maaninag. Siya ang gumagawa ng landas sa pamamagitan ng pagdausdos sa mga damo, dawag, at siit.

She was safe.

For now.

Hindi niya alam kung gaano siya katagal na tumatakbo at kung gaano na siya kalayo mula sa pinanggalingan niya. She kept on moving fast. Naroong masubsob at matapilok siya sa mga ugat ng kahoy sa gitna ng dilim. Kapagkuwa'y nakarinig siya ng lagaslas ng tubig. Sandali siyang huminto. Daloy ng tubig ang naririnig niya. Mas o menos ay ilog mula sa bundok patungo sa dagat.

She stopped on her tracks. Maingat siyang nangunyapit sa bawat mahawakan niya. Sinusundan ang ingay ng lagaslas ng tubig. Hanggang sa maaninag niya ang isang bahagi ng tulay sa itaas. At sa ilalim ng tulay ay mga naglalakihang bato. Kislap ng lagaslas ng tubig ang nakikita niya.

Nagmamadali niyang tinakbo ang ibaba. Nadulas siya at gumulong siya pababa. Kung hindi siya nakakapit sa damuhan ay tuluy-tuloy siya sa batuhan. Nang mahimasmasan ay nagpatuloy siya. Tinawid niya ang ilog hanggang sa kabila sa pagapang na paraan. It was getting darker. At sino ang nakakaalam kung gaano kalalim ang tubig sa pagitan ng mga bato?

Marunong siyang lumangoy pero hindi niya iyon ipakikipagsapalaran sa hindi niya kabisadong lugar at sa kadilimang ito. Nasa ilalim na siya ng tulay at binaybay niya ang daan patungo sa kabilang bahagi sa pamamagitan ng mga nakausling bato. Hindi niya nais na baybayin ang pinanggalingan ng ilog dahil patungo iyon sa malalim na bahagi ng gubat. Bukas, bago mag-umaga, saka siya magpapatuloy sa paglalakad sa gilid ng bundok.

Naririnig niya ang mga sasakyang nagpaparoo't parito sa ibabaw ng tulay manaka-naka. Sa kabila ng tulay ay isang malaki at mataas na kabatuhan. Doon siya magpapalipas ng dilim. Malayu-layo na iyon mula sa kinaroroonan nina Gregor. At posibleng nagsialis na ang mga ito.

Mas madali na ang pagpanhik pabalik sa kalsada mula roon. Naroon iyong madulas-dulas siya mula sa mga batong tinatapakan niya. Naroon iyong takot na dumamba sa dibdib niya na baka bumagsak siya sa dagat at higupin ng malalaking alon patungo sa laot.

She tried to hold on to something. Damo man, bato, o ugat ng maliliit na punong tumutubo sa ilalim ng tulay. Until she reached the other side. Naririnig niya ang nagngangalit na hampas ng malalaking alon sa batuhan sa ibaba. Sa kaunting liwanag ng buwan na ang kalahati ay itinatago na ng mga ulap ay nangunyapit siya patungo sa may bahaging mataas.

Half-way thru the huge rock, nakaaninag siya ng masisilungan. Hindi naman kalakasan ang ulan subalit basa na siya at nilalamig na. Huwag sabihing walang laman ang tiyan niya. Idagdag ang pagod at takot mula sa pagtakas. Sa isang wari ay nakausli na bato na kasya lang marahil ang dalawang tao ay sumilong si Aurora.

Saka pa lang niya inilabas ang hiningang sa wari ay kanina pa niya pinipigil. Umuklo siya roon at niyakap ang mga binti. Hindi niya mapigil ang pagkawala ng mga hikbi.

What now? Saan siya patungo? Kahit ang bag niya ay hindi niya naalalang kunin sa sasakyan bago niya iyon inihulog sa bangin. Kung anu-anong kaisipan ang dumadaloy sa isip niya. Walang isa man sa mga naisip niya ang nakapagbibigay ng pag-asa na malulusutan niya ang kinasusuungan niya.

She couldn't hitch hike back. O kahit patungong Cagayan. Hindi papayagan ni Gregor na makaalis siya ng Norte nang paganoon lang. And she had no money. Baka ngayon pa lang ay nagpangalat na ito ng mga tauhan sa magkabilang bahagi ng daan.